ذوالفقار یعنی دارای شیار و حفره، مانند ستون فقرات. یعنی روی این شمشیر شیارها و حفره‌هایی مثل ستون فقرات کار شده بود. هم چنین گفته‏اند روی تیغه‏ی آن ـ از کنار دسته تا نوک ـ شیاری بلند و باریکی ایجاد شده بود و شیارهایی باریک دیگری نیز از آن شیار بلند، به طرف نوک شمشیر در دو طرف ایجاد شده بود، (علل الشرایع، ج 1، ص 160؛ مناقبابن شهر آشوب، ج 3، ص 340).

چنان چه بیان شد، اقوال مختلف است، اما بیشتر بر این قول تکیه شده که این شمشیر متعلق به یکی از کفار به نام «عاصم بن منبه» که قدرتمند و البته جانی بود تعلق داشت. او به همراه پدر و عمویش در جنگ بدر که در سال دوم هجری واقع شد شرکت کرد و با همین ذوالفقار بسیاری را کشت. حضرت علی علیه‌السلام با او رو در رو شد و بالاخره با ضربتی او را از پای درآورد و شمشیرش را به پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله هدیه نمود.

سال بعد کفار جنگ احد را تحمیل کردند. در این جنگ شمشیر حضرت علی علیه‌السلام شکست و پیامبر اکرم (ص) سریع این ذوالفقار را به دست او رساند. ایشان نیز با جنگی عجیب، کفار را عقب راندند. در همین کوران ندایی آمد که بسیاری آن را شنیدند و می‌گفت: «لا فتی الا علیّ لا سیف الاّ ذوالفقار» و طبق روایات منقول، پیامبر اکرم (ص) فرمودند که این ندای جبرئیل علیه‌السلام بود.

این معنا بیشتر از توصیف‌های دیگر نقل شده است و به لحاظ سند و تواتر محکم‌تر به نظر می‌رسد. (سیره‏ی ابن هشام، غزوه‏ی احد، ج 30، ص106؛ تاریخ طبری، ج 3، ص 177؛ 1846؛ علل الشرایع، جزء 1، ص 7؛ شرح الأخبار، ج 2، ص 381؛ شرح نهج‏البلاغة ابن ابی الحدید، ج 7، ص 219؛ تاریخ ابن الوردی، ج 1،ص 132؛ تاریخ طبری، ج 3، ص 184).

بنا به روایات این شمشیر که به عنوان یک شاخصه و نشانه شناخته شد، از آن پس، از امامی به امام بعدی منتقل شد و اکنون نیز در اختیار حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف است.

از امام صادق و امام رضا (ع) روایاتی نقل است که سلاح (ذوالفقار ورزه آن حضرت)، از جمله نشانه‏های امامت است و در زمان ایشان نزد آنان بوده است. (من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص 418 ـ 419؛ خصال صدوق، جزء 2، ص 8 ـ 527؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج1، ص312؛ الثاقب فی المناقب، ص 416 ـ 420؛ احمد بن محمد بن حنبل، کتاب العلل و معرفة الرجال، ص 73 ـ 74)

در قرآن بارها از آیات و نشانه‌های خداوند شنید‌اید اما هیچ‌گاه به آنها در اطراف‌مان توجه نکرده‌ایم. این یکی از همان نشانه‌های است که خداوند در آیات مختلف درباره آن سخن گفته است. با دیدن این مناظر عجیب و زیبا، می توان بیشتر تعمق کرد.

سورة مبارکه الرحمن :

Safe63462910797701 این همان دریای عجیبی است که در قرآن آمده است!! + عکس

مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیانِ (19) بَیْنَهُما بَرْزَخٌ لا یَبْغِیانِ (20) فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ (21) یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ (22)

19٫ دو دریا را به گونه ای روان کرد که با هم برخورد کنند.20٫ اما میان آن دو حد فاصلی است که به هم تجاوز نمی کنند.21٫ پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏ کنید؟ 22٫ از آن دو، مروارید و مرجان خارج مى‏ شود.

سوره مبارکه فرقان آیه 53:

« و هو الذی مَرَجَ البحرینِ هذا عَذبٌ فُراتٌ و هذا مِلحً اُجاجً وَ جَعَلَ بَینَهما بَرزَخا و حِجراً مَهجوراً»

و اوست کسی که دو دریا را موج زنان به سوی هم روان کرد این یکی شیرین و آن یکی شور و تلخ است ومیان آن دو حریمی استوار قرار داد.

سوره مبارکه فاطر آیه 12:

وَمَا یَسْتَوِی الْبَحْرَانِ هَذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ سَائِغٌ شَرَابُهُ وَهَذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ وَمِن کُلٍّ تَأْکُلُونَ لَحْمًا طَرِیًّا وَتَسْتَخْرِجُونَ حِلْیَةً تَلْبَسُونَهَا وَتَرَى الْفُلْکَ فِیهِ مَوَاخِرَ لِتَبْتَغُوا مِن فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ

این دو دریا یکسان نیستند: یکی آبش شیرین و گواراست و یکی شور و تلخ، از هر دو گوشت تازه می خورید، و از آنها چیزهایی برای آرایش تن خویش بیرون می کشید و می بینی که کشتی ها برای یافتن روزی و غنیمت، آب را می شکافند و پیش می روند، باشد که سپاسگزار باشید.

سوره مبارکه نمل آیه 61:

اَمَّنْ جَعَلَ الْاَرْضَ قَرَارًا وَ جَعَلَ خِلالَهَا اَنْهَارًا وَ جَعَلَ لَهَا رَوَاسِیَ وَ جَعَلَ بَینَ الْبَحْرَیْنِ حَاجِزًا ءَاِلهٌ مَعَ اللهِ بَلْ اَکْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ ﴿61﴾

[آیا شریکانى که مى ‏پندارند بهتر است‏] یا آن کس که زمین را قرارگاهى ساخت و در آن رودها پدید آورد و براى آن، کوه‏ها را [مانند لنگر] قرار داد، و میان دو دریا برزخى گذاشت؟ آیا معبودى با خداست؟ [نه،] بلکه بیشترشان نمى ‏دانند.

منبع:انقلاب نیوز