حر بن يزيد رياحي، نخستين كسي بود كه راه را بر سفيران كربلا بست، ولي در پايان كار به اوج عزت و شرافت، يعني شهادت در راه حسين(عليه السلام)، دست يافت و خود را براي هميشه در صف آزاد مردان و احرار قرار داد و قبر و نامش را در تاريخ جاودانه كرد.

پیکرآن آزاد مرد را قبيله اش، بن رياح، از ميدان جنگ خارج كرد و در روستايي در 7 كيلومتري شمال غربي كربلا به خاك سپرد. همان جا كه امروزه به سبب وجود قبر او به « روستاي حرّ » معروف است. آستان مبارك آن شهيد در 370 ق به دستور عضدالدوله ديلمي ساخته شد. در 914 ق شاه اسماعيل صفوي، كه خود به زيارت اين آستان مشرف شده بود، به تجديد بناي آن پرداخت. اين بنا يك بناي ساده در ميان صحرا است كه به صورت يك چهار ديواري آجري و قلعه اي مستحكم به دستور مادر آقاخان محلاتي ساخته شده است. اين مزار صحن و گنبدي با كاشي آبي و ضريح نقره اي دارد. ناصر الدين شاه، كه آن جا را زيارت كرد، در آن دوران از خرابي و وضع نامطلوب و نگه داري بد آن بقعه به مدحت پاشا، حاكم كربلا، گلايه كرده و براي تعمير و نگه داري بهتر آن سفارش هايي كرده بود.

بنا بر اين گزارش، در 1330 ق تعميراتي در آن آستان انجام گرفت و ايواني در آن تعبيه شد. كتيبه بالاي اين ايوان نشان دهنده باني و تعمير كننده آن است: « قد عمر هذا المكان بهمة آقا حسين خان شجاع السلطان همداني دام ظله الفاني سنه 1330 ق ». در قسمت شرقي صحن، حجره هايي در دو طبقه جهت سكونت زائران ساخته شده و هنرمندان ايراني در 1396 ق، حرم را آينه كاري كردند.

حکایت شاه اسمعیل و تازگی زخم

در كتاب‌ «تنقيح‌ المَقال‌» مامَقاني‌ نقل‌ مي كند از حائري‌ از سيّد نعمة‌ الله‌ جزائري‌ در كتاب‌ «أنوار نعمانيّه‌» كه‌ او ميگويد: ‎ جماعتي‌ از مردمان‌ معتمد و موثّق‌ براي‌ من‌ نقل‌ كردند كه‌ چون‌ شاه‌ إسمعيل‌ بغداد را به‌ تصرّف‌ خود درآورد براي‌ زيارت‌ قبر حضرت‌ سيّد الشهداء عليه‌ السّلام‌ به‌ كربلا آمد و چون‌ از بعضي‌ از مردم‌ شنيده‌ بود كه‌ به‌ حرّبن‌ يزيد رياحي‌ طعن‌ مي زنند، به‌ سمت‌ قبر حرّ آمد و دستور داد قبر حرّ را نبش‌ كنند. چون‌ قبر حرّ را نبش‌ كردند، ديدند كه‌ به‌ همان‌ هيئت‌ و كيفيّتي‌ كه‌ كشته‌ شده‌ است‌ خوابيده‌ است‌، و بر سر او دستمالي‌ ديدند كه‌ با آن‌ سر حرّ بسته‌ شده‌ بود.

شاه‌ اسماعيل‌ در كتب‌ تاريخي خوانده‌ بود كه‌ در واقعه‌ كربلا كه‌ سر حرّ مورد اصابت‌ قرار گرفت‌ و حضرت سيد الشهدا عليه السلام دستمال‌ خود را بر سر حرّ بستند و حرّ با همان‌ دستمال‌ دفن‌ شده‌ است‌، براي‌ باز كردن‌ و برداشتن‌ دستمال‌ تصميم‌ گرفت‌. چون‌ آن‌ دستمال‌ را باز كردند خون‌ از سر حرّ جاري‌ شد بطوريكه‌ از آن‌ خون‌ قبر پُر شد و چون‌ دستمال‌ را بستند خون‌ باز ايستاد و چون‌ دوباره‌ باز كردند خون‌ جاري‌ شد. و هر چه‌ كردند كه‌ بتوانند آن‌ خون‌ را به‌ غير از همان‌ دستمال‌ بندبياورند و از جريانش‌ جلوگيري‌ كنند ميسّر نشد. و از اينجا دانستند كه‌ اين‌ قضيّه‌ موهبت‌ الهي‌ است‌ كه‌ نصيب‌ حرّ شده‌ است‌. شاه‌ إسمعيل‌ دستور داد قبّه‌اي‌ بر مزار او بنا كردند و خادمي‌ را بر آن‌ گماشت‌ تا آن‌ بقعه‌ را خدمت‌ كند

