حجت‌الاسلام والمسلمین علیرضا پناهیان

فضای مجازی محل امتحان‌ها و تکلیف‌های جدید ماست؛ امتحاناتی که ماهیت متفاوتی نسبت به دیگر آزمایش‌های آدم‌ها، در قرون و اعصار گذشته ندارد، ولی متناسب با وضعیت انسان معاصر مختصات خاصی پیدا کرده است. همچون تمام امتحانات دنیا، نه می‌توان کاملاً آن را کنار گذاشت و نه می‌توان به راحتی از آسیب‌هایش در امان بود. همۀ دنیا همینطور است.
هدف تمام امتحانات الهی سنجش میزان عزم و ایمان انسان‌ها در مواجهۀ عقلانی با «هوای نفس و تمایلات بی‌ارزش» طبق دستورات دین است، که موجب رشد انسان‌ها و تعالی روحی آنها می‌شود. این‌بار نیز فضای مجازی با همۀ مختصات تازه‌ای که دارد و تغییرات گسترده‌ای که ایجاد کرده است، چیزی نیست جز زمینۀ جدیدی برای سنجش قدرت روحی انسان و بستر تازه‌ای برای تکالیف انسانی و دینی، که باید ببینیم چگونه از عهدۀ آنها برخواهیم آمد.

انسانی که از عقل و تجربه بیشتری نسبت به نسل‌های قبل برخوردار است و از امکانات بهتری برای زندگی بهره می‌برد، طبیعی است که با امتحانات جدید و پیچیده‌تری هم مواجه شود. مهم این است که ما بتوانیم در مواجهه با این عرصه، هوشمندانه و مسئولانه برخورد کنیم، و با نشان دادن قدرت معنوی خود محل تجلی حکمت خداوند متعال در خلقت انسان قرار گیریم.

علاوه بر آنکه اگر ما در آخرالزمان قرار گرفته باشیم، ممکن است این جزئی از شرایط امتحانات نهایی ما هم باشد. امتحانات نهایی دوران غیبت هم، دشواری‌های خاص خود را دارد. در امتحانات نهایی کمتر فرصت جبران است و غربالش شبیه قیامت است؛ خیلی‌ها می‌روند و خیلی‌ها می‌رویند.

اینکه ابزار و فناوری فضای مجازی، از کدام فرهنگ و تمدن سرچشمه گرفته و یا مهم‌تر از آن، اینکه چگونه جریان سلطه در حال سوءاستفاده از این ابزار است، مسئولیت ما را در مواجهه با این فضا کم نمی‌کند که هیچ، بیشتر هم می‌کند. فعلاً این ماییم و این امکاناتی که می‌تواند موجب شکست ما و یا برعکس شکست دشمنان ما بشود. ما باید ببینیم با امتحان الهی در مواجهه با این فضای جدید چگونه برخورد می‌کنیم؛ آیا محل تجلی قدرت خدا می‌شویم یا محل تجلی ضعف خودمان؟

بی‌تردید اگر خداوند توان رویارویی با چنین امتحانی را در ما نمی‌دید، چنین آزمونی را پیش روی ما قرار نمی‌داد.

بی‌تردید اگر توان رویارویی صحیح با این امتحان را نداشتیم، با چنین وضعیتی مواجه نمی‌شدیم و خداوند چنین آزمونی را پیش روی ما قرار نمی‌داد. فضای مجازی واقعاً مسئولیت ما را سنگین‌تر کرده است و می‌توانیم چند برابر پیشینیان ثواب ببریم و جهاد کنیم. همانطور که می‌توانیم چندین برابر دچار ضعف و معصیت شویم.

فضای مجازی فرصتی است برای آنکه میزان درک خود از حقایق ناب دینی را ارزیابی کنیم، و بخشی از درک خود را به دیگران منتقل کنیم. گاهی در جریان انتقال معرفت دینی خودمان به دیگران است که می‌فهمیم چقدر می‌فهمیم. و نیز فرصتی است برای اینکه بفهمیم چقدر عاشق دین خدا و اولیاء خدا هستیم و یا چقدر خودخواهیم و بی‌خیال خدمت به دین.

