نمونه‌هایی عجیب از فداکاری‌های مادران و همسران شهدا (فیلم)
وقتی خبر شهادت اباالفضلش را به او دادند، ‌پرسید از حسینعلیه‌السلام چه خبر؟ وقتی خبر شهادت بقیۀ فرزندانش را به او دادند، گفت: فرزندان من و آنچه زیر آسمان است فدای حسینیم باد. حضرت ام‌البنین، همسر شهید و مادر چهار شهید، برای همیشۀ اسوۀ تمام مادران و همسرانِ عزیز از دست دادۀ در راه خدا شدند. زنی که عشق به مولایش، برتر از تمام عواطف مادری و همسری‌اش بود. روز وفات این بانوی بزرگ اسلام (13 جمادی‌الثانی) «روز تکریم مادران و همسران شهدا» نام گرفته است.
***
در سال‌هایی که حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، رئیس جمهور بودند، به مناسبت‌های مختلف، از میان انبوهِ نامه‌هایی که به دفترشان می‌رسید یا تلفن‌هایی که می‌شد، ایشان بعضی‌ها را پشت تریبون نمازجمعه می‌خواندند؛ حرف‌های مردم را که سرشار از نکته و معرفت بود، حرف‌هایی که روحیه‌بخش بودند و امیددهنده و مردم می‌دانستند که در آن اوضاعِ بحرانیِ کشور، دلی مهربان و سینه‌ای باز، به‌نام آیت‌الله خامنه‌ای هست که در اوج فعالیت‌های شبانه‌روزی و درگیری‌های پیچیده با انواع مشکلات، می‌توانند حرف‌هایشان را با او بزنند و او مشتاق است که آنها را بشنود.
قطعۀ فیلم زیر، دقایقی از نمازجمعۀ 1364/12/23 است که در آن حضرت آیت‌الله خامنه‌ای از نقش بی‌بدیل زن در انقلاب و جنگ می‌گویند و در ادامه چندین مورد از نامه‌های رسیده را که نشان دهندۀ اوج عظمت مادران و همسران شهدا است می‌خوانند.

دریافت فیلم (مدت 8:30 دقیقه)

پیوند: http://www.linkdin.ir/963/%D8%A7%D8%B4%D8%AA%D8%A8%D8%A7%D9%87%20%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C%20%D9%87%D9%85%D9%87

این روزها گوشه ایی از حیاط مدرسه فیضیه میزی هست و شما می روید پشت میز می نشینی و حمد و سوره را می خوانید که قرائتتان برای نماز صحیح باشد و اشتباه نخوانید.
خیلی جالبه، نه ؟ توی فیضیه و طبعا همه مراجعین این میز طلبه ها هستن و کسی با غرور جلو نمی آمد که آهای چرا توی فیضیه این بساط را گذاشته اید.

طلبه ها می نشستند و حمد و سوره را برای یکی از اساتید قرائت می خواندند.

خوبه هر چند وقت یکبار چک کنیم. بعد از مدتی ممکن است اشتباهاتی توی قرائت بوجود بیاد که چون تکرار آن زیاد هست به اشتباه عادت می کنیم و متوجه آن نمی شویم، حتی اگر طلبه باشیم.

پیوند: http://www.linkdin.ir/956/%D8%B9%D9%87%D8%AF%20%D8%A8%D8%B3%D8%AA%DB%8C%D9%85%20%D9%83%D9%87%20%D8%AF%D8%B1%20%D8%AE%D8%B7%20%D9%85%D9%82%D8%AF%D9%85%20%D8%A8%D8%A7%D8%B4%DB%8C%D9%85

عهد بستیم كه در خط مقدم باشیم
زاده فاطمیه، پور محرم باشیم
شرف فاطمی و شور حسینی داریم
سر سردادنِ در راه خمینی داریم
دست از معركه علقمه داریم هلا!
روح مردانگی از فاطمه داریم هلا!
در همه حادثه‌ها مرد دل میدانیم
بهر سر دادن، ما یكسره سرگردانیم
رهبر ما كه خداوند نگهدارش باد
نظر فاطمه و دست علی یارش باد
زد به زخم جگر دشمن بیچاره نمك
روز نوروز دل فاطمه را كرد خنك
گفت اسراییل اصلاً عددی نیست كه نیست
همه فریاد كه دشمن عددی نیست كه نیست
اصلاً این قافله تنها ز خدا می‌ترسند
رهزنانند كه از هیبت ما می‌ترسند
خصم اغواشده ما اگر اسراییل است
در رخ لشكر ما هیبت عزرائیل است
ناگهان چشم و دل مردم ما شد روشن
حرم از پرتو لبخند رضا شد روشن
حتم دارم ز جنان فاطمه چون كرد نگاه
گفت لا حول و لا قوة إلّا بالله