منبع: عقیق

راه های بسیاری برای شناسائی این دو قسم گناه هست. معروف‏ترین راه شناسایی در میان دانشمندان این است که هر گناهی که در برابر ارتکاب آن وعده عذاب در قرآن و روایات داده شده است گناه کبیره است.
عقیق: سرچشمه تقسیم گناهان به صغیره و کبیره در حقیقت آیات قرآن مجید است. یکی از این آیات چنین است: «اِنْ تَجْتَنِبُوا کَباِئَر ماتُنْهَؤنَ عَنْهُ نُکَفرِّعَنْکُمْ سَیئاتِکُم؛ اگر از گناهان کبیره بپرهیزید، از گناهان کوچک شما در می‏گذریم»( نساء/ آیه ۳۱)

اکنون باید دید که میزان کوچک و بزرگ بودن گناه چیست؟ در نظر علمای دینی هر گناه(کبیره یا صغیره) از آنجا که مخالفت با فرمان خداوند است به خودی خود گناهی بزرگ است. مقیاس کوچک و بزرگ بودن گناه این نیست که آن را نسبت به ساحت مقدّس خداوند بسنجیم؛ زیرا براساس این سنجش همه گناهان، کبیره است. این تقسیم نظر به سنجش یک دسته از گناهان نسبت به دسته دیگر است. در این سنجش عموم گناهان دو دسته ‏اند:

۱. گناهان کبیره؛ ۲. گناهان صغیره.

راه های بسیاری برای شناسائی این دو قسم گناه هست. معروف‏ترین راه شناسایی در میان دانشمندان این است که هر گناهی که در برابر ارتکاب آن وعده عذاب در قرآن و روایات داده شده است گناه کبیره است، مانند قتل نفس که قرآن درباره آن چنین می‏فرماید: «وَ مَنْ یقْتُلْ مُؤمِناً مَتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خَالِداً فیها؛ هر کس مسلمانی را عمداً بکشد، سزای او دوزخ است و همواره در آنجا خواهد بود.»( همان، آیه ۹۳)

برخی دانشمندان قید دیگری افزوده ‏اند و می‏گویند گناه کبیره، گناهی است که برای ارتکاب آن وعده عذاب داده شود و یا لااقل اکیداً از آن نهی شده باشد، چه بسا گناهانی که در قرآن در برابر ارتکاب آن وعده عذاب داده نشده، امّا به طور اکید و یا با نهی‏ های مکرر از ارتکاب آن پرهیز داده شده است؛ مثلاً هرگاه فرض کنیم که درباره ربا فقط این آیه نازل می‏شد به تنهایی نشانگر کبیره بودن گناه رباخواری بود: «فأذَنُوا بِحَربٍ من‏ الله؛ پس رباخواران به خداوند اعلان جنگ بدهند.»( بقره/آیه ۲۷۹) بنابراین بزرگ و کوچک بودن گناهان، نسبی نیست، بلکه هر یک مرزی جداگانه دارد و یک گناه هرگز نمی‏تواند صغیره و کبیره باشد، زیرا - چنانکه گفتیم - اگر در برابر ارتکاب گناه وعده عذاب داده شده باشد و یا از آن نهی اکید شده باشد، گناه کبیره است و در غیر این صورت صغیره است.

علمای اسلام گناهان کبیره را هفت و برخی ده و برخی بیست و بعضی سی و چهار و بعضی چهل و برخی بیشتر ذکر کرده اند. از مجموعة روایات و کلمات بزرگان دین میتوان فهمید آن چه ذکر شده، به عنوان نمونه ها و مصادیقی از گناهان کبیره است.

