از امام صادق (ع) نقل شده است که ایشان فرموده اند: یاد مرگ، شهوت های غیرمشروع و حرام را در وجود آدمی نابود می سازد، ریشه غفلت و ناآگاهی را قطع می نماید، دل را به وعده الهی تقویت می نماید، طبیعت آدمی را نرمی و رقت می بخشد، خواهش های بزرگ نفسانی را درهم می شکند. آتش حرص و طمع امور دنیوی را فرومی نشاند و دنیا را در نظر انسان کوچک و ناچیز می سازد.

همچنین در این باره از پیامبر اسلام، حضرت محمد (ص)، روایت شده است که فرموده اند: ویران کننده ی لذت ها را فراوان یاد نمایید!
عرض نمودند ای پیامبر خدا؛ آن چیست؟
پیامبر (ص) فرمودند: آن مرگ است. هیچ بنده ای آن را یاد نمی کند مگر این که اگر در فراخی، آسایش و رفاه است، دنیا برای او تنگ و اگر در شدت سختی، رنج و مصیبت است، دنیا برای او فراخ می شود، و نیز فرمودند:

مرگ را زیاد یاد کنید؛ زیرا یاد آن گنا هان را نابود می کند و موجب زهد و پارسایی در دنیا می گردد، پس اگر هنگام ثروتمندی (جاه و مقام) آن را یاد کنید، ویران کننده ثروت است و اگر هنگام فقر از آن یاد نمایید، شما را به زندگی راضی (امیدوار) می نماید.

پی نوشت ها:
1- فیض کاشانی. محجة البیضاء، ج8: 291.
2- ری شهری، محمد. میزان الحکمه، ج9: 264.
3- رجالی تهرانی، علیرضا. قبض روح: 70.

منبع:جام

امیرمؤمنان على(ع) در میان جمعیتى سخن مى گفت. ابن الكوا(سردسته منافقان) خطاب به امیر المؤمنین(ع) گفت: ای علی! تو گفته اى رسول خدا(ص) فرموده ما دیدیم و شنیدیم مردى بود كه سن و سالش بیشتر از پدرش بود.

على(ع) فرمود: آیا این موضوع براى تو مهم است؟

او گفت: آرى! فرمود: آگاه تر از من(پیامبر) به من خبر داد حضرت عُزَیر نبی وقتى به سن پنجاه سال رسید، همسرش باردار بود، عزیز از خانه بیرون رفت و (مطابق داستان معروف كه در آیه 259 سوره بقره آمده ) استخوانهاى پوسیده اى را در محلى دید و درباره معاد گفت: خدا چگونه اینها را زنده كند؟

خداوند او را به مردگان ملحق كرد، پس از صد سال او را زنده نمود (و الاغش را نیز زنده كرد) و صحنه معاد را به چشم دید و بر اطمینانش افزوده شد. وقتى به خانه برگشت، همسرش كه باردار بود پسرى آورده بود و آن پسر صد سال عمر كرده بود، بنابراین آن پسر بزرگتر از پدرش كه پنجاه سال داشت بود.

پی نوشت ها:

بصائر الدرجات
زمانی وجدانی، مصطفی، داستانها و پندها

منبع:جام

1- پیامبر خدا صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله:

مَن أدمَنَ أکلَ الزَّبیبِ عَلَى الرِّیقِ، رُزِقَ الفَهمَ وَالحِفظَ وَالذِّهنَ ، ونَقَصَ مِنَ البَلغَمِ.
هر کس به خوردن مَویز در حالت ناشتا عادت کند، فهم و حافظه و ذهن، روزىِ او مى‏شود و بلغمِ وى مى‏کاهد.

2- امام رضا علیه‏السلام:

مَن أرادَ أن یَزیدَ فی حِفظِهِ فَلیَأکُل سَبعَ مَثاقیلَ زَبیبا بِالغَداةِ عَلَى الرّیقِ.
هر کس که مى‏خواهد به حافظه‏اش افزوده شود، صبحگاهان در حالت ناشتا، هفت مثقال مویز بخورد.

3، ۴، ۵، ۶- امیرالمومنین علیه السلام فرمودند:

من أکَلَ إحدى وعِشرینَ زَبیبَةً حَمراءَ مِن أوَّلِ النَّهارِ، دَفَعَ اللّه‏ُ عَنهُ کُلَّ مَرَضٍ وسُقمٍ.
هر کس در ابتداى روز ، بیست و یک مویزِ سرخ بخورد، خداوندْ هر بیمارى و ناتن‏درستى‏اى را از او دور مى‏کند.

