1)“حضرت آیت الله عزیزالله خوشوقت” یک فقیه به تمام معنی آخرالزمانی است. “آخرالزمان” دورانی از تاریخ حیات بشر است که بیش از همه چیز به سهمگی نبودن فتنه هایش شناخته میشود. آخرالزمان فتنه آبادی است که آوردگاه دشوارترین ابتلائات الهی و نشانگاه بیشترین ریزشهای ظاهر الصلاحان جامعه بشری است. “آخرالزمان” جشنواره حضور و نفوذ پیچیدهترین فتنهه ای تاریخ و نزدیکترین درهم فرورفتگی نشانه های حق و باطل است. در چنین شرایط بغرنجی از تزلزل، تحیّر و تشویش فقیهی خواهد توانست به مثابه فقیه آخرالزمان عمل کند که تراز تشخیص سره از ناسره و پایداری بر سبیل درست را به نقطه اوج خود رسانده باشد. فقیه آخرالزمانی، فقیهی هماره در اوج است و همین در اوج بودن مدام است که به او امکان میدهد تا با قرارگرفتن در فراز پیچیده ترین ابتلائات تاریخ بشر، حتی برای لحظهای گرفتار مناسبات طوفانی درون آن نشود.

2)به نظر میرسد تعبیرات اخیر مقام معظم رهبری در خصوص عظمت شخصیت “آیتالله خوشوقت” و توصیه مومنین جهت تمسک به دامن ایشان در طوفانهای پیش روی شیعه، فقط عباراتی برای معارفه بیشتر مردم با او نیست، بلکه؛ باید به مثابه آئینی درک شود که در آن آخوند شیعه تراز آخرالزمان رونمایی میشود؛ همو که قرار است در مردافکن ترین فرازهای تاریخ، خیل عظیمی از آحاد جبهه حق را دستگیری و راهنمایی کند.

به عبارت دیگر مقام معظم رهبری با بیان این عبارات عمیق و غلیظ در عین حال تلاش دارد تا نقطه اوج آخوند تراز زمانه را نشان دهد. در این چارچوب آیت الله خوشوقت مشابه بسیاری از علمای انقلابی و ولایی سده اخیر، فقط اسلامشناسی عادل و مجاهد نیست بلکه استعاره منحصر به فردی از فقیه شیعی است که بصیرت لازمه حیات طیبه در آخرالزمان را در نقطه اوج خود داراست. به دیگر معنا او به مدد دانش و تقوای بینظیر خود به چنان اندوخته همه جانبه و لایزالی از بصیرت دست یافته که به اتکاء آن میتوان از پس همه فتنهها و طوفانهای حال و آینده برآمد. حدّت بینش آیتالله خوشوقت یکتنه از شدت پیچش همه ابتلائات آخرالزمان بیشتر است.

3)قرار گرفتن یک فقیه بر ستیغ بینش و بصیرت، در عین حال شاخص معتبر و دقیقی برای اطمینان به اصالت فرآیند تفکر دینی و سبک زندگی مذهبی او نیز هست.

این واقعیت دلالت تامی بر حجتیت مشی تربیتی و تبلیغی به ظاهر ساده ولی بهغایت دقیق و عمیق آیت الله خوشوقت در تأکید بی محابا و بدون استثناء به “تقوا” به مثابه نقطه انحصاری رهایی انسان از همه رذیلتها و پیوند او به همه فضیلتها دارد. “سفارش به تقوا” در گفتمان تربیتی “آیت الله خوشوقت” به قدری محوری، مرکزی و تکراری است که به جرأت میتوان گت مکت اخلاقی و تربیتی ایشان در همین سفارش ساده تمام میشود. اصولاً وجه تمایز گفتمان اخلاقی آیت الله خوشوقت با بسیاری از گفتمانهای اخلاقی دیگر درهمین نکته ساده ولی کلیدی است که پرداختن به تزکیه و تربیت اخلاقی، بهمعنای تقویت صفات نیک روحانی و زدودن صفات بد نفسانی، بدون روانکردن پیشینی تقوا، کنشی بیفایده و وقت تلفکن است.

