به گزارش 598 به نقل از پایگاه اطلاع رسانی حجت الاسلام جاودان، ایرانیان باستان معتقد بودند كه چون از فردای شب یلدا روزها بلندتر می‌شوند و تابش نور آفتاب فزونی می‌یابد،آن روز روز زایش خورشید است.

اولین شب زمستان، كه شبِ چنین روزی است؛ شبِ زایش خورشید بوده و به همین دلیل برای آن جشن بزرگی برپا می‌كردند.

جشن شب یلدا جشنی است كه از ۷ هزارسال پیش تاكنون در میان ایرانیان برگزار می شده است.

میترا یا مهر به معنای خورشید است و تاریخ پرستش آن در میان ایرانی ها و آریایی ها به پیش از دین زرتشت بازمی گردد. و در دین كنونی زرتشت، مهر در جایگاه یكی از ایزدان اهورایی قرار گرفته است. و یكی از بخشهای اوستای كنونی به نام مهر یا خورشید نامیده شده است.

در حدود ۴۰۰۰ سال پیش در مصر باستان جشن « باز زاییده‌ شدن خورشید»، مصادف با شب یلدا، برگزار می‌شده‌ است. مصریان در این هنگام از سال به مدت ۱۲ روز، به نشانهٔ ۱۲ماه سال خورشیدی، به جشن و پای‌ كوبی می‌پرداختند و پیروزی نور بر تاریكی را گرامی می‌داشتند. هم‌ چنین از ۱۲ برگ نخل برای تزیین مكان برگزاری جشن استفاده می‌كردند كه نشانه ی پایان سال و آغاز سال نو بوده‌ است.

در یونان قدیم نیز، اولین روز زمستان روز بزرگداشت خداوند خورشید بوده‌ است و آن را “خورشید شكست ناپذیرم” ، ناتالیس انویكتوس، می‌نامیدند كه از ریشه ی كلمه ی ناتال به معنای، میلاد و تولد است، گرفته شده است. ریشه‌ های یلدا در جشن دیگر مرسوم در یونان نیز باقی مانده‌است از مهم‌ترین این جشن‌های می‌توان به جشن ساتورن اشاره كرد.

در هر صورت این افسانه، افسانه ای ریشه گرفته از مذاهب شرك آلود باستانی است و به هیچ وجه در اسلام تایید نشده و مقبول نیست و شایسته است مسلمانان از مراسم این شب به عنوان یك جشن پرهیز كنند.

رسم یلدا بیدار ماندن و انتظار خورشید را کشیدن است ….

انارها دانه دانه می شوند و خون دلمان را به تصویر می کشند

تا باور کنی “نحن المضطرّون ” بودنمان را

و آمین بگویی ندبه های “أین الطالب بدم المقتول“مان را….

ساعتم رو نگاه کردم؛ 7:49 دقیقه بود. یعنی یازده دقیقه وقت داشتم تا یه زیارتی کنم و برسم سر کلاس. جلوتر از من یک آقایی (که بزودی متوجه شدم جزء خادمین هست) یک نایلون برداشت تا کفش هاشو داخلش بذاره؛ تعجب کردم که چرا از سمت خانم ها داره وارد میشه . من هم سریع همین کارو کردم  و داخل حرم شدم.

درب ورودی دقیقا روبروی حرم مطهر هست . میخواستم سریع برم سمت تابلو تا اذن دخول بخونم که تجمع خانومها نظرم رو جلب کرد . اما خب سریع اذن دخول رو خوندم. یه صدای مداحی به گوشم میرسید. سریع وارد خود حرم شدم. دیدم بله! روزی که نکوست از اول صبحش پیداست. الحمدلله انگار قسمت شده بود در مراسم غبار روبی مرقد مطهر امامزاده طاهر بن زین العابدین علیه السلام در روز شهادت پدر بزرگوارشون امام سجاد علیه السلام ، باشم .

چند نفر خادم داشتند همزمان با روضه خوانی مداح قبر مطهر رو پاک میکردند و البته شونه هاشون هم میلرزید و اشک میریختند از مصیبت هایی که روا شده بود بر حضرت. یکی از بخش های خوب هم این بود که پارچه های متبرک به قبر حضرت رو بین اون کسایی که اونجا بودند پخش میکردند و به ما هم دادند.