معلوم است که این فضا، هم خطرات جدیدی را برای ما به دنبال دارد، و هم امکانات جدیدی را برای رشد فردی و اجتماعی در اختیار ما قرار می‌دهد. اما نباید صرفاً منفعلانه برخورد کنیم؛ باید ضمن صیانت و محافظت از آنچه می‌خواهند از ما بگیرند، از فرصتهای این فضا استفاده کنیم. وقتی به فرصت‌های فضای مجازی نگاه می‌کنیم، به سهولت درمی‌یابیم چقدر جای این فناوری برای افزایش هدایت بشر و نجات انسان‌ها خالی بود، و… شاید این فرصت‌ها یکی از زمینه‌های پدید آمدن مقدمات ظهور باشد.

در مواجهه با تهدیدهای فضای مجازی دو اقدام اساسی لازم است؛ یکی آنکه تقوا را رعایت کنیم تا آلودگی‌های این فضا نَفَس ما را نگیرد؛ چون یکی از خصوصیات این فضا گسترش هرزگی است. و دیگر اینکه نظم و زمان‌بندی استفاده از این ابزار و حضور در فضای مجازی را نباید فراموش کنیم. زیرا یکی از خصوصیات این فضا هدررفتن و بی‌نظمی در زمان است و به دلیل آنکه هر لحظه در اختیار ماست، می‌تواند از سر کنجکاوی یا به هر دلیل دیگری نظم زندگی ما را بهم بزند.

امکان «دسترسی راحت و منظم به اطلاعات»، «پردازش و انتخاب دقیق نیازمندی‌ها»، «انتقال سریع و فراگیر آگاهی‌ها»، «تبلیغ موثر و مکرر ارزش‌ها»، و فواید فراوان دیگر در فضای مجازی، وظایف مؤمنان را در زمینۀ دعوت به حق و ترویج حق‌پرستی بسیار زیادتر کرده است. پیام‌های مظلوم انقلاب مقتدر ما منتظر جهانی شدن هستند؛ باید جهان تشنۀ دریافت پیام‌های انقلاب و اسلام ناب را دریافت.

در این میان، آنچه موجب تأسف فراوان است، تأمین نشدن زیرساخت‌ها و به سرانجام نرسیدن شبکۀ ملی فضای مجازی است که در حد یک فاجعۀ تأسف‌آور است. باید به حال و فرجام جامعه‌ای که برای ایجاد زیرساخت‌های مناسب و امن در فضای مجازی تلاش و اقدام فوری نمی‌کند گریست. نداشتن شبکه ملی اطلاعات و ارتباطات مانند این است که صدا و سیما و مخابرات کشور را از دیگران و احیاناً دشمنان قرض بگیریم و به آنان وابسته باشیم. مثلاً در زمان جنگ، به دشمن خود بگوییم بخشی از مخابرات و برنامه‌های تلویزیون خود را برای استفادۀ ما اختصاص دهید.

انقلاب اسلامی از ابتدا با قدرت نرم به پیروزی رسیده و تداوم پیدا کرده است، و سخت‌افزار اینترنت به سهولت می‌تواند در خدمت نرم‌افزار انقلاب اسلامی ما قرار گیرد. حتی بیش از آنکه بتواند در خدمت ضد انقلاب قرار بگیرد، ذاتاً برای ما بیشتر می‌تواند مفید واقع شود.

یک استاد حوزه کودکان را به عنوان بهترین هدیه از جانب خداوند دانست و گفت: توجه والدین به کودکان باید در وهله اول با مراقبت از رفتارهای خود آغاز شود، زیرا کودکان رفتارهای والدین را از دید ذره‎بینانه خود ثبت و ضبط می‎کنند.