جهت آگاهی بیشتر به کتاب “گناه شناسی” اثر استاد محسن قرائتی که توسط آقای محمد محمدی اشتهاردی تنظیم و نگارش یافته، یا کتاب کیفر گناه و آثار و عواقب خطرناک آن “تألیف سید هاشم رسول محلاتی و کتاب گناهان کبیره” آیت الله دستغیب مراجعه شود.

امام خمینی(ره) گناهان زیر را به عنوان گناهان کبیره مطرح کرده است:
۱ـ نومیدی از رحمت خدا ۲ـ ایمنی از مکر الهی ۳ـ دروغ بستن به خدا و پیامبر ۴ـ قتل ۵ـ عاق پدر و مادر ۶ـ خوردن مال یتیم ۷ـ نسبت زنا دادن ۸ـ فرار از جنگ و جهاد ۹ـ قطع رحم ۱۰ـ سحر و جادو

۱۱ـ زنا ۱۲ـ لواط ۳ـ سرقت ۱۴ـ قسم دروغ ۱۵ـ کتمان شهادت ۱۶ـ شهادت به ناحق دادن ۱۷ـ عهد شکستن ۱۸ـ بیش از ثلث وصیت کردن ۱۹ـ شراب نوشیدن ۲۰ـ ربا خوردن

۲۱ـ برای کار حرام مزد گرفتن ۲۱ـ قمار بازی ۲۲ـ خوردن گوشت مردار و خوک و خون و میته ۲۴ـ در وزن خیانت کردن ۲۵ـ هجرت به جایی که انجام وظیفه دینی ممکن نیست ۲۶ـ کمک به ظالم ۲۷ـ اعتماد به ظالم ۲۸ـ حبس حقوق مردم ۲۹ـ دروغ ۳۰ـ تکبّر

۳۱ـ اسراف ۳۲ـ خیانت به امانت ۳۳ـ غیبت ۳۴ـ سخن چینی ۳۵ـ سرگرمی به لهو و لعب ۳۶ـ سبک شمردن حج ۳۷ـ ترک نماز ۳۸ـ ندادن زکات ۳۹ـ اصرار بر گناهان کوچک.

پی نوشت ها:
(سایت پاسخگو)
(امام خمینی، تحریرالوسیله، ج ۱، ص ۲۷۴)

منبع:افکار نیوز

یامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله):

در قیامت مردی که به ظاهر در مسیر خیر بوده، ناگهان رحمی که پیوند خود را با او گسسته بر او وارد می شود و او را به ژرف‌ترین گودی آتش دوزخ می‌افکند.

مفاتیح الحیات، ص ۲۱۱، بخش آثار صله رحم

حجت‌الاسلام محمدعلی جاودان از اساتید برجسته اخلاق هستند که در طی دوران زندگی و تحصیل حوزویشان از محضر اساتید برجسته‌ای از جمله آیت‌الله حاج آقا مجتبی تهرانی، آیت‌الله خوانساری، آیت‌الله حق‌شناس و علامه عسکری بهره‌مند شده اند.

کدام یک از کارهای خوب شما قبول است؟

شما از ابتدای عمر نماز خوانده اید و روزه گرفته اید و صد کار خوب دیگر انجام داده اید؛ کدامشان قبول است؟ امیرالمومنین یک فرمایشی از پیغمبر نقل می کنند؛ ایشان فرمودند:« یا عَلی! ‏ثـَلاثٌ مـَنْ لـَمْ یَکـُنَّ فیهِ لـَمْ یَقـُم لـَهُ عَمَلٌ» سه چیز است که اگر کسی آنها را نداشته باشد هیچ عملی از او برپا نخواهد بود.

شما مانعی از پرواز نداشته باش و وسایل پرواز را داشته باش، آنجایی که بایستی پرواز کنی، پرواز خواهی کرد؛ حالا در این روایت این مطلب را فرموده؛ مشکل پرواز چیست؟ آقا این است که من گناه می کنم؛ گناه مانع است؛ مانع دوم نتایجی است که از گذشته از این اعمال برای من مانده است؛ من چون تند خو بوده ام صدتا دل سوزانده ام؛ باید تمام آن دل هایی که سوخته معالجه شود.

