چه ساعاتی و ایامی برای توسل مناسبتر است؟

1- ساعات آخر شب، یک ساعت قبل از طلوع فجر توسّل به حضرت زهرا(س): به جهت رحمت و مغفرت.
2- از طلوع فجر تا طلوع آفتاب، ساعت توسّل به جناب امیرالمؤمنین(ع): برای رفع ظلم، انتقام و دفع مکر.
3- از طلوع آفتاب ساعت توسّل به امام حسن(ع): برای رفع ظلم، انتقام و دفع مکر.
4- از ساعت سوّم، از تابش شعاع خورشید تا بلند شدن روز، مختص به امام حسین(ع): به جهت رحمت و مغفرت الهی.
5- ساعت بعدی، از بلند شدن روز است تا زوال آفتاب، توسّل به امام سجّاد(ع): ایمنی یافتن از شرّ سلطان جائر و شیطان و معزز بودن در نظر سلطان.
6- از اوّل زوال تا هشت رکعت نماز نافله ظهر، توسّل به امام باقر(ع): به جهت توفیق کسب علم و معرفت.
7- از چهار رکعت مانده به نماز ظهر تا وقت نماز ظهر، زمان توسّل به امام صادق(ع): به جهت توفیق یافتن بر وظایف و عبادات و اداء سُنن و ترک محرّمات.
8- از ساعت هفتم و بعد از فارغ شدن از نماز ظهر تاچهار رکعت از نافله عصر، زمان توسّل به امام موسی بن جعفر(ع): برای شفای امراض وبیماری و دفع امراض باطنی و ظاهری.
9- ساعت هشتم از چهار رکعت نافله عصر است تا فراغ از نافله عصر، توسّل به امام رضا(ع): برای سلامتی در سفر - چه دریا و چه خشکی - و رسیدن به وطن و خلاصی از غم و اندوه و غربت.
10-از ساعت نهم بعد از فراغ از نماز عصر تا انقضای سه ربع، زمان توسّل به امام جواد(ع): برای یافتن گنج، قناعت و رسیدن به نعمت های پی در پی و توانگری و بخشش .
11-ساعت دهم ، از ابتدای ربع آخر روز است تا یک ساعت به زردی آفتاب که زمان توسّل به امام علی النقی(ع) است: از برای استعانت بر اداء حقوق اخوات از مؤمنین و مؤمنات و رد مظالم.
12- قبل از زردی آفتاب زمان توسّل به امام حسن عسکری(ع): از برای درست شدن کارهای دینی و دنیوی و غلط نشدن آن و مسرور بودن در همه اوقات.
13- از زردی آفتاب تا غروب زمان توسّل به امام عصر(عج): به جهت پیروزی یافتن و ظفر بر اعداء در جنگ و … و اداء قرض و روی نمودن فتوحات.

پی نوشت:
منابع:منتهی الآمال-جلاء العیون-جنات الخلود
منبع:خبرانلاین

یکی از خوردنی های لذیذ و پرخاصیت مخصوص فصل زمستان کدو است که گزینه خوبی برای تامین انرژی و کمک به سلامت بدن و رفع یبوست در فصل سرما است.

کدو گیاهی است که در قرآن از آن به نیکی یاد شده است.(1) این خوراک آسمانی گیاهی است یک ساله با برگهای پهن و سبز که روی سطح آن کرکهای نازکی فرا گرفته است. در روایات زیادی ذکر شده که پیامبر بوته کدو را بسیار دوست می داشت وقتی علت را از ایشان جویا شدند گفتند بوته کدو بوته برادرم یونس است که خداوند در پی نجات یونس از شکم نهنگ و ضعف شدید ایشان بوته کدو را برایشان رویاند تا از آن تناول نموده و جانی تازه یابند. در عادات غذایی پیامبر(ص) هم نقل شده که بهترین خوراک نزد آن حضرت گوشت بود و می فرمود: گوشت بر شنوائی انسان می افزاید. آب گوشت را با گوشت و کدو میل می کرد و کدو را دوست.

امروزه از کدو برای درمان بسیاری از بیماریها و ناراحتی ها استفاده می کنند. یکی از موارد مصرف کدو خاصیت نشاط آفرینی و رفع استرس هاست. امام رضا (ع) در سخنانی خوردن کدو را باعث شادی و رفع حزن و اندوه بر می شمرد. عن صحیفه الرضا (ع) عن آبائه (ع) قال قال رسول الله(ص) اذا طبختم فاکثروا القرع فانه یسر القلب الحزین؛ ازصحیفه امام رضا(ع) از پدرانش (ع) روایت شده است که رسول خدا(ص) فرمودند: هرگاه غذا می پزید کدو (حلوائی) بسیار بپزید ، زیرا کدو قلب محزون را شاد می کند.(2)