مَن أکَلَ إحدى وعِشرینَ زَبیبَةً حَمراءَ عَلَى الرِّیقِ، لَم یَجِد فی جَسَدِهِ شَیئا یَکرَهُهُ.
هر کس در حالت ناشتا بیست و یک مویزِ سرخ بخورد، در تن خویش، چیزى ناخوشایند نخواهد یافت.

إحدى وعشرونَ زَبیبَةً حَمراءَ فی کُلِّ یَومٍ عَلَى الرّیقِ تَدفَعُ جَمیعَ الأَمراضِ إلاّ مَرَضَ المَوتِ.
[خوردن] بیست و یک مویزِ سرخ در هر صبح در حالت ناشتا، همه بیمارى‏ها را دور مى‏کند، مگر بیمارى مرگ را.

مَنِ اصطَبَحَ بِإِحدى وعِشرینَ زَبیبَةً حَمراءَ لَم یَمرَض إلاّ مَرَضَ المَوتِ إن شاءَ اللّه‏ُ.
هر کس بیست و یک مویزِ سرخ را خورشِ خود بگیرد، به خواست خداوند، به هیچ بیمارى‏اى مگر بیمارى مرگ، مبتلا نمى‏شود.

7- امام صادق علیه السلام فرمودند:

مَن أدمَنَ إحدى وعِشرینَ زَبیبَةً حَمراءَ، لَم یَمرَض إلاّ مَرَضَ المَوتِ.
هر کس به خوردن بیست و یک مویزِ سرخ عادت کند، به بیمارى‏اى جز بیمارى مرگ، مبتلا نمى‏شود.

منابع:
۱- بحار الأنوار، جلد ۶۲، صفحه ۲۷۱، حدیث ۷۰٫
۲- بحار الأنوار، جلد ۶۲، صفحه ۳۲۴٫
۳- بحار الأنوار، جلد ۶۶، صفحه ۱۵۳، حدیث ۹٫
۴- عیون أخبار الرضا علیه‏السلام، جلد ۲، صفحه ۴۱، حدیث ۱۳۳٫
۵- الکافی، جلد ۶، صفحه ۳۵۲، حدیث ۲٫
۶- الکافی، جلد ۶، صفحه ۳۵۱، حدیث ۱٫۷- المحاسن، جلد ۲، صفحه ۳۶۳، حدیث۲۲۶۶٫

منبع: شیعه24

در محضر بزرگان فرصتی است برای آموختن نکاتی که حاصل تجارب شخصی انسانهای بزرگ و موفق و در حقیقت راه میان‌بری است به سوی خوبی‌ها و درستی‌ها که تقدیم به همه کاربران عزیز می‌گردد.

از آيت الله بهجت پرسيده شد اين که شنيده مي شود کارهاي خير و اعمال صالح توفيق الهي مي خواهد يعني چه و آيا اين موضوع با اختيار منافاتي ندارد؟ ايشان در پاسخ فرمودند:«اگر توفيق و دستگيري خدا نباشد، مگر کارهاي اختياري انسان انجام مي شود؟ بايد دستگيري و توفيق از ناحيه خدا باشد تا با اعمال اختيار و اراده از ناحيه بنده، کارهاي اختياري انجام شود. تازه انجام افعال اختياري مشروط به بقاي حيات و صحت و نبود موانع است.

به طور مثال براي انجام نماز بايد بنده ساجد و… باشد و عنوان سجود به قيام مبدل شود و شخص قائم، راکع و ساجد شود، اين ها همه از او و به سوي اوست؛ زيرا وجود و ايجاد تا چه رسد به حرکات و سکنات به اوست، چنان که مي فرمايد: «مارميت اذ رميت ولکن ا… رمي» (آن هنگام که سنگريزه ها را پرتاب کردي اين تو نبودي که انداختي، بلکه خدا انداخت.) ما همين اندازه مي دانيم که خداوند امر فرموده و نهي کرده و ما در فعل و ترک مضطر نيستيم و همين مصحح عقوبت است و نيز با وجدان ثابت مي شود که خود را در مورد تکليف فاعل مايشاء و مختار و خالق فعل مي دانيم. انسان فاعل ما به است نه فاعل ما منه(يعني زمينه ساز فاعل حقيقي است نه فاعل حقيقي و ايجادي).

:پی نوشت

کتاب «پرسش هاي شما و پاسخ هاي آيت ا… بهجت»- ص۱۲۰

منبع:افکار

براستی که ظلم و ستم بر اهل بیت پیامبر از همان ماجرای جانسوز بزرگ بانوی مدینه یعنی همان پاره تن پیامبر شروع شد. یا رسول الله با اینکه فاطمه ات را سفارش کردی اما هیهات که او را اکرام نکردند.

منبع : عقیق