«بوی سیب و حرم حبیب و حسین غریب و کرب و بلا». این نوحه مشهور و محبوب را در سالهای اخیر بارها شنیده ایم. اما بوی سیب چه ارتباطی با حرم امام حسین(ع) دارد؟ آیا درست است که می گویند از قتلگاه و ضریح مطهر امام حسین(ع) می شود عطر سیب استشمام کرد؟

نگاهی به منابع روایی و کتابهای معتبر شیعی، راز بوی سیب را این طور می گشاید:

در کتاب شریف «بحارالانوار» جلد 43 ، صفحه 289 ماجرای عطر سیب به نقل از «حسن بصری» و «ام سلمه» این طور آمده است:

«حسنین وارد شدند بر رسول خدا، و جبرئیل در نزد آن حضرت بود. پس ایشان در اطراف او گردیدند، به گمان این که دحیه‏ی کلبی است. جبرئیل، دست خود را حرکت داد، مانند کسی که از کسی چیزی بگیرد. پس سیبی و بهی و اناری آورد و به ایشان داد. روی ایشان از خوشحالی برافروخت و دویدند به نزد جد خود. حضرت از ایشان گرفت و بویید و فرمود: بروید نزد پدر و مادر خود. پس رفتند و هیچ یک از آن نخوردند تا این که پیغمبر به نزد ایشان رفت و همه با هم خوردند، و هر چند از آن می‏خوردند، به حال خود عود می‏نمود (بازمی‏گشت) و به همین حالت بود، تا زمانی که حضرت فاطمه علیها السلام وفات نمود.

حسین علیه‏ السلام فرمود: که انار، مفقود شد، و چون امیرالمؤمنین علیه ‏السلام شهید گشت، به، مفقود شد، و سیب به حال خود بود، تا وقتی که آب را به روی ما بستند. پس چون تشنگی بر ما غالب می‏شد، آن را بو می‏کردم، اندکی تشنگی من ساکن می‏شد. عاقبت، چون تشنگی من به نهایت رسید، دندان بر آن فشردم و یقین به هلاک نمودم.

حضرت سجاد علیه‏ السلام می‏فرماید که این سخن را از پدر بزرگوارم شنیدم یک ساعت قبل از شهادتش، و چون شهید گردید، بوی سیب از محل شهادتش استشمام می‏شد، ولی خودش را نیافتند، و این رایحه، در آن محل باقی است، و هر کس از زواربخواهد استشمام رایحه‏ی آن را نماید، در وقت سحر، به زیارت رود که اگر از مخلصین باشد، آن را استشمام خواهد نمود.»

مشابه این داستان را هم «ابن شهر آشوب» در کتاب «مناقب» جلد 3 ، صفحه 391 .بیان کرده است. ماجرای عطر سیب در کتاب منتهی الآمال نیز آمده است.

رقیه (س) ثابت کرد اگر خوب تمنای حسین (ع) کنی به خرابات هم میاید

حال خرابت را نبین
دلت خوب تمنای حسین (ع) کند تمام است

حسین (ع) رحمت الله واسعه است …

پیوند: http://amie.blogfa.com/post/53

آیا حسین بن علی یک شخصیت حماسی هست یا نه؟ آیا ما باید با وجود حسین و سرگذشت او یک احساس حماسی داشته باشیم یا یک احساس تراژدی، مصیبت، رثا و نفله شدن؟

                          زان تشنگان هنوز به عیوق میرسد               فریاد العطش ز بیابان کربلا

آیا تاریخچه عاشورا فقط همین یک صفحه است؟ آیا فقط رثا است؟ فقط مصیبت است و چیز دیگری نیست؟ اشتباه است. این تاریخچه یک صفحه دیگر هم داردما همین که قهرمان آن صفحه، دیگر پسر معاویه نیست، پسر زیاد نیست، پسر سعد نیست، شمر نیست.

در آنجا قهرمان حسین است.