حجت‌الاسلام علی ناصراظهار کرد: بهترین دوران شکل‌گیری شخصیت افراد دوران کودکی است و دین مبین اسلام نگاه فراتری به آن دارد و تاکید می‌شود زن و مرد قبل از ازدواج آگاهی لازم را از اینکه می‎توانند پدر و مادر خوبی برای فرزند باشند، کسب کنند.
مسئول تبلیغ و تهذیب حوزه امام صادق(ع) زنجان، افزود: تربیت فرزند از همان ابتدا در شکم مادر به واسطه خوردن غذای حلال و حرام آغاز می‌شود و از اهمیت خاصی برخوردار است زیرا تاثیر آن به مرور زمان در کودک نمایان می‌شود، به همین خاطر لازم است والدین دقت لازم را در کسب روزی حلال داشته باشند.
ناصر در ادامه تصریح کرد: بکارگیری بسیاری از خصوصیات رفتاری کودکان ما را در بهتر زندگی کردن کمک می‏‌کند که می‏‌توان به چند مورد از این خصایص اشاره کرد، از جمله اینکه کودکان در هنگام دعوا که گاهی منجر به برخورد فیزیکی با یکدیگر می‎شود بعد از لحظه‎ای مجددا آشتی می‎کنند که این بیانگر کینه‎ای نبودن کودکان است، خاک‎بازی کردن کودکان که پس از ساختن طرح مورد نظر آن را خراب می‎کند بیانگر این نکته است که انسان اگر از هر جایگاهی باشد اصالتش به خاک باز می‎گردد، پس نباید مال‌دوستی و دنیادوستی او را متکبر بار بیاورد.
وی یادآور شد: این دیدگاه نادرستی است که کودک را به خاطر کم‌سن بودن، فردی بدون درک و شعور کافی قلمداد کنیم، چرا که کودکان از همان دوران کودکی از کوچک‌ترین تا بزرگ‌ترین کارهای ما الگوبرداری می‎کنند که در این میان دین اسلام پدر و مادر را به مراقبت از رفتارهای خود سفارش می‎کند، زیرا کودک مراقب رفتارهای آنان است.
ناصر در ادامه توجه به شخصیت کودکان را مهم دانست و خاطرنشان کرد: والدین باید به کودکان خود از همان دوران کودکی احترام بگذارند، زیرا کودکان امروز بزرگ‌ترهای آینده هستند و نباید با آن‌ها رفتارهای حقارت‎آمیز و به دور از اهانت داشت و باید با توجه به ظرفیت کودک با آن‌ها دوستی و رفاقت کرد تا اعتماد کامل را به والدین خود داشته باشند تا در آینده جایگاه خانواده را در اولویت نگاه دارد که این مستلزم توجه افراد به کودکان است.


منبع:ایسنا

حجت الاسلام روح الله شریفی، از مشاورین خانواده بر لزوم تربیت اسلامی از سوی والدین تأکید کرد و اظهار داشت: کودکان سرمایه های فردای نظام اسلامی ایران بوده و باید روش های ویژه ای را برای تربیت آنها آموخت و به کار گرفت.

این فعال عرصه فرهنگی، به روش های تربیتی اسلامی کودکان اشاره و تصریح کرد: تربیت دینی کودکان صرفا به معنای آموزش نماز و احکام نیست، بلکه باید روش های زندگی اسلامی را به کودکان آموزش داد.

وی با بیان این که رفتار صحیح و به دور از اعمال ناشایست والدین، بهترین روش برای تربیت کودکان است، بیان داشت: اگر والدین در نوع رفتار خود دقت لازم را داشته باشند، به یقین می توانند فرزندان سالمی را تربیت کنند؛ چرا که شاکله اولیه کودکان در بنیاد خانواده و بر اساس عملکرد پدر و مادر شکل می گیرد.

حجت الاسلام شریفی، یکی دیگر از روش های تربیتی فرزندان را ورود آنها به مساجد توسط پدران و مادران عنوان کرد و گفت: دیگر عامل تأثیر گذار در تربیت اسلامی کودکان، سوق دادن آنها به سوی مسجد همراه با والدین است، به طوری که اگر پدری همراه با فرزند خود برای اقامه نماز جماعت در مساجد حاضر شود، این روش در ناخودآگاه ذهن کودک آثار شگرفی را می گذارد.

