با فرا رسیدن اربعین سید و سالار شهیدان ، حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) ، خواهران مدرسه علمیه حضرت عبدالعظیم (ع) در رثای آن امام همام و رنج و مصیبت خاندانش عزاداری کردند .

این مراسم با حضور موسس مدرسه علمیه فاطمیه پیشوا ، همسر و مادر چهار شهید ، سرکار خانم جنیدی و بیان خاطراتی از شهیدان و وصف الحال ایشان در طول عمر شریف شان ، سرکار خانم جنیدی همسر شهید و مدیر مدرسه علمیه فاطمیه پیشوا برگزار گردید.

همچنین در این مراسم گروه تواشیح حسنی با اجرای زیبای خود پیرامون امام حسین (ع) فضای خوبی را در این مراسم ایجاد نمودند. همچنین در پایان برنامه مداح محترم با روضه خوانی خود مجلس را به فیض رسانده و عزاداران حسینی ناهار را مهمان خوان کریمانه امام حسین (ع) بودند.

مراسم عزاداری اربعین حسینی(ع) همزمان با اجتماع بی‌نظیر عزاداران در کربلا، در اقصی نقاط کشورمان با حضور عزاداران در مساجد، حسینیه‌ها، تکایا و امام‌زادگان برگزار شد.
در تهران نیز از ابتدای صبح مراسم عزاداری چهلمین روز شهادت حضرت امام حسین(ع) و یاران باوفای ایشان با مراسم عزاداری حدود سه هزار نفر از اعضای هیات‌های دانشجویانی که از مقابل دانشگاه تهران تا بیت رهبر انقلاب اسلامی را پیاده طی کردند تا با حضور در حسینیه امام خمینی(ره) و با حضور مقام معظم رهبری به عزاداری بپردازند، آغاز شد.

تمام موکب‌های مستقر در معابر آستان مقدس حضرت عبدالعظیم (ع) از دقایق ابتدایی امروز فعالیت خود را آغاز کرده و پذیرای ده‌ها هزار نفر از عزاداران حسینی است.
اقشار مختلف مردم از سراسر تهران به سمت حرم حضرت عبدالعظیم (ع) روانه شده‌اند. زائران و عزاداران حسینی با شور و شعور باشکوهی شعار «لبیک یا حسین (ع)» را فریاد می زنند و به حرم مطهر حضرت عبدالعظیم(ع) وارد می‌شوند.

گفتنی است، مسیر اصلی پیاده‌روی عظیم اربعین تهران از میدان امام حسین (ع) آغاز شده است و در انتها به حرم سیدالکریم (ع) ختم می‌شود.

امروز دومين سالگرد رحلت آن عالم عامل رباني در مسجد جامع بازار تهران برگزار مي‌شود. ۲ سال پيش، چنين شبي بود كه براي هميشه از ميان ما پر كشيد؛ حضرت استاد آيت‌الله حاج‌آقا مجتبي تهراني (قدس سره الشريف) را مي‌گويم كه در آستانه اربعين به جوار معشوق ديرينش شتافت و هر روز كه مي‌گذرد خلأ پر ناشدني وجود مباركش را بيشتر حس مي‌كنيم. نمي‌دانم كه از آن روز تا‌كنون چندين و چندبار در برابر اين پرسش جانسوز جوانان و دانشجويان وامانده‌ام كه با حسرتي بي‌پايان مي‌پرسند: بدون او چه مي‌توان كرد؟
خوشا به حالش كه مصداق تام عمل به اين توصيه امير مومنان (ع) بود كه مي‌فرمايد: با مردم چنان زندگي كنيد كه اگر مانديد پيرامون شمع وجودتان بگردند و اگر رفتيد بر داغ فراقتان بگريند.