در نظر او تمرینهای مرسوم اخلاقی شدن و مشغولیت های موسوم به مباحثات و مطالعات اخلاقی، بدون پیش زمینه تقوا و پرهیزکاری، فاقد حداقلی از تأثیرات عینی و واقعی در درمان نفس است. آیت الله خوشوقت تقوا را به مثابه زیرساخت گریزناپذیر هر نوع کنش اخلاقی صحیح مطرح میکند و اصلاحات ریشهای و واقعی و نه سطحی و کاذب اخلاق را در پرتو آن امکانپذیر میداند. بر این اساس وی بر القاء مدام پرهیزکاری و حتی تکرار لفظ تقوا در مقام تربیت نفوس تعصب شدیدی نشان میدهد.

شاید بتوان گفت که احتراز همه جانبه از “اخلاق فارغ از تقوا” مهمترین وجه تمایز گفتمان تربیتی- مذهبی آیت الله خوشوقت از سایر گفتمانهای مرسوم باشد.

4)پایداری همه جانبه آیت الله خوشوقت بر “سبک زندگی مسجدی” به عنوان قدیمی ترین و در عین حال کارآمدترین سبک پایداری مذهبی اسلام از ویژگیهای دیگر منش فرهنگی- تبلیغی اوست. در زمانهای که در ذهنیت بسیاری از نخبگان مذهبی کشور، “مسجد داری” به فعالیتی وقت تلف کن و کم بازده مشهور شده است، استقامت بیش از نیم قرن این فقیه عظیم را بر اداره یکی از کوچکترین مساجد شهر تهران و چه بسا ایران، باید به مثابه نهضت موثری از مقاومت فرهنگی بر حیثیت و اهمیت راهبردی و مورد غفلت مسجد درک شود.

5)شخصیت آیت الله خوشوقت فارغ از مزیت های ذاتی خود، به جهت همنشینی همه جانبه و تمام عیار با چهار تن از بزرگترین فقها و عرفای سده اخیر شیعه واجد یک ویژگی منحصر به فرد و ویژه دیگر است. آیت الله خوشوقت در حقیقت حد وسط امام خمینی، علامه طباطبایی، آیت الله بهجت و مقام معظم رهبری است. از این جهت در میان علمای معاصر شاید به غیر از علامه مصباح یزدی هیچ شخصیتی نظیر آیت الله خوشوقت وجود نداشته باشد. آیت الله خوشوقت یکی از تافتگان جداباقتهای از بهشت معنوی و قداست الهی است که خداوند متعال در این وانفسای آخرالزمانی برای شیعیان به غنیمت نگه داشته است. شاید اگر توفیق درک محضر او نصیب نمی شد تصور محضر بزرگانی مثل شیخ مفید، سیدبن طاووس، شیخ صدوق، میرزای بزرگ، سید احمد کربلایی، آخوند ملا قربانعلی زنجانی، آقا سید علی قاضی، علامه طباطبایی و … غیرممکن مینمود.

گویا تقدیر بر آن است که در تنگناهای نفسگیر آخرالزمانی تاریخ، این عارف عظیم القدر به نمایندگی از همه عرفای برجسته شیعه به مثابه یکی از اصلیترین پشتیبانان معنوی و روحانی نظام اسلامی و علمدار آن حضرت آیت الله الظمی امام سید علی خامنه ای عمل کند.

منبع: هفته نامه نه دی

مؤثرترین حرفی که انسان را از تنگنای ذلت و خواری رهانیده و از حضیض معنویات، به درجات عالی می‌رساند، مؤدّت و آمیزش بشری است.
با اندک توجهی به خط مشی زندگی فرهیختگان و بزرگان علم و ادب جهان خواهیم دید، تنها واژه ای که آن‌ها را از یک شخص ساده به مقام والایی رسانده، نیکی و یک ایده‌ی هم نوعدوستی است، اگر در تأئید این مطلب بخواهیم به یک شخصیت عالی رتبه اشاره کنیم، بهتر از هرکس مقام والای اخلاقی و انسانی بنیان گذار مکتب جهان ساز اسلام، حضرت محمد بن عبدالله (ص) پیامبر بزرگوارمان است. او در تنگدستی می‌فرمود: « الفقرُ فخری» و در غنا و بی نیازی هرگز آثاری از نخوت و تکبر به رخسار مبارکش راه نمی‌یافت، و همیشه تسلیم خواست و اراده‌ی پروردگار جهانیان بود.

حضرت در هر وضع و موقعیتی که قرار می‌گرفت با اصحاب و یاران بود. تار و پودش را از مودّت، سازگاری و آمیزش بشری سرشته بودند، و همیشه در زندگی سنبل والای اخلاق و خوشخویی، و نمونه یک انسان واقعی بود. به گفته‌ی شاعر گرانمایه: « آدمی را آدمیت لازم است» و کجا انسانیت را می‌توان یافت جز در جامه‌ی محبت و خوشخویی.