این مشاور خانواده، با اشاره به آسیب های تربیت نا صحیح فرزندان، گفت: بروز معضلات بی شمار اجتماعی همچون بد بینی، عدم رعایت حقوق شهروندی، بی حجابی، سرقت و دروغ گفتن، برخی از آسیب های تربیت نا صحیح فرزندان در خانواده است.

وی آشنایی به موقع فرزندان با وسایل رسانه جمعی و ابزارهای ارتباطی را نقشی مهم در پیشبرد سطح فکری کودکان دانست و تصریح کرد: ابزارهای رسانه جمعی و ابزارهای ارتباطی همچون موبایل و تبلت به عنوان شمشیری دو پهلو است که اگر نتوان به خوبی از آنها بهره برد، آسیب های غیر قابل توصیفی را به روح و اندیشه کودکان ما وارد می آورند.

این فعال عرصه فرهنگی، در ادامه افزود: اینکه والدین نحوه استفاده از ابزارهای اجتماعی را به فرزندان خود بیاموزند، امری مهم و ضروریست؛ چرا که امروز قرن ارتباطات بوده و باید فرزندان ما نحوه صحیح استفاده را آنان را بیاموزند که در غیر این صورت فرزندان خود با استفاده از دیده ها و شینده های فیلتر نشده از این ابزارها بهره می برد.

حجت الاسلام شریفی، در پایان با تأکید بر اجرای دوره های آموزشی تربیت کودکان ویژه طلاب متأهل، اظهار داشت: اگر طلاب بتوانند سیره معصومین(ع) در خصوص تربیت صحیح فرزندان را در ابتدا برای کودکان خود عملی کرده و پس از آن در اجتماع پیرامون به والدین آموزش دهند، جامعه اسلامی ایران در آینده ای نه چندان دور به چنان موفقیت های چشم گیری دست خواهد یافت که جهان را دگرگون می کند.

منبع:حوزه

یکی از مواردی که از سال‌های دور در میان برخی خانواده‌ها رواج داشته و همچنان تعداد قابل تأملی از مردم جامعه بر آن اعتقاد و باور دارند، آمدن صبر (عطسه) است به گونه‌ای که شخص بر این باور است که تعداد عطسه‌هایش در برنامه‌های روزمره و یا کاری او بسیار تأثیرگذار است. از این رو در ذیل به توصیه‌های آیت‌الله شهید دستغیب درباره این موضوع را می‌خوانید:

گاه می‌شود انسان برای انجام کاری از خانه بیرون می‌رود و چون می‌ترسد آن کار را فراموش کند، انگشتر خود را برمی‌گرداند به طوری که نگین آن کف دست قرار گیرد یا ریسمانی به انگشت خود می‌بندد به امید اینکه چشمش به وضع انگشتری یا ریسمان بیفتد آن کار به نظرش بیاید و انجام دهد.

البته گرداندن انگشتر یا بستن ریسمان یا گذاشتن علامت، به تنهایی شرک و مضر نیست، چیزی که شرک است تمام امید بدان داشتن در یادآوری آن کار است در حالی که شخص موحد باید در تمام کارها تنها امیدش به خدا باشد هر چند یادآوری فلان کار جزئی باشد و بداند که اگر خدا نخواهد یادش بیاید، گرداندن انگشتر و مانند آن هم موجب یادآوریش نخواهد شد.

اموری که خداوند منشأ و سبب چیزی قرار نداده و بشر از روی وهم و خیال و پندار نادرست خود آن‌ها را سبب مستقل برای بروز خیر یا شر بیند و به پندار نادرست خود ترتیب اثر دهد، این پندار را «تطیّر» گویند که در حقیقت شریک برای خدا قرار داده است؛ مثلاً می‌خواست از روی میزان عقلی کاری را انجام دهد خودش یا دیگری عطسه‌ای کرد، اگر این عطسه را سبب شومی آن کار پنداشت و آن را از این جهت ترک کرد، این همان تطیّر و شرک است.

