مرحوم ميرزا جواد آقاى تهرانى، رضوان الله تعالى عليه، از علماى رده اول مشهد و از شاگردان مرحوم ميرزا مهدى اصفهانى بود. از آيت الله زنجانى كه در مشهد زندگى مى‏كنند و صاحب رساله هستند شنيدم كه مى‏فرمودند: آقا ميرزا جواد آقا به مقام خلع رسيده بود؛ يعنى بدنش را در مشهد مى‏گذاشت و خودش به مكه و كربلا و اين طرف و آن طرف مى‏رفت و دوباره به بدن ملحق مى‏شد.

نقل است كه ايشان يك شب در مشهد جايى ميهمان بودند و براى بازگشت نيم ساعتى دير كردند. كليد منزل هم پيش ايشان نبود تا داخل منزل شوند. اين بود كه عمامه‏شان را درآوردند و كنار ديوار روى خاك خوابيدند و عبايشان را روى خود انداختند. آنان كه ايشان را مى‏شناختند و از كوچه رد مى‏شدند مى‏ديدند ايشان خواب است و بيدارش نمى‏كردند.

بالاخره، يكى از آن‏ها كه اهل سحر بودند و به حرم مى‏رفتند يك ساعت مانده به اذان صبح ايشان را ديد كه خاك‏مالى شده است. پرسيد: آقا، چرا اين طور شده‏ايد؟ فرمود: اين‏جا خوابيده بودم. گفت: مگر در خانه كسى نيست؟ فرمود: چرا، ولى همسر من ده شب مى‏خوابد و يك ساعت و نيم به صبح بيدار مى‏شود. من اگر در مى‏زدم، ايشان از خواب بيدار مى‏شد و اين ظلم بود. به من هم نگفته بود اگر دير آمدى بيدارم كن. افزون بر اين، همسر من سيده است و من در آزار ايشان تحمل جواب قيامت را ندارم.

هم‏چنين، گفته‏اند ايشان در تشييع جنازه همسرشان كه زودتر از ايشان از دنيا رفت جلو جنازه نيامدند، بلكه در پس آن ايستادند، در حالى‏كه علما هميشه جلوى جنازه حركت مى‏كنند. هر چه به ايشان اصرار كردند كه جلو برود نپذيرفت و گفت: اين بى‏احترامى است. من در ايام حياتشان از بالاى سر ايشان هم رد نشدم!

اين نمونه‏اى از ارزش حضور قلب سليم در انسان و آراستگى او به معرفت است. حيف از چنين مردمى كه در زمانه ما كمياب‏اند اگر بميرند، و صد حيف بر زندگى كسانى كه مى‏توانند اهل معرفت و صاحبدل باشند، اما به نادانى و غفلت روزگار مى‏گذرانند:

يك دو بيتى وقت مردن گفت افلاطون و مرد

حيف دانا مردن و صد حيف نادان زيستن.

منبع: پایگاه عرفان