همانطور که در باب توصیه های امام رضا(ع) برای فصول سرد متذکر شدیم یکی از نکاتی که امام رضا (ع) به آن اشاره می کنند زیاد شدن بلغم در ماههای سرد است و از فصل زمستان، سن کودکی و پیری، فربهی، غذاهای تر و سرد خوردن(ماهی، ماست، و…) به عنوان عوامل افزایش بلغم نام می برند. از این رو یکی از خوراکی های مفید برای این ایام را خوردن کدو دانسته اند.(3)

در حدیثی دیگر امام رضا علیه السلام کدو را باعث افزایش قدرت حافظه و یادگیری و توان ذهنی دانسته به نقل از امام علی (ع) می فرماید: علیکم بالقرع فانه یزید فی الدماغ؛ بر شما باد به خوردن کدو زیرا آن بر قدرت مغز می افزاید. (4)

_______________________________________

پی نوشت ها:
1. سوره صافات آیات 147 و 148
2. مستدرک وسائل الشیعه ج17ص 56باب 9ح 20430
3. الطریق الى خراسان نویسنده : کمال السید ج1 ، ص391
4. عیون اخبار الرضا(ع) ج 2، ص 34، ح 87

منبع:قدس

پیامبر خدا(ص) فرمودند: “جمله «لا حول و لا قوة الا باللّه‏» ۹۹ درد را شفا می‏‌دهد که ساده‏‌ترین آن‌ها اندوه است۱″.
از مولای متقیان امام علی(ع) نقل شده که فرمودند: “بیمار شدم و پیامبر خدا به عیادتم آمد و فرمود: «بگو: خداوندا! از تو می‏‌خواهم عافیتی را که می‏‌دهی، پیش اندازی، بر امتحان خویش، بردباری‏‌ام بخشی، و مرا به سوی رحمت خویش ببری». من، این دعا را خواندم و پس از آن دعا، از بستر بیماری برخاستم، گویا که از بندی رَسته باشم۲″.
همچنین امام علی(ع) فرمودند: “پیامبر خدا، بر مردی از انصار که بیمار شده بود، وارد شد تا او را عیادت کند. او گفت: ای پیامبر خدا! برای من به درگاه خداوند، دعا کن.

پیامبر(ص) فرمود: «بگو: “از خداوند بزرگ، پروردگار عرش بزرگ، مسئلت می‏‌کنم و از خداوند بزرگ سلامتی می‏‌خواهم» مرد، این دعا را سه بار خواند و در پیِ آن، از بستر بیماری برخاست، چنان که از بند، رَسته باشد۳″.
امام صادق(ع) به هنگام بیماری این دعا را می‌خواندند: “خداوندا! تو خود، کسانی را سرزنش کردی و فرمودی: «بگو کسانی را که به جای خداوند به خدایی می‏‌پنداشته‏‌اید، فرا خوانید تا ببینید که نه نمی‏‌توانند سختی‏‌ای از شما بگشایند، و نه شما را به حالتی دیگر درآورند».

پس ای آن که هیچ کس جز او نتواند سختی‏‌ای از من بگشاید و مرا به حالتی دیگر ببرد! بر محمّد و خاندانش درود فرست، و سختی را از من بگشای و آن را به سوی کسانی ببر که در کنار تو - که خدایی جز تو نیست - خدایی دیگر را می‏‌خوانند۴″.

_______________________________________
۱- قرب‌الإسناد: ۷۶ / ۲۴۴ منتخب میزان‌الحکمة: ۱۴۸
۲- مسند زید، صفحه ۱۸۱، الکافی، جلد ۲ ، صفحه ۵۶۷ ، حدیث ۱۶، بحارالأنوار، جلد ۹۵ ، صفحه ۱۹ ، حدیث ۱۹ ؛ المستدرک علی الصحیحین، جلد ۱ ، صفحه ۷۰۴ ، حدیث ۱۹۱۷، حدیث ۳۶۹۸ دانش نامه احادیث پزشکی: ۱ / ۱۷۴
۳- مسند زید، صفحه ۱۸۱ عن زید بن علیّ عن أبیه عن جدّه علیهم‏السلام، دانش نامه احادیث پزشکی: ۱ / ۱۷۶
۴- الإسراء: ۵۶٫ الکافی، جلد ۲ ، صفحه ۵۶۴ ، حدیث ۱ ، عدّة الداعی، صفحه ۲۵۶ ، الدعوات، صفحه ۱۹۰ ، حدیث ۵۲۸ ، بحارالأنوار، جلد ۹۵ ، صفحه ۱۸ ، حدیث ۱۸ دانش نامه احادیث پزشکی: ۱ / ۱۷۸