حالا اگر اینها نباشد، عملی که شما انجام می دهید، توانایی این را خواهد داشت که شما را حرکت بدهد؛ نمازی که می‌خوانید می‌تواند شما را تکان دهد؛ ما هم خیلی وقت است نماز می خوانیم؛ یک بار هم احساس یک تکان و حرکت نداشته ایم؛ مثلا می فرمایند نماز معراج است؛ خب کجاست؟

حضرت صدیقه طاهره وقتی به مسجد تشریف آوردند فرمودند: نماز برای مداوای کبر است؛ خب کبر من هیچ فرقی نکرد؛ نماز من اثر مداوا کنندگی نداشت؛ خب برای اینکه بتواند اثر مداوا کنندگی داشته باشد، باید این موارد باشد؛ «وَرَعٌ یَحْجُزُهُ عَنْ مَعاصى اللهِ» آدم باید یک پرهیزی داشته باشد؛ من توانایی دارم در برابر یک هوس بزرگ بایستم؛ حالا به راحتی یا به سختی؛ در هر صورت من تن به این هوس و گناه نمی دهم؛ این نیاز به یک توانایی دارد.

هر مقدار که نماز، نماز بود به همان مقدار می تواند مرا از بدی حفظ کند

هرمقدار که نماز آدم خوب باشد به همان مقدار توانایی پرهیز پیدا می کند؛ هر مقدار که آدم نمازش را درست بخواند، به هر درجه ای که درست بخواند، توانایی اش بالا می رود؛ هر مقدار که این نماز، نماز بود به همان مقدار می تواند مرا از بدی حفظ کند؛ هرچه آدم به نمازش بهای بیشتری بدهد و برای نمازش از یک چیزهایی بگذرد تاثیرش بیشتر است.

بعد در ادامه می فرماید: «وَ عِلـْمٌ یَرُدّ بـِهِ جَهْلَ السَفیه» معمولا در دستورات شرعی عقل در مقابل جهل قرار می گیرد؛ علم لغت است و فرقی ندارد؛ عقل در مقابل جهل است، معنایش این است که نام تمام صفات خوب عقل است؛ این علم هم به همان معناست؛ در واقع من اطلاعاتی دارم که علم من است؛ اطلاعات هیچ وقت جلوی گناه را نمی گیرد؛ خود اطلاعات جلوی گناه را نمی گیرد؛ اطلاعات فقط به ما نشان می دهد که این کار گناه است و آن کار نیست.

اطلاعات نیرو نیست

یک چیز دیگری است که آنجا گفتند نامش عقل است؛ عقل یعنی آن نیروهای خوب درونی؛ اطلاعات نیرو نیست؛ یک نیرو در مقابل جهل لازم است؛ در مقابل نیرو با نیرویی از جنس خودش می توان مقابله کرد؛ اطلاعات از نوع نیروهای غرایز نیست؛ اطلاعات من از رساله توانایی مقابله با یک چیزی از جنس خودش را دارد؛ دانستن و اطلاعات کتابی نمی تواند جلوی هوا و هوسی که من را به آتش کشانده بگیرد.

انسان باید از خدا بترسد یا مثلا از حساب و کتاب بترسد تا بتواند با آن هوا و هوس مقابله کند؛ مثلا با خود فکر کند من دارم این کار را می کنم فردا چه جوابی بدهم؟ این ترس می تواند جلوی آن هوا و هوس را بگیرد؛ ایمان هم از همان جنس است و متعالی آن است؛ ایمان می تواند جلوی همه آنها را بگیرد؛ سومی هم از همان چیزی است که عرض کردیم؛ «وَ عَقلٌ یُدارى بـِهِ النـّاسَ » عقلی که به وسلیه آن با جهل مقابله کند؛ عقلی که به وسیله آن با مردم مدارا کند؛ رفتار خوب داشته باشد.

آدمی که گناه می کند، عامل تخریب دارد

اگر من با پدر و مادر مدارا نکنم اعمالم از بین می رود؛ مثلا یک پدر و مادری هستند که خیلی هم تند و بد اخلاق اند؛ من چکار کنم؟ من هم با پدر و مادر بد اخلاق، بد اخلاقی کنم؟ او که بد اخلاقی کند دارد خودش را می سوزاند؛ اما اگر من بد اخلاقی کنم، ده برابر دارم خودم را می سوزانم؛ فرق پدر و مادر با فرزند این است.