یکی از بزرگان تاریخ گفته است «جامه‌ی نیکبختان را از دو چیز بافته‌اند: تارش از نیکوکاری و پودش از خوشخویی و مردم داری.»
آری، پس چرا ما چنین نباشیم؟! چرا نیکی نکنیم؟! مگر طالب شخصیت‌های والا، و خواستار مراتب عالی انسانی نیستیم؟
چه خوب و بجاست که رفتار و کردار بزرگانی چون پیغمبر گرامی اسلام (ص) را خط مشی زندگی خود قرار دهیم و همیشه خوب و مهربان و خوشخو، و خوش برخورد باشیم، تا نتایج آن را هر روز و هر ساعت در برخورد با دیگران از نزدیک لمس کنیم. و آن باشیم که خدا خواهد … به امید آن روز….

اعداد نه تنها در زندگی مادی که در زندگی معنوی ما نیز حائز اهمیت فراوانند ، تعدا رکعات نماز ، تعداد تسبیحات اربعه ، تعداد تسبیحات حضرت فاطمه (س) و امثال اینها نشان می دهند که زندگی معنوی جدا از اعداد نیست . منزلت اعداد منحصر به اعدادی نظیر پنج ، هفت ، دوازده و چهارده و چهل می شود که برای هریک دلیل یا دلایلی را ذکر کرده اند :

عدد پنج به دلیل 5 تن پیامبر اولوالعزم و 5 تن آل عبا،
عدد هفت به واسطه 7 آسمان و 7شهر عشق و 7 مرحله سلوک عارفان ، 7 دور طواف خانه خدا.
عدد دوازده به دلیل 12 معصوم و 12 چشمه ایی که به معجزه حضرت موسی از دل سنگ جوشید ،
وعدد چهارده به دلیل 14 معصوم تقدس یافته اند ؛ به همین قیاس برای عدد چهل نیز باید دلایلی موجود باشد :

عقل آدمی در چهل سالگی به بالاترین کمال خود در حد استعداد هر فرد می رسد ،
حضرت رسول در سن چهل سالگی به رسالت مبعوث شدند ،
حضرت موسی چهل روز در کوه معتکف بود تا الواح هفتگانه را دریافت داشت ،
قوم بنی اسراییل به دلیل کفران نعمت و پرستش گوساله به سرگردانی چهل ساله محکوم شدند ،و تخمیر طینت آدم ابوالبشر در 40 روز به اتمام رسید . عارفان وسالکان طریق حق چله نشینی را از همین آفرینش چهل روزه حضرت آدم اقتباس کردند ، سهروردی بیان می کند که : خداوند انسان را در چهل روز آفرید و هر روز صفتی به او اعطا کرد که هریک حجابی ومایه تعلق وی به دنیا بود تا اینکه در روز چهلم حجاب ها کامل و متراکم شد . در چله نشینی سالک یک به یک حجاب ها را می درد تا در روز چهلم انوار حق در وی تجلی می یابد . ” هرچند اربعین از اعداد و کمیات است ولی در فرهنگ عرفان اسلامی این واژه کمّی در ارتباط با کیفیات مطرح می شود و لذا تکرار عمل تا چهل مرتبه تکمیل کننده ابعاد روحانی و عرفانی انسان را باعث می گردد ."(1)

سید مهدى بحرالعلوم در زمینه جایگاه عدد چهل فرموده است :
” خود به عیان دیده ام و به بیان دانسته ام كه این مرحله شریفه ، از مراحل عدد را خاصیتى خاص و تاثیرى مخصوص است ، در ظهور استعداد(ها) و تتمیم ملكات ، در طى منازل و قطع مراحل ."(2) خاصیت اربعین در ظهور فعلیت و بروزاستعداد و حصول صفات ملكه ،امرى است که در آیات واخبار بر آن تصریح شده است ، و در سلوك و خودسازى ، براى جلب فیوضات وانوارالهى ، چنانچه در قرآن و گفتار معصومین(ع ) و سیره اولیاء آمده است ، عدد اربعین دارای جایگاه ویژه و بلنداست .” در حقیقت عدد چهل سمبل آغازین تکامل ، مظهر کمال ، جلوه پختگی ، اعلام پشت سر گذاشتن مرحله خامی و نادانی ، نخستین مرحله هوشیاری … می باشد “(3) به هر روی مثالهای فراوانی را می توان در اهمیت عدد چهل در آیات و روایات یافت ولی در نهایت همانند بسیاری موارد که برای انسان نامکشوف است سّر عدد چهل نیز برای ما نامشخص است .