یادم می آید یک روز که در بیمارستان بودیم، حمله شدیدی صورت گرفته بود. به طوری که از بیمارستان های صحرایی هم مجروحین زیادی را به بیمارستان ما منتقل می کردند.
من آن زمان چادر به سر داشتم. دکتر اشاره کرد که چادرم را در بیاورم تا راحت تر بتوانم مجروح را جا به جا کنم. همان موقع که داشتم از کنار یک مجروح در حال مرگ رد می شدم تا بروم توی اتاق و چادرم را دربیاورم، مجروح که چند دقیقه ای بود به هوش آمده بود، به سختی گوشه چادرم را گرفت و بریده بریده و سخت گفت:
من دارم می روم که تو چادرت را در نیاوری. ما برای این چادر داریم می رویم...

چادرم در مشتش بود که شهید شد..
از آن به بعد در بدترین و سخت ترین شرایط هم چادرم را کنار نگذاشتم

كوه‌پیمایی
ولیّ خدا جسم را مرکب روح می‌داند و مِلکِ خدا و به همین خاطر است که برای بدنش ارزش قائل است و برنامه دارد.
ولیّ خدا همان چیزی را به مردم توصیه می‌کند که خودش مصداق کامل آن در عمل است.
به امید بهره‌گیری بیش از پیش و عمل به توصیه‌های مشفقانه‌ی مقام معظم رهبری، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در مورد ورزش، علی‌الخصوص کوه‌پیمایی و کوهنوردی:

«به نظر من كوهنوردى از چند جهت مهم است كه:
يكى از آن جهات اصل ورزش است. من ورزش را براى همه لازم مى‌دانم. كوهنوردى يك ورزش سنگين، خيلى باابهّت و خوب است؛ بنابراين لازم است.
دوم ..از همه توقّع نداريم كه قلّه‌هاى رفيع را بروند؛ اما از همه توقّع داريم كه به كوه بروند. در اين مرحله، ورزش كوه‌پيمايى - راهپيمايى در كوه - كارى است كه مى‌تواند عمومى، يعنى براى زن و مرد و بچه و بزرگ باشد؛ از همه‌ى ورزش‌هاى ديگر هم كم‌خرج‌تر است،خرجی ندارد.
..خوشبختانه كشور ما هم كوه، كم ندارد؛ بخصوص شهر تهران بزرگ، در طرف شمال و شرقش، شايد مقدارى هم غربش، كوه‌هاى خيلى خوبى دارد. مردم در اين كوه‌ها بروند؛ جوان‌ها هفته‌اى دو، سه بار و پيرها هفته‌اى يك‌بار، بخصوص از اوايل بهار تا اواسط پاييز، همه به كوه بروند و از اين هواى پاك و تميز، از اين ورزش دمِ دست، همه استفاده كنند. كارى كنيد كه اين ورزش، همه‌گير شود و همه اين ورزش را دنبال كنند.
سوم اينکه كوهنوردى، امتيازات بزرگى دارد. البته هر ورزشى امتيازاتى دارد، نه اينکه مختص اين ورزش باشد؛ اما اين ورزش، امتيازات برجسته و ممتازى دارد. مهم‌ترينش همان عزم و اراده‌ى بين انسان و انگيزه‌هاى درونى خود او است.1377/4/10
من از حدود عيد نوروز، كوه‌پيمايى را شروع مى‌كنم تا اواسط پاييز؛ يعنى وقتى كه يخ مى‌بندد و در كوهستان خطر لغزيدن هست. بعد از آن ديگر به كوه نمى‌آيم. در واقع در هر سال، چهار، پنج ماه اين كار را تعطيل مى‌كنم. اما در آن هفت، هشت ماه ديگر، تا اواسط پاييز، بنايم بر اين است كه هفته‌اى سه مرتبه بيايم. البته اغلب اوقات پيش نمى‌آيد كه بتوانم هفته‌اى سه بار بيايم. يعنى هفته‌اى دوبار يا هفته‌اى يك بار مى‌شود؛ لكن كمتر از هفته‌اى يك بار نمى‌شود.
البته اينجا را كه ملاحظه مى‌كنيد، راه طولانى است. براى من، مسير «كُلَك چال» مقدارى زياد است. از اين‌رو هميشه به «كُلَك‌چال» نمى‌آيم. هر سال يك يا دو بار اين‌طور راه‌هاى طولانى را مى‌آيم و در غيرِ اين يكى، دو بار معمولاً راه مى‌افتم از طرفى، يكى از همين راه‌هايى كه معمول هست و مردم مى‌روند، يا بعضى راه‌هاى خلوت‌تر، حدود يك ساعت مى‌روم بالا و برمى‌گردم. خوب؛ شما سنّ مرا هم ملاحظه كنيد. جوان‌هايى كه در كوهستان راه مى‌روند، در حدود سنين سى‌سال و سى‌ودو، سه سال و كمترند. اينها همه جاى فرزندان من محسوب مى‌شوند. وقتى كه من با اين سنّ و با اين همه اشتغالات ـ واقعاً وقت گذاشتنِ من براى ورزش يك مجاهدت است ـ بتوانم از لابلاى كارهاى فراوان و متراكم، وقتى براى ورزش باز كنم و با وجود بالا رفتن سن و انحطاط مزاجى، مقيّدم به كوهستان بيايم، شما ببينيد كه جوان‌ها چه وظيفه‌اى دارند!