در آن صفحه دیگر جنایت نیست، تراژدی نیست، بلکه حماسه است، افتخار و نورانیت است، تجلی حقیقت و انسانیت است، نجلی حق پرستی است. آن صفحه را که نگاه میکنیم، میگوییم بشریت حق دارد به خودش ببالد. اما وقتی صفحه سیاهش را مطالعه میکنیم، میبینیم که بشریت سر افکنده است و خودش را مصداق آن آیه میبیند که:« قالوا اتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء و نحن نسبح بحمدک و نقدس لک»

حسین را یک روز کشتند و سر از تن او جدا کردند، اما حسین که فقط این تن نیست، حسین که مثل ما و شما نیست (ببین کی این حرف را زده است؟ شهید مطهری ای که هم اکنون هم کتبش راهنمای من و امثال من است!) حسین یک مکتب است و بعد از مرگش زنده تر میشود. دستگاه بنی امیه خیال کرد که حسین را کشت و تمام شد، ولی بعد فهمید که مرده حسین از زنده حسین مزاحمتر است. تربت حسین کعبه صاحبدلان است.

مرتضی، مطهری،حماسه حسینی، ج ۱، منتخبی از صص ۱۶- ۲۰

و خداوند در جواب ملائکه گفت:« انی اعلم ما لاتعلمون »…. فرشته تو که از قبل نمیدانستی، اما بدان که ما هم نفهمیدیم و نخواهیم فهمید حسین چه اعجوبه ای است!

***

اهداف حماسی کربلا به کلی دگرگون شده است و چیزهایی میبینیم که انسان شرم میکند از گفتنشان. روضه هایی میشنود که خجل میشود از بازگو کردنشان.

و گاهی دلمان هوای آن روضه های قدیمی تر را میکند، هوای خره و گل زدن به سر و روهای پر از صفا و عشق را میکند. دل دم هوای چادر مشکی های گلی و چشمان خیس و قرمز را میکند. هوای یک محرم که صدای سنج ها و طبل ها نشوند برایمان نشان از آمدن محرم، بل لباس عزایی که مردم از روز اول به پوشیدنش اهتمام میورزند. دلم هوای آن محرمی را کرده است که مردم بیش از آنکه تشنه سینه زدن باشند، تشنه ی معرفت پای منبر روضه خوان باشند. محرمی که در آن مردم حماسه حسینی شهید مطهری را از برند و …

و دلمان هوای یک محرم میکند…. محرم اولین سال ظهور.

امام خامنه ای (حفظه الله) :

لُبّ و جوهر حادثه عاشورا اين است كه در دنيايى كه همه جاى آن را ظلمت و فساد و ستم گرفته بود،

حسين‌بن‌على عليه‌السّلام براى نجات اسلام قيام كرد و در اين دنياى بزرگ، هيچ‌كس به او كمك نكرد!

حتّى دوستان آن بزرگوار.

إنّ الحسين أعداؤه ثلاثة:
العدو الأوّل: اولئك الذين قتلوا جسد الحسين. هؤلاء ظالمون، ولكن تأثير ظلمهم قليل لأنّهم قتلوا الجسد…
العدو الثاني: اولئك الذين حاولوا إزالة آثار الحسين. فهدموا قبره و حرقوا الأرض التي دفن فيها و منعوا مأتم الحسين…
أما القسم الثالث من الأعداء: فهم الذين أرادوا تشويه أهداف الحسين، تجميد واقعة كربلاء في ذكراه، حصر ذكرى الحسين في بكاء و الحزن…
إذن، الثلث الثالث من الأعداء اولئك الذين يحاولون أن يُعدموا روح ذكرى عاشوراء و جوهر وجود الحسين…
—
دشمنان حسين سه دسته اند:
دسته اول: كساني كه حسين راكشتند. آنها ظالمند، اما تأثير ظلمشان اندك است؛ چون فقط جسم حسين را كشتند.
دسته دوم: كساني كه تلاش كردند آثار حسين را از بين ببرند. مثلاً قبر او را نابود كردند يا زميني را كه در آن دفن شده بود را آتش زدند و از اقامه عزاى او جلوگيري كردند.
دسته سوم: كساني كه ميخواهند اهداف حسين را. مشوّه كنند. كساني كه ميخواهند واقعه كربلا را در برگزاري مراسم و مراسم را در حزن و گريه خلاصه كنند.
اين دسته سوم كساني هستند كه تلاش ميكنند روح عاشورا و گوهر وجود حسين علیه السلام را نابود كنند.

کتاب ” محاضرات للإمام موسی الصدر ، عاشوراء “