چه فلسفه وحکمتی در این نهفته است که چهل روز بعداز در گذشت فردی ،خویشان وی گرد هم آمده و به عزاداری می پردازند ؟ اگر هدف تنها یادآوری نام آن تازه گذشته است ، چرا 30 روز یا 50 روز یا هرعدد دیگری را برای این امر اختصاص نداده اند ؟ در عدد چهل چه سری نهفته است وبعد از گذشت این چهل روز چه روی می دهد و بایستی روی می داده است ؟

شاید پس از گذشت این مدت انسان به روشن بینی نسبت به آن رویداد دست می یابد ، غبار اندوه اندکی برخاسته وقدرت تحلیل سربرمی آورد وبه انسان مجال می دهد به بازبینی آنچه گذشته بپردازد . شاید برگزاری مراسم اربعین برای امام ح س ی ن برای بازبینی وتحلیل واقعه عاشورا و زنده نگاه داشتن آن معمول شده است تا با روشن بینی وقدرت تحلیل واقعه عاشورا بررسی و تشریح گردد ، واقعه ایی که اگر بگوییم همانند قرآن دارای لایه های متعدد وبیشمار است گزافه نگفته ایم و به بیراهه نرفته ایم . به هر روی اربعین خورشید آسمان شهادت و راه منیر هدایت در راه است ، در این روز وایام بکوشیم تا به دور از تحریفات واحساساتی گری های افراطی آن امام راستین را بشناسیم و به مدد نفس قدسی اش بر هدف انسانی آن بزرگمرد همه دورانها آگاهی یابیم .

پی نوشت:
1و و2و3: آشتیانی ، محسن ، اسرار عدد چهل در قرآن و روایات .

چندماهي است نوعي عرياني جديد در ميان زنان بدحجاب رواج پيدا کرده و فصل جديدي را بر بي‌حيايي، بي عفتي، تبرّج و ناديده گرفتن حدود الهي گشوده است.

براين اساس تعداد زيادي از خانم‌ها اقدام به پوشيدن جوراب بلند و البته بدون شلوار نموده‌اند. حتي در مواردي از جوراب‌هاي بلند رنگي يا توري و منقش که ساق پا کاملا پيداست و يا مانتو يا دامن بدون شلوار و حتي جوراب به نحوي که ساق پا عريان ودر معرض ديد و مشاهده است، استفاده مي‌گردد. حالا اين شيوه پوشش كه ابتدا توسط بخش‌هاي خاصي از جامعه لاابالي استفاده مي‌شد، روز به روز در حال گسترش است.

رخدادي كه اتفاقي نيست و با جست و جويي در اينترنت، مشاهده مي‌كنيد كه اين نوع از بدپوششي، به عنوان مد جديد به شكل گسترده‌اي در حال معرفي است و حتي فروش اينترنتي و… آن نيز تبليغ مي‌شود.

بنابراين به نظر مي‌رسد به دنبال فصل جديد بي‌حجابي كه همان عريان شدن پاها ست، و همچنين بي‌غيرتي مسئولين نظاره‌گر وباطل گو كه كاري جز رد مسئوليت از خود ندارند ديگر بايد فاتحه جامعه‌اي با ظاهر اسلامي را بخوانيم.

همانطور که مي‌دانيد پوشش دامن کوتاه بين زنان غربي رايج است كه در دوران طاغوت نيز رواج داشت و البته با بررسي سير تحول حجاب اسلامي بعد از انقلاب متاسفانه به زودي شاهد ظهور دوباره آن در جمهوري اسلامي خواهيم بود.

سرآغاز اين عرياني جديد شلوار‌هاي چسبان زنانه بود كه پس از حساسيت زدايي به سرعت جوراب بلند مشکي جايگزين آن شد. همانطور كه قبل از آن براي مانتو مدل سارافن را مد کردند و وقتي ديدند حساسيتي براي آن وجود ندارد، پس از آن مانتوي آستين کوتاه به همراه ساقبند را مد کردند و بعد از آن، پس از آن نيز به سرعت ساق بند هم برداشته شد و مانتو کوتاه آستين کوتاه و حتي پيراهن آستين کوتاه امروزه به مرهمت بي‌غيرتي مسئولين رواج دارد.