آخرين سال حضورش در اربعين بود كه يكي از دوستان براي وداع به محضر ايشان رسيد. او مي‌خواست براي زيارت اربعين عازم كربلا شود. آمده بود تا ضمن خداحافظي دستورالعملي بگيرد. من نيز در محضر استاد بودم. تا شنيد كه او مسافر كربلاست، منقلب شد. با افسوس، آهي از ناي جان برآورد و ياد سال‌هايي كرد كه مقيم نجف بوده و در چنين ايامي پياده به سوي حرم امام حسين (ع) مي‌شتافت. به راهپيمايي اربعين و آثار معنوي‌اش سفارش كرد و در ضمن گفته‌هايش به ‌خاطره‌اي از گرفتن حاجت از اين قدرت نمايي شيعي اشاره كرد:

«يك سال از طريق كنار شط به كربلا مي‌رفتيم. اين طريق دوبرابر مسافت جاده، امّا با صفا بود، من و مرحوم آقا سيدعبدالهادي (شيرازي) جلو مي‌رفتيم و تعدادي از طلاب و معاريف هم پشت سر ما در حركت بودند. تقريباً يك ساعت به غروب بود كه در راه، زني از عشاير جلوي ما را گرفت و براي پذيرايي و استراحت به درون مه‌مان ‌خانه‌اش (كه مُضيف مي‌نامند) دعوت كرد.
آقا سيدعبدالهادي كه اهل نجف هم بود، تشكر كرد (تا بتوانيم راه بيشتري طي كنيم). امّا آن زن اصراري بي‌اندازه كرد. وقتي ايشان دوباره نپذيرفت، عصباني شد و شروع به پرخاش كرد!

زن عرب ناگهان و درحالي‌كه عصباني بود، مرا بغل كرد تا به زور به سمت مُضيف ببرد و شوهرش را هم به كمك صدا زد!»
استاد درحالي‌كه چهره‌اش گلگون و برافروخته‌تر شده بود، ادامه داد: «بالاخره چاره‌اي نبود و با همراهان به مُضيف آن‌ها رفتيم كه با سَعَف و ني ساخته بودند و خيلي هم كوچك بود؛ به‌طوري كه مجموع ما كه حدود ۲۰تا ۲۵نفر بوديم، شب به سختي خوابيديم.
به هر حال شوهر آن زن دليل اصرارشان را كه يك نذر بود توضيح داد و گفت: ما چندين سال است كه ازدواج كرده ولي بچه‌دار نشده‌بوديم. پارسال به كربلا رفتم؛ به حرم (حضرت) عباس؛ و به او گفتم: اگر در سال بعد بچه‌دار شويم، زائرانِ برادرت را پذيرايي مي‌كنم و حالا بچه‌دارشده‌ايم. آن مرد رفت و نوزادشان را آورد و ما ديديم.

آن زن و شوهر خيلي هم فقير بودند. يك گوسفند بيشتر نداشتند. آن مرد‌‌ همان گوسفند را هم ذبح كرد و درسته پخت و سرسفره آورد…». آن پير فرزانه كه سخت دگرگون شده بود، سال بعد به اصرار ما براي سفر به عتبات آماده شد، همه مقدمات نيز انجام شد، اما ناگهان پيغام داد كه: «منم كه ديده به ديدار دوست كردم باز».

او رفت و اينك همه ما در هر گامي كه براي زيارت اربعين به سوي كربلا برمي‌داريم، به ياد او هم زمزمه مي‌كنيم كه: «اَلسَّلامُ عَلي وَلِي‌الله وَ حَبيبِهِ؛ اَلسَّلامُ عَلي خَليلِ‌الله وَ نَجيبِهِ؛ اَلسَّلامُ عَلي صَفِي‌الله وَ ابْنِ صَفِيهِ؛ اَلسَّلامُ عَلي الْحُسَينِ الْمَظْلُومِ الشَّهيدِ؛ اَلسَّلامُ علي اَسيرِ الْكرُباتِ وَقَتيلِ الْعَبَراتِ…»

دكتر محسن اسماعيلي
عضو حقوقدان شوراي نگهبان

منبع : همشهری

علی رغم اجماع اکثر علما و مراجه تقلید مبنی بر صحت شهادت امام مجتبی علیه السلام در هفتم ماه صفر، متاسفانه در تقویم رسمی کشور به ولادت امام موسی کاظم اشاره شده است که از دلسوزان و مسولان ذیربط انتظار می رود دغدغه ی مراجع معظم تقلید را نصب العین قرار دهند.