بنابراین آدم نیاز به یک عقلی دارد؛ یعنی یک نیروی درونی که با آن بتواند با مردم مدارا کند؛ پس اعمالی که دارم بر این فرض می ماند که عواملی برای تخریب آنها نداشته باشم؛ اگر آدم با مردم بد رفتار کند، عاملی دارد برای تخریب اعمال خودش؛ آدمی که گناه می کند، عامل تخریب دارد؛ دائما دارد اعمال خوب خودش را تخریب می کند.

انسان باید گناهانش را ترک کند؛ یک وقت به گناهان کبیره می پردازیم مانند دروغ و تهمت و غیبت و یک وقتی هم بالاتر از این می رویم و به اخلاقیات می رسیم؛ اخلاقی که آدم باید با آن با مردم معاشرت کند؛ اگر آن اخلاق خوبی است و در برابر بدی مردم، بدی نمی کند و در برابر همه انواع رفتارهای آنها صحیح عمل می کند، هر عملی که بکند، برایش می ماند؛ کار عمل خوب هم این است که انسان را پرواز می دهد.

یک جایی از اینجاها کم داریم؛ اخلاقمان خوب نیست؛ در مقابل بدی، بدی می کنیم؛ خوش اخلاق و خوش رفتار نیستیم یا خدایی نکرده از گوشه و کنار اعمالمان گناهان ریز می ریزد؛ گاهی هم هست که آدم یک کارهایی می کند که هنوز خودش به دلیل کافی نبودن اطلاعات نمی داند این کار گناه است؛ عرض کردم آن اطلاعات اینجا به درد می خورد؛ وقتی ما درس می خوانیم، در اینجا به درد می خورد که کاری را ندانسته انجام ندهیم که آن ندانستن گریبانمان را بگیرد.

منبع:شبستان

رئیس ستاد بازسازی عتبات عالیات استان تهران گفت: برای صحن عظیم نجف نام های زیادی پیشنهاد شد اما سرانجام با نظر آیت الله العظمی سیستانی این صحن به نام حضرت زهرا(س) نامگذاری شد.
به گزارش مهر، سید حسین هاشمی در حاشیه دیدار با امام جمعه ورامین اظهار داشت: مردم ورامین در بازسازی عتبات عالیات نقش فعالی داشتند و در اعزام نیروهای فنی نیز در رده های بالا قرار دارند.

رئیس ستاد بازسازی عتبات عالیات استان تهران افزود: زمانی که قرار شد صحن بزرگی در نجف و در جوار حرم امام علی(ع) ساخته شود، نامهای متعددی برای نامگذاری این صحن پیشنهاد شد.

وی ادامه داد: برخی پیشنهاد دادند این صحن به نام امام زین العابدین(ع) نامگذاری شود و عرب ها هم پیشنهاد کردند که نام جوادالائمه(ع) برای این صحن در نظر گرفته شود.

هاشمی اضافه کرد: در جلسه ای که اعضای ستاد بازسازی خدمت مرجع عالیقدر آیت الله العظمی سیستانی بودند، یکی از عزیزان پیشنهاد داد که نام حضرت زهرا(س) بر این صحن گذاشته شود که آیت الله العظمی سیستانی با این پیشنهاد موافقت و با استقبال از نامگذاری صحن به نام حضرت زهرا(س)، دستورهای لازم را صادر کردند.

این مسئول عنوان داشت: امروز نیز شاهد هستیم که بانوی بی نشان عالم، دارای یک صحن باعظمت در نجف اشرف است که ارادتمندان آن حضرت مشغول تکمیل این بنای به یادماندنی هستند.

وی بیان داشت: تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، در هیچ یک از دانشگاههای جهان کرسی شیعه شناسی وجود نداشت اما پس از انقلاب شکوهمند اسلامی ایران، کرسی شیعه شناسی در تمام دانشگاهها ایجاد شد و امروزه بسیاری از پایان نامه های دانشجویان در اروپا درباره شیعیان و فرهنگ تشیع است.

منبع:رجا