پس پيش از مراسم فاتحه خواني، از همگان به‌خصوص بانوان متدين و محجبه، مردان غيور خواستار‌يم که نسبت به اين دهن کجي به ارزش‌ها و اين بي عفتي که رواج پيدا کرده است ايستادگي کنند و با دادن تذکر لساني، هر تعداد که مي‌توانند، انجام وظيفه کنند.

از سروران روحانيت البته به غير از آن عزيزاني که وظيفه نهي از منکر را فراموش نکرده‌اند، نيز مي‌خواهيم اگر يادشان آمد كه به غير از پرداختن به مسائل بي خطر و بي‌هزينه وظيفه ديگري هم دارند، در منابر به خطر اين پديده اشاره کنند و البته در کوچه و خيابان هم اين احساس وظيفه را با خود حمل كنند و با تذکر به هنجارشکنان، وظيفه شرعي خود را انجام دهند؛ زيرا احتمالا پس از مراسم فاتحه خواني براي نظام اسلامي و رجوع به ارتجاع ديگر مجالي به غير از حجره نشيني نخواهند يافت.

از وزارت اطلاعات، نيروي انتظامي و ساير نهاد‌هاي مسئول هم كه در خواب زمستاني به سر برده وهر ۱۰ سال يك بار پس از ظهور يك فتنه جديد از خواب برمي‌خيزند، مي‌خواهيم پيش از حضور در مراسم فاتحه‌خواني، به اين هنجار شکني جديد که به صورت «سازمان‌يافته» در مدت کوتاهي رواج يافته، رسيدگي نموده و وظيفه شرعي و قانوني خود را به درستي انجام دهند؛ شايد پاسخي براي خدا، امام و شهدا داشته باشند.
والسلام؛ معذرتا الي ربكم

منبع:یالثارات الحسین

پیوند: http://rezataran.ir/index.php/2012-11-06-13-02-40/100-2012-12-04-11-07-33

هر صنفی برای خود ادبیات خاص خود را دارد که ممکن است متفاوت از ادبیات عمومی جامعه باشد، اما اگر این ادبیات دارای قوت باشد میتواند در عموم جامعه نیز جایی برای خود پیدا کند، طلبه ها نیز در گفتگوهایشان از ادبیات خاص خود استفاده میکنند که برخی از این کلمات به جامعه نیز سرایت کرده است چند نمونه از ضرب المثل های طلبگی در زیر آورده شده است.

توجیه کار شیطان است: توضیح ساختگی را توجیه گویند یعنی اینکه کسی بخواهد دلایل قلابی برای کارهایش درست کند و بجای دلایل واقعی استفاده کند، طلبه ها استاد توجیه هستند و برای همه کارهایشان توجیهی دارند، از این رو اساتید برای آنکه طلبه ها را از توجیه دور کنند میگویند توجیه کار شیطان است، طلبه ها از برخی از علما میپرسند که صدای شما را تقلید میکنیم اجازه میدهی؟ علما جواب میدهند نه چرا که طلبه اول انسان را کافر میکند بعد پشت سر او غیبت میکنند برخی ها هم میگویند : لولا توجیه لهلک الطلبه.

ملا شدن چه مشکل ادم شدن محال است: اکثر مباحث طلبگی در راستای علم و اخلاق است و همه طلبه ها در طول عمر تحصیلی خود این دو مفهوم را در ذهن خود دارند و دنبال میکنند، از این رو اکثر اساتید اخلاق در درسهای خود هدف طلبه ها را آدم شدن میدانند از این رو میگویند ملا شدن چه آسان ادم شدن چه مشکل، البته منسوب است که امام خمینی ره گفته است که ملا شدن چه مشکل ادم شدن محال است، یادم هست یکی از اساتید بسیار بزرگوار و با اخلاق در یکی از کلاسها گفت از خدا میخواهیم که ما را آدم کند یکی از طلبه های شوخ که بسیار با استاد صمیمی بود و متلک میگفت خطلاب به استاد گفت حاج اقا شما به این سن ادم نشدین بعیده بعد این ادم بشید خلاصه استاد کلی خندید.