بعد از اتمام غبار روبی (که البته من به اخراش رسیده بودم) سریع به زیارت حضرت عبدالعظیم علیه السلام رفتم و بعد اون هم امام زاده حمزه بن موسی الکاظم علیه السلام. بعد متوجه شدم که الان نوبت غبار روبی حرم امام زاده حمزه علیه السلام ه . منتها من دیگه وقت نداشتم و امر واجب سر کلاس حاضر شدن رو به امر مستحب باید ترجیح میدادم.

میتونید زندگی نامه امامزاده طاهر بن زین العابدین علیه السلام واقع در شهرری رو از اینجا بخونید.

ان شاءالله زیارت این حضرات در دنیا و شفاعتشون در آخرت نصیب همه ما بشه. (بلند بگو ان شاءالله :دی)

فرهنگ بسیجی یعنی آن مجموعه‌ی معرفتها و روشها و منشهائی كه میتواند مجموعه‌های عظیمی را در ملت

به وجود بیاورد كه تضمین كننده‌ی حركت مستقیم و پایدار اسلامی آن ملت باشند. این یك تفكر است.

امام خامنه ای (مد ظله العالی) - 6/9/1390

در این باره روایت های گوناگونی وجود دارد. اما مجموع این روایت ها و آن چه نزدیک تر به منطق به نظر می رسد، آن چیزی است که شیخ مفید(ره) در کتاب «الارشادات» آورده است.

او در بخشی از این کتاب نام 17 نفر از شهدای بنی هاشم در روزعاشورا را ذکر کرده و نوشته است:«آنان پایین پای آن حضرت در یک قبر (گودی بزرگ) دفن شدند و هیچ اثری از قبر آنان نیست و فقط زائران با اشاره به زمین در طرف پای امام ـ علیه السّلام ـ آنان را زیارت می‌کنند و علی بن الحسین ـ علیهم السّلام ـ (علی اکبر) از جملة آنان است.برخی گفته‌اند: محل دفن علی اکبر نسبت به قبر امام حسین ـ علیه السّلام ـ نزدیک‌ترین محل است.»

در بعضی از روایات دیگر از جمله کتاب «کامل الزیارات» جعفر بن محمد قمی هم آمده است: «امام سجاد ـ علیه السّلام ـ (با قدرت امامت و ولایت) به کربلا آمد و بنی‌اسد را سرگردان یافت، چون که میان سرها و بدن‌ها جدایی افتاده بود و آنها راهی برای شناخت نداشتند، امام زین العابدین ـ علیه السّلام ـ از تصمیم خود برای دفن شهیدان خبر داد، آن گاه به جانب جسم پدر رفت، با وی معانقه کرد و با صدای بلند گریست، سپس به سویی رفت و با کنار زدن مقداری کمی خاک قبری آماده ظاهر شد، به تنهایی پدر را در قبر گذاشت و فرمود: با من کسی هست که مرا کمک کند و بعد از هموار کردن قبر، روی آن نوشت: «هذا قبر الحسین بن علی بن ابی طالب الّذی قتلوه عطشاناً غریباً»؛ این قبر حسین بن علی بن ابی طالب است، آن حسینی که او را با لب تشنه و غریبانه کشتند. پس از فراغت از دفن پدر به سراغ عمویش عباس ـ علیه السّلام ـ رفت و آن بزرگوار را نیز به تنهایی به خاک سپرد. سپس به بنی‌اسد دستور داد تا دو حفره آماده کنند، در یکی از آنها بنی‌هاشم و در دیگری سایر شهیدان را به خاک سپردند، نزدیک‌ترین شهیدان به امام حسین ـ علیه السّلام ـ فرزندش علی اکبر ـ علیه السّلام ـ است؛ امام صادق ـ علیه السّلام ـ در اینباره به عبدالله بن حمّاد بصری فرموده است: امام حسین ـ علیه السّلام ـ را غریبانه کشتند، بر او می‌گرید کسی که او را زیارت کند غمگین می‌شود و کسی که نمی‌تواند او را زیارت کند دلش می‌سوزد برای کسی که قبر پسرش را در پایین پایش مشاهده کند.

بنابراین به نظر می رسد گوشه های اضافی ضریح مطهر امام حسین(ع) محل دفن پسر بزرگ ایشان یعنی حضرت علی اکبر(ع) باشد و محل دفن نوزاد شش ماهه اباعبدالله الحسین(ع) یعنی علی اصغر(ع) نیز روی سینه پیکر مطهر امام حسین(ع) باشد.