این پندار غلط طوری شایع شده که بسیاری از مردم نام عطسه را «صبر» گذاشته‌اند و گاهی که کسی عطسه کند، می‌گوید صبر آمد و دنبال این کار نباید رفت در حالی که عطسه عقلاً و شرعاً منشأ هیچ امری نیست، بلی شرعاً نشانه رحمت و عافیت عطسه‌کننده است و نیز شاهد صدق‌گفته‌ای که در آن حال گفته شده یا تصمیمی است که در آن حال گرفته شده بود.

همچنین مانند کسی که اوضاع فلکی و حرکات کواکب را در حوادث مؤثر ببیند و رسیدن به سود و زیان را از آن‌ها شناسد و کاری را که می‌خواهد انجام دهد اگر به پندار خودش یا به گفته دیگری آن ساعت را نحس شمرد و آن کار را ترک نمود، شرک خواهد بود؛ چنانچه اگر بداند سود و زیان به دست توانای آفریدگار است و به وسیله دعا و صدقه از خدا کمک بجوید و به آن کار اقدام نماید توحید است و جز خیر به او چیزی نخواهد رسید.

کسی که تکیه‌اش در اموری که برایش پیش می‌آید غیر خدا باشد، مبتلا به مرتبه‌ای از مراتب شرک است. مؤمن باید تنها تکیه‌اش خدا باشد «یَا مَنْ عَلَیْهِ مُعَوَّلِی»؛ ای خدا که تکیه من بر تو است بنابراین اکثر خلق به مرتبه‌ای از شرک مبتلایند، هر چند گوینده «لا اله الا الله» هم باشند. چنانکه در سوره یوسف تذکر می‌فرماید: «و ایمان نیاوردند بیشتر ایشان مگر اینکه مشرکند.» شرک پنهان، که نمونه‌اش تکیه بر غیر خداست.

یکی از علما مکرر می‌فرمود: حاجت من این است که مشرک نمیرم و به کسانی که برای زیارت عتبات یا حج مشرف می‌شدند، التماس می‌کرد از خدا بخواهید من با شرک نمیرم.

و راستی پاک شدن از شرک پنهان، بسیار سخت است. کارش برسد به جایی که جز به خدا تکیه نداشته باشد و بیم و امیدش منحصرا به خدا باشد. حتی اگر کسی هم به او احسانی کرد، از خدا بخواهد عوضش دهد. اگر کسی او را ناراحت کرد شکایتش را به خدا ببرد «یَا مَنْ إِلَیْهِ شَکَوْتُ أَحْوَالِی یَا رَبِّ» یا مثلاً کارش به جایی برسد که اگر مالک دنیا باشد و صبح کند در حالی که همه از کفش رفته باشد مثل پرکاهی باشد که از دوشش افتاده است. چنانکه مضمون روایت در معرفی مؤمن است.

می‌بینید دلگرمی بچه و بیم و امیدش به مادر است، تقصیر هم ندارد. حد ادراکش فعلاً همین است، اما وقتی نور عقل آمد و فهمید که مادر هم مسخر پروردگار عالم است، خدا او را معین فرموده و مهر فرزند را به دلش افکنده، مهربانی مادر رشحه‌ای است از رحمت خداوند. آن وقت همان وضعی که بچه نسبت به مادر دارد، به مراتب بیشتر نسبت به خداوند پیدا می‌کند.

منبع:فارس

شاید کم و بیش برای شما این سوال پیش آمده باشد که علت صلوات فرستادن هنگام شنیدن نام امام خمینی و امام خامنه ای چیست و یا افراد دیگر علت این مسئله را از شما جویا شده باشند. با توجه درخواست یکی از دوستان پیرامون این موضوع، به شرح دلایل آن می پردازیم امیدواریم ابهامات احتمالی را برطرف نماید. در پایان کلیپ تصویری حجت الاسلام قرائتی به تبیین این موضوع می پردازد.