طلبه که سلب توفیق بشه ایام درسی هوای زیارت بسرش میزنه : اساتید حوزه برای درس طلبه ها اهمیت بسیاری میدهند و حساسند از این رو معتقدند که در ایام درسی باید حسابی درس بخوانی و درس را تعطیل نکنی، برخی از اساتید تاکید میکنند که درس خواندن واجب و برخی از عبادات مستحب است از اینرو جای واجب و مستحب نباید عوض شود، از این رو میگویند طلبه که سلب توفیق شود در ایام درسی هوای زیارت بسرش میزند.

طلبه در اول طلبگی فکر میکنه خداست: طلبه ها اول طلبگی غرور خاصی داره و فکر میکنه بیشتر از عالم و آدم بیشتر میدونه بعد چند سال که میخونه میبنه نه بابا خیلی چیزا هست که نمیدونه بعد چندین سال تحصیل متوجه میشه از علوم واقعا قطره ای بلده برای همین میگن که طلبه اول طلبگی فکر میکنه خداست بعد از مدتی فکر میکنه پیغمبره و بعد از مدتی فکر میکنه در حد امامه اما بعد از چند سال تحصیل میفهمه که چیزی از علم نمیدونه و اون غرور کاذب و جهل مرکب بیرون میاد.

الا یا ایها الطلاب ناشی علیکم باالمتون لا بالحواشی: طلبه ها تا دلتون بخواد اهل حاشیه هستند بعضیاشون میفتن توی فاز عرفان بازی و استاد اخلاق، بعضیاشون میفتن توی فاز بحثهای داغ سیاسی، بعضیا میرن داخل حاشیه های دیگر، ویژگی مشترک همه این حاشیه ها این است که طلبه را از درس و بحث دور میکند برای همین اساتید با دیدن طلبه هایی که حاشیه دارند این مثل را میخوانند که الا یا ایها الطلاب ناشی …..علیکم بالمتون لا باالحواشی.

در مثال مناقشه نیست: مثال زدن در آموزش یه اصله و میتونه کمک کنه برای اینکه مقصد به مخاطب منتقل بشه، از اینرو در کلاسهای طلبگی خصوصا در سالهای اول مثالهای متعددی را ارائه میکنند، اما جالب است که برخی از طلبه ها بجای آنکه حواسشان به مفهوم مثال باشد به خود مثال گیر میدهند و درباره خود مثال بحث و گفتگو میکنند از اینرو اساتید میگویند در مثال مناقشه نیست.

محلی از اعراب ندارد: در زبان عربی برخی از کلمه ها مبنی هستند و اعراب ظاهری نمیگیرند و محلا اعراب میگیرند این اصطلاح در زمان تعجب گفته میشود یعنی کاری که کرده ای در محل خودش نبوده است ، در این زمان گفته میشود که این کار محلی از اعراب ندارد و نوعی اعتراض است.

ملا لغتی نشو: برخی از طلبه ها بجای پرداختن به محتوا و متن درسها و گفتگو ها به یه کلمه یا جایی از بحث گیر میدهند و از اصل بحث جا میمانند از این رو اساتید به طلبه ها میگویند که ملا لغتی نشوید.

اشکال طلبگی: طلبه ها در کلاسهای اساتید برای فهم منظور استاد سوالهایی را میپرسند تا درس را دقیق متوجه شوند به این کار در اصطلاح طلبگی اشکال کردن میگویند منتها برخی از اشکالها اشکال های عجیب و غریبی است که بذهن جن هم نمی آید از این رو به برخی از اشکالها اشکال طلبگی میگویند، البته این کلمه بار معنایی منفی ندارد و در برخی از بحثهای جدی هم میگویند اشکالات ما اشکال طلبگی است.

این دیگه چه صیغه ایه؟ طلبه ها در جند سال اول طلبگی درسها صرف و نحو میخوانند و بطور مرتب صیغه های افعال را کار میکنند فعل های ماضی، مضارع، امر و… هر کدام از این افعال صیغه های متعددی دارند و تمرین زیادی را میطلبد تا تسلط حاصل شود، پرسیدن این صیغه ها توسط اساتید هم امر متداولی است که میپرسند این دیگه چه صیغه ای است؟ اما این ضرب المثل طلبگی در جایی استفاده میشود که از دیدن چیزی متعجب شوند یا برایشان عجیب باشد که در این زمان طلبه ها میگوسند این دیگه چه صیغه ایه؟ البته بعضی از طلبه های شیطون هم در جواب میگن صیغه موقته.