سید محمد صادق موحد ابطحی در قم پرس نوشت: مدتی بود در مطالعات و تحقیقاتی که در ابعاد زندگی و سیره عملی ائمه اطهار علیهم السلام داشتم مظلومیت و حقانیت امام حسن مجتبی علیه السلام چه در دوران حیات و چه پس از حیات با برکت ایشان ، ذهن مرا مشغول کرده بود و هرچه در تاریخ زندگی این امام همام دقت می کردم ، این حقیقت در نظرم بیشتر جلوه می نمود.

تا اینکه در این باره میان آن حضرت و مادرش حضرت زهرا سلام الله علیها شباهتا و مظلومیت در کیفیت وقوع شهادت ، مخفی بودن تاریخ آن و خرابی قبر آن حضرت می باشد.

بی شک آنچه در یاد ماتم و عزای سبط اکبر پیامبر (ص) بوی غربت را به مشام هر شیعه دل سوخته ، عاشق وشیدای امام مجتبی علیه السلام می رساند ؛ خرابه های مزار ائمه بقیع می باشد که تاکنون رنگ عزا و ماتم را بر چهره وسیمای شیعه باقی گذارده است.

آن امامی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در خصوص او فرموده است :« او پاره تن من ، روشنی دیدگان من ، نورقلب من ، میوه دل من، سرورجوانان اهل بهشت و حجت بر تمامی امت است … بر مصائب و ماتم او همه ی موجودات حتی پرندگان آسمان و ماهیان دریا می گریند»

در ادامه برای بررسی قول شهادت امام مجتبی علیه السلام در هفتم صفر و تقارن آن با ولادت امام موسی بن جعفر علیه السلام از دیدگاه علما و مراجع معظم تقلید خواهیم پرداخت.

آنچه قطعی است آن می باشد که سیره و سنت در حوزه های علمیه نجف اشرف و قم حاکی از شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام در هفتم صفر می باشد بطوریکه مرحوم آیت الله موسس، حاج شیخ عبدالکریم حائری پس از ورود به قم و تاسیس حوزه علمیه امر بر تعطیلی دروس حوزه در این روز و حتی بازار نمود.

و این مطلب پس از ایشان در زمان مرحوم آیت الله بروجردی و مرحوم آیت الله گلپایگانی ادامه داشته است که ایشان نیز در این روز درس حوزه را تعطیل و در منزل خود اقامه عزا و ماتم می نمودند.

در ادامه تاکیدها و منویات مراجع معظم تقلید در تعظیم هفتم صفر با عنوان روز شهادت حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام خواهیم پرداخت که از عموم شیعیان خواستار بازنشر این اسناد مظلومیت وغربت حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام هستیم.

حضرت آیت الله صافی گلپایگانی:

برپایی مجلس میلاد ائمه علیهم السلام بسیار خوب و مناسب است اما چون هفتم صفر بنا بر بعض اقوال مصادف با سالروز شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام می باشد و از طرفی تمام ماه محرم و صفر ماههای حزن آل الله و کاروان داغدار و مصیبت زده ی حضرت سیدالشهداء علیه السلام است ، سزاوار است در این دو ماه مجالس روضه و عزا برپا نموده و از مجالس جشن و سرور جدا اجتناب نمود.

ان شاء الله مجمع مقدس شما عزیزان مورد توجه و عنایت خاصه حضرت بقیت الله ارواحنا فداه قرار بگیرد و همه از منتظران امر فرج آن حضرت بوده باشید.

حضرت آیت الله شبیری زنجانی:

عزاداری روز هفتم ماه صفر به عنوان سوگواری سبط اکبر علیه السلام و تعطیل بازار که سنت شیعیان بوده از شعائر دینی است که باید محفوظ بماند و با ذکر مناقب امام هفتم علیه السلام منافات ندارد.

حضرت آیت الله وحید خراسانی:
به آنچه فقیه محقق ، موسس حوزه علمیه (قدس سره) فرموده اند باید عمل شود.

حضرت آیت الله سیستانی:

بزرگداشت شهادت سبط اکبر امام حسن مجتبی علیه السلام و ترتیب مجالسی برای آن حضرت و ذکر مصائب و یادآوری مناقب آن امام از مصادیق تعظیم شعائر است.