در مراسم نمازجمعه تهران پیش از خطبه ها آیت الله محمد تقی فلسفی با اشاره به نقش روحانیت در انقلاب گفت: مگر مصدق جرات داشت در برابر شاه بایستد اما این فقط امام است که در مقابل شاه ایستاد. وی در ادامه به دلایل فرستادن سه صلوات پس از نام بردن از امام خمینی پرداخت و اظهار داشت: یک صلوات برای نفی شیطان بزرگ آمریکاست، صلوات دیگر برای نفی صهیونیست که شیطان کوچک است، فرستاده می شود و سوم هم برای نفی ملی گراها و گروهک های ضد انقلاب فرستاده می شود.

بنابه نظر اکثر فقهای معاصر، صلوات فرستادن هنگام ذکر شدن نام پیامبر اکرم(ص) مستحب مؤکد است، فرستادن صلوات به صورت مطلق هم در هر جا که باشد مستحب است و دارای فضیلت. در مورد فرستادن صلوات هنگام آمدن نام امام خمینی و این که چرا هنگام بردن نام ائمه صلوات فرستاده نمی شود وجه خاصی ندارد.

در روزهای قبل از پیروزی انقلاب اسلامی نیز مردم از لفظ «صحیح است» و یا کف زدن برای تأیید و تشویق استفاده می کردند که بعدها تکبیر جایگزین آن شد. همچنین استفاده از صلوات جهت احترام و تأیید از گذشته میان مردم متدین مرسوم بوده است و هرگاه می خواستند بیشتر احترام بگذارند صلوات ها تکرار می کردند. بنابراین پیام تکرار صلوات به ویژه در مقطع زمانی خاص، به عنوان اعلام وفاداری و خار در چشم دشمنان است که در ضمن دارای محتوای معنوی نیز می باشد لذا هیچگونه منافاتی با احترام به پیامبر(ص) و ائمه(ع) ندارد. چنانکه در هنگام شنیدن وصف خاص امام زمان(عج) برای احترام مردم می ایستند در صورتی که به طور یقین مقام پیامبر(ص) از مقام زمان(عج) پایین تر نیست و چنین کاری بی احترامی به پیامبر(ص) تلقی نمی شود.

ذکر صلوات برمحمد وآل محمد، از با فضیلت ترین و پرخاصیّت ترین ذکرهاست و محتوای آن، فرستادن سلام و صلوات خدا بر پیا مبر و اهل بیتش می باشد؛ بنا بر این هر قدر صلوات بیش تر فرستاده شود، رحمت و درود بیش تر خداوند نصیب پیامبر و اهل بیت معصومش شامل می شود. پس در هنگام شنیدن نام رهبر درحقیقت بر او صلوات نمی فرستیم، بلکه بر پیامبر صلوات می فرستیم. به هر حال، این یک حرکت سیاسی بود که از اوایل پیروزی انقلاب تا به حال به عنوان یک عادت پسندیده باقی مانده است.

امام خمینی که در عصر کنونی توانست با رهبری بی نظیر خود یک نهضت دینی را بنیان نهد، وقتی نام ایشان در زمان حیاتشان برده می شد، یک بار صلوات می فرستادند. این حرکت مردم برای تعظیم شعائر الهی و عظمت شخصیّت رهبر کبیر انقلاب بود تا بدین وسیله بینی دشمنان اسلام و انقلاب اسلامی به خاک مالیده شود، اما پس از رحلت جانگداز آن بزرگوار و جانشینی مقام معظم رهبری حضرت آیة الله خامنه ای، مردم مسلمان و قدر شناس ایران برای تأیید و تشویق ایشان و تعظیم شعائر الهی چنین بنا گذاشتند که یک بار برای امام خامنه ای و سه بار برای امام خمینی صلوات بفرستند.
گفتنی است سه بار صلوات ‌فرستادن برای امام خمینی و یک بار برای رهبر معظم انقلاب و یک بار برای پیامبر(ص)، علامت ارزشگذاری بیش تر و یا مساوی قرار دادن شخصیّت امام خمینی و رهبری نسبت به پیامبر نیست؛ بلکه بدین دلیل است که امام خمینی و آیة الله خامنه ای، نام و راه و سنت پیامبر بزرگ را زنده کردند و بالاتر از این، طمع دشمنان دین و انقلاب این مملکت را قطع و آنان را مأیوس کردند. بنا براین یک بار و سه بار صلوات فرستادن، نوعی مبارزه سیاسی به نفع نهضت اسلامی با محوریت امام خمینی و رهبری نهضت او است.