برای دیدن عکس در سایز بزرگ روی تصویر کلیک کنید

توصيه‌ى من اين است كه جوان‌ها به من نگاه كنند. من وقتى به كوه مى‌آيم و گاهى مى‌بينم حتّى از من مسن‌تر هم كسانى مى‌آيند كه با استحكام و استقرار جسمانى و قرص و محكم اين راه را طى مى‌كنند، واقعاً لذّت مى‌برم. البته اين نكته را تأكيد كنم كه وقتى مى‌گوييم جوان‌ها، معنايش اين نيست كه ورزش مخصوص جوان‌هاست. نخير؛ همان‌طور كه ورزش براى جوان‌ها لازم است، براى مسن‌ترها هم لازم است. بلكه مى‌شود گفت براى جوان‌ها لازم است، براى مسن‌ها واجب مؤكّد است. توجّه كرديد؟ چون اگر كسانى كه پا به سن گذاشته‌اند، ورزش نكنند، پيرى زودرس به سراغشان خواهد آمد و قطعاً دچار عوارض پيرى خواهند شد و از كار خواهند افتاد. چرا كسى كه مى‌تواند كار و تلاش كند و عمر خود را ده، بيست سال با ورزش، بر حسب روال طبيعى استمرار بخشد، اين كار را نكند؟ من حرفم اين است.
از اين رو توصيه مى‌كنم همه ورزش كنند؛ هم جوان‌ها، هم پيرها، هم ميان‌سال‌ها، هم مردها و هم زن‌ها. زن‌ها هم بايد ورزش كنند. گاهى من در همين راه «كُلك چال» كه از پايين به بالا مى‌آيم، يا بعكس به طرف پايين مى‌روم، خانم‌هايى را مى‌بينم كه با چادر مشكى اين راه را طى مى‌كنند. با اين‌كه قسمتى از اين راه، بسيار ناهموار و يا به قول ما مشهدي‌ها قلب است، درعين‌حال خانم‌ها اين راه ناهموار را تحمّل مى‌كنند و با چادر مشكى مى‌آيند. خوب؛ اين همّت است ديگر. من اين‌طور زن‌ها و همچنين افراد مسنّى كه اين راه‌هاى طولانى را طى مى‌كنند و مى‌روند، بسيار تحسين مى‌كنم.
بنابراين توصيه‌ى ما به همه‌ى مردم اين است كه ورزش كنند. البته از ميان همه‌ى ورزش‌ها توصيه‌ى ورزش خاصّى را نمى‌كنيم. هر كس به هر ورزشى كه دوست دارد و با وضع و طبيعت و امكانات او متناسب است، بپردازد. منتها بى‌خرج‌ترين ورزش‌ها كوهنوردى است. اين را كه ما امتحان كرده‌ايم، هيچ خرجى ندارد؛ حتّى يك توپ كوچك هم لازم ندارد. آدم كفشش را پايش مى‌كند و مى‌زند به كوه و راه مى‌رود و ورزش مى‌كند و از اين هواى خوب و مناظر طبيعى استفاده مى‌كند. توصيه مى‌كنم كه حتماً ورزش را فراموش نكنيد.1375/6/2»