ومن یعظم شعائرالله فانها من تقوی القلوب

حضرت آیت الله مکارم شیرازی:

البته نظر مشهور طبق آنچه مرحوم کلینی (ره) در کافی آورده است این است که شهادت آن حضرت در آخر ماه صفر است ولی با توجه به روایت دیگری که مربوط به هفتم ماه صفر است سزاوار است نسبت به آن روز نیز احترام رعایت شود

حضرت آیت الله علوی گرگانی:

ارجح اقامه عزا در روز هفتم ماه صفر که مصادف با سالروز شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام می باشد، است.

درماه صفر اقامه مجالس سرور را به مصلحت نمی دانیم.

به نظر ما ولادت با سعادت حضرت امام موسی کاظم علیه السلام در ماه ذیحجه الحرام می باشد

حضرت آیت الله شاهرودی:

نظر به اینکه سیره علما و متدینین بر این بوده است که ماه صفر که ماه حزن و اندوه و اسارت اهل بیت علیه السلام می باشد ، هیچ گونه مجلس سرور و شادی برپا نمی کرده اند، و همچنین کثیری از علماء و متحدثین روز هفتم این ماه را مصادف با شهادت سبط اکبر رسول الله (ص) حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام می دانند ، لذا شایسته است که مومنین در این روز مراسم عزاداری و سوگواری را اقامه نمایند. والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته

مرحوم حضرت آیت الله بهجت:
مناسب است در جمع بین دو قول مشهور در روز هفتم ماه صفر به شهادت سبط اکبر امام مجتبی علیه آلاف التحیه و الثتاء و تولد امام موسی الکاظم علیه السلام ، ترتیب مجالس برای هر دو امام بزرگوار به اینکه مصائب امام دوم علیه السلام و مناقب امام هفتم علیه السلام را متذکر و یادآور باشند و به همین احتیاط حاصل می شود

مرحوم حضرت آیت الله میرزا جواد تبریزی:

محرم و صفر ماههای حزن برسیدالشهدا و خاندان اهل بیت ( علیهم السلام ) می باشد و باید به مجالس عزاداری و روضه خوانی بگذرد. والله العالم

مرحوم حضرت آیت الله فاضل لنکرانی:

در اینکه باید یک روز اختصاص به حضرت امام مجتبی علیه السلام داشته باشد تردیدی نیست و با توجه به اینکه روز ۲۸ صفر روز رحلت خاتم الانبیاء (ص) هم هست و بدین لحاظ شهادت سبط اکبر علیه السلام تحت الشعاع قرار می گیرد اذا خوب است که روز هفتم صفر را به این عنوان اختصاص دهند که مشهور هم همین است.

منبع : جهان نیوز

واقعه ۸ شوّال چه بود؟!…
ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻗﺒﻮﺭ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺳﻠﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻜﻪ ﻭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻠﻄﻪ ﻱ ﻭﻫﺎﺑﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻜﻪ ﻭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۴۳ ﻩ.ﻕ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﺰﻳﺰ ﺁﻝ ﺳﻌﻮﺩ ﻭ ﻓﺘﻮﺍﻱ ﻣﻔﺘﻲ ﻭﻫﺎﺑﻲ، ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺒﻪ ﻱ “ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ” ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺒﻮﺭ ﻃﺎﺋﻒ ﻭ ﻗﺒﻮﺭ “ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ” ﻭ “ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ” ﻭ “ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺪﻳﺠﻪ” ﻫﻤﺴﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮔﺮﺍﻣﻲ ﺍﺳﻠﺎﻡ (ﺹ) ﻭ “ﺯﺍﺩﮔﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ (ﺱ)” ﻭ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺳﻠﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺑﻮﺩ، ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺷﺪ.

ﺳﭙﺲ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۴۴ ﻩ.ﻕ ﺑﻪ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻗﺒﻮﺭ ﺍﺋﻤﻪ ﺑﻘﻴﻊ ﻭ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﺍﻣﺎﻛﻦ ﻣﻘﺪﺳﻪ ﻭ ﻣﺘﺒﺮﻛﻪ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺳﻠﺎﻣﻲ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺩﺳﺖ ﺯﺩﻧﺪ.