جنبه دیگری که این مسئله دارد، این است که اقتضای زمان فعلی بزرگداشت مقام و منزلت این بزرگان است که اسلام حقیقی را زنده نموده و علمدار و پرچم دار نهضت رسول الله (ص) هستند . هر چقدر این بزرگان مورد تأیید و تعظیم واقع شوند ،در واقع اهل بیت و رسول خدا (ص) و راه و روش ایشان تأیید و تعظیم می شود، زیرا حکومت و رهبری این علما در طول و امتداد رهبری معصومین (علیهم السلام) است ،نه اینکه در عرض و مقابل ولایت ایشان باشد چنان که ولایت معصومین نسبت به ولایت خداوند همین حالت را دارد . همان طور که بزرگداشت معصومین توهین به خداوند متعال نیست، تعظیم علما نیز توهین به معصومین محسوب نمی شود. برای تعظیم علما، درود بر محمد و آل محمد انتخاب شده است. اگر کسی می خواست ایشان را در عرض و مقابل معصومان قرار دهد، دیگر با شنیدن نام ایشان، بر محمد و آل محمد درود نمی فرستاد. بنابراین موقعیت فعلی جهان اقتضا دارد که علمداران مبارزه با فرعونیان زمان تأیید و تعظیم شوند . تأیید و تعظیم این علمداران در واقع تأیید و تعظیم اصل آن سپاه و فرمانده آن است.

حضرت آیت الله خامنه ای در دیدار فرماندهان لشکر ۲۷ محمد رسول الله (ص) چنین نقل کرده اند:

“در دوران پیش از پیروزی انقلاب، بنده در ایرانشهر تبعید بودم. در یکی از شهرهای همجوار، چند نفر آشنا داشتیم که یکی از آن ها راننده بود، یکی شغل آزاد داشت و بالاخره، اهل فرهنگ و معرفت، به معنای خاص کلمه نبودند. به حسب ظاهر، به آن ها عامی اطلاق می‌شد. با این حال جزو خواص بودند. آن ها مرتّب برای دیدن ما به ایرانشهر می‌آمدند و از قضایای مذاکرات خود با روحانی شهرشان می‌گفتند. روحانی شهرشان هم آدم خوبی بود؛ منتها جزو عوام بود. ملاحظه می‌کنید! راننده‌ کمپرسی جزو خواص، ولی روحانی و پیشنماز محترم جزو عوام! مثلاً آن روحانی می‌گفت: «چرا وقتی اسم پیغمبر می‌آید، یک صلوات می‌فرستید، ولی اسم «آقا» که می‌آید، سه صلوات می‌فرستید؟!» نمی‌فهمید. راننده به او جواب می‌داد: روزی که دیگر مبارزه‌ای نداشته باشیم؛ اسلام بر همه جا فائق شود؛ انقلاب پیروز شود؛ ما نه تنها سه صلوات، که یک صلوات هم نمی‌فرستیم! امروز این سه صلوات، مبارزه است! راننده می‌فهمید، روحانی نمی‌فهمید.”

کلیپ تصویری سخنان حجت الاسلام قرائتی درباره علت فرستادن صلوات

هنگام شنیدن نام امام خمینی و امام خامنه ای

4.33 مگابایت

دانلود کلیپ تصویری