منبع:جام

سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین پناهیان در مورد اینکه چرا حضرت معصومه سلام الله علیها ازدواج نکردند را از لینک زیر می توانید دانلود کنید:

دانلود

بعد از آن كه عبدالمطلّب جدّ رسول خدا(ص) از دنيا رفت ونگه دارى آن حضرت به عمويش ابوطالب واگذار گرديد.
پس از چند روزى ، حضرت به چشم درد مبتلا شد و پزشكان از درمان آن ناتوان گشتند، ناراحتى تمام وجود عمويش را فرا گرفته بود، عدّه اى پيشنهاد دادند تا حضرت را نزد راهب نصرانى به نام حبيب برده تا با دعاى او درد چشم حضرت بر طرف گردد.
ابوطالب پيشنهاد آن ها را براى برادرزاده اش حضرت رسول(ص) بازگو كرد.
حضرت اظهار نمود: از طرف من مانعى نيست ، آنچه مصلحت مى دانى عمل كن .
به همين جهت ابوطالب ، حضرت را طبق تشريفات خاصّى سوار بر شتر نمود و با هم به سمت جايگاه راهب نصرانى حركت كردند.
موقعى كه نزديك صومعه راهب رسيدند، اجازه ورود خواستند وحبيب راهب به ايشان اجازه داد، وقتى وارد شدند تا لحظاتى هيچ گونه صحبت و سخنى مطرح نگرديد.
سپس ابوطالب شروع به سخن نمود و اظهار داشت : برادرزاده ام محمّد بن عبداللّه(ص) مدّتى است كه به چشم درد مبتلا گرديده وپزشكان از درمان آن عاجز مانده اند؛ لذا نزد شما آمده ايم تا به درگاه خداوند دعا كنى و چشمان او سالم گردد.
حبيب راهب پس از شنيدن سخنان ابوطالب ، به حضرت رسول خطاب كرد و گفت : بلند شو و نزديك بيا.
حضرت با اين كه در سنين كودكى بود، خطاب به راهب كرد و فرمود: تو از جاى خود حركت كن و نزد من بيا.
ابوطالب حضرت را مخاطب قرار داد و عرضه داشت : از اين سخن و برخورد تعجّب مى كنم زيرا كه شما مريض هستى.
حضرت رسول در جواب فرمود: خير، چنين نيست ، بلكه حبيب راهب مريض است و بايد او نزد من آيد.
حبيب با شنيدن چنين سخنى از آن خردسال در غضب شد و گفت : اى پسر! ناراحتى و مريضى من در چيست ؟
حضرت فرمود: پوست بدن تو مبتلا به مرض پيسى مى باشد و سى سال است كه مرتّب براى شفا و بهبودى آن به درگاه خدا دعا مى كنى وليكن اثرى نبخشيده است .
حبيب با حالت تعجّب گفت : اين موضوع را كسى غير از من و غير از خدا نمى دانسته است ، در اين سنين كودكى چگونه از آن آگاه شده اى ؟!
حضرت در پاسخ به او، فرمود: در خواب ديده ام ؛ حبيب با حالت تواضع گفت : پس بر من بزرگوارى نما و برايم دعا كن تا خدا مرا شفا و عافيت دهد.
بعد از آن ، حضرت پارچه اى را كه روى پيشانى و چشم هاى خود بسته بود، باز كرد و نورى عظيم از چهره مباركش ظاهر گشت كه تمامى فضا را روشنائى بخشيد؛ و عدّه اى از مردم كه در آن مجلس حضور داشتند متوجّه تمام صحبت ها و جريانات شدند.
حضرت فرمود: اى حبيب ! پيراهنت را بالا بزن تا افراد حاضر بدنت را نگاه كنند و آنچه را گفتم تصديق نمايند.
هنگامى كه حبيب پيراهن خود را بالا زد، حاضران ناراحتى پوستى او را ديدند كه به اندازه يك درهم مرض پيسى و كنار آن مقدار مختصرى سياهى روى پوست بدنش وجود دارد.
در اين لحظه حضرت دست به دعا برداشت و چون دعايش پايان يافت ، دست مبارك خود را بر بدن حبيب كشيد و با اذن خداوند، شفا يافت ؛ سپس عموى خود را مخاطب قرار داد و فرمود: اگر تاكنون مى خواستم خدا مرا شفا دهد، دعا مى كردم و شفا مى يافتم و اينجا نمى آمدم ؛ ولى اكنون دعا مى كنم و شفاى چشم خود را از خداى متعال مسئلت مى نمايم ؛ و چون دست به دعا بلند نمود و دعا كرد، بلافاصله ناراحتى چشم او برطرف شد و اثرى از آن باقى نماند.

پی نوشت:

(فضائل شاذان بن جبرئيل قمّى : ص 48، ح 66، بحارالا نوار: 15، ص 382،س 7)

منبع:جام