ﺿﺮﻳﺢ ﻓﻮﻟﺎﺩﻱ ﺍﺋﻤﻪ ﻱ ﺑﻘﻴﻊ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻗﺒﺮ ﻣﺘﺒﺮﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﻲ (ﻉ) ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ (ﻉ) ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ (ﻉ) ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ) ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ.

ﻗﺒﻮﺭ “ﻋﺒﺎﺱ ﻋﻤﻮﻱ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ” ﻭ “ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺳﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ” ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺒﻮﺭ “ﭼﻬﺎﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﻤﺎﻡ” ، ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻳﻚ ﻗﺒﻪ ﺑﻮﺩ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻗﺒﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻘﻴﻊ ﻫﻤﭽﻮﻥ “ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ (ﻉ)” ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭ ﻗﺒﺮ “ﺍﻡ ﺍﻟﺒﻨﻴﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﻞ ﺍﻟﻌﺒﺎﺱ” ﻭ ﻗﺒﺮ “ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﭘﺪﺭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ” ﻭ ﻗﺒﺮ “ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ)” ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺒﺮ “ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻔﺎﻥ” ﻭ “ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﺍﻧﺲ” ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻭ ﺗﺎﺑﻌﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﺀ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﺑﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ.

ﻭﻫﺎﺑﻴﺎﻥ ﺳﭙﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﺒﺮ ﺣﻀﺮﺕ “ﺣﻤﺰﻩ ﺳﻴﺪ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍﺀ” ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﺒﻮﺭ ﺷﻬﺪﺍﻱ ﺍﺣﺪ ﻭ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﻨﺐ ﺁﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ .

ﻣﺆﻟﻒ “ﻛﺸﻒ ﺍﻟﺎﺭﺗﻴﺎﺏ” ﺩﺭ ﺑﻲ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﻲ ﻭ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻭﻫﺎﺑﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺒﻮﺭ ﺷﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﺪ: «ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻗﺒﻮﺭ ﺍﺋﻤﻪ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻭ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺯﻣﻴﻦ، ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﻞ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﻛﺜﺎﻓﺎﺕ ﻭ ﻗﺎﺫﻭﺭﺍﺕ ﻭ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﺳﮕﻬﺎﻱ ﻭﻟﮕﺮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﻛﻮﺏ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺭﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﻫﺎﻧﺘﻬﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺑﻲ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ» .

ﻭﻫﺎﺑﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻔﻜﺮ ﺑﺪﻋﺖ ﮔﺮﺍﻳﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻭ ﺗﻮﺳﻞ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﻗﺒﻮﺭ ﻣﺘﺒﺮﻙ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺳﻠﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﺷﺮﻙ ﻭ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﺮﺱ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺁﻝ ﺳﻌﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺘﻜﺒﺎﺭﻳﺶ ﺍﺯ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ، ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻗﺒﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻟﺸﺄﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.

ﻣﺮﺣﻮﻡ ﻋﻠﺎﻣﻪ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﺴﻦ ﻋﺎﻣﻠﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻱ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﻭﻫﺎﺑﻴﻮﻥ ﺩﺭ ﻋﺪﻡ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻗﺒﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﺪ: «ﻭﻫﺎﺑﻴﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻥ ﻗﺒﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ (ﺹ) ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﺩﻥ ﺿﺮﻳﺢ ﺁﻥ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩﺩﺩﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻟﺎ ﻗﺒﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ (ﺹ) ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺒﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻋﻈﻤﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﻭ ﻓﺘﺎﻭﺍﻱ ﻭﻫﺎﺑﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﮔﻨﺒﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﺩﻥ ﻗﺒﻮﺭ، ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻗﺒﺮﻱ ﺣﺘﻲ ﻗﺒﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﺀ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ» .
#وهابیت در آئینه تاریخ، محمد مغربی، صفحه۵۴

منبع: گوگل پلاس محسن لاهوتیان