استاد اخلاق و پدری شفیق برای طلاب(1)

هفته نامه ۹ دی بمناسبت سالگرد ارتحال آیت‌الله مجتهدی تهرانی یادداشتی را به قلم محمد سعید ذاکری منتشر کرد که متن کامل آن چنین است:

باغبان بود. گل‌ها را همچون جان عزیز می‌دانست و از آنان حراست می‌کرد. در برابر آفات و امراض به شدت انذار می‌داد و از گرفتار شدن گل‌ها به ناپاکی‌ بیمناک بود. تمام سعی او بر آن متمرکز بود که هیچ گلی مریض نشود و مکرر می‌گفت که : «اذا فسد العالِم فسد العالَم».

آیت‌الله حاج شیخ احمد مجتهدی تهرانی در سال ۱۳۰۲ در تهران به دنیا آمد. سطح خانوادگی او متوسط بود. به قول خود، پدرش اهل علم نبود و بازاری بود. بسیار دوست می‌داشت که پسرش نیز شغل پدر را ادامه دهد و بالعکس از اینکه او «آخوند» شود امتناع می‌کرد. شیخ احمد اما علاقه فراوانی به دروس حوزوی داشت. در نوجوانی مدتی بازاری شده بود و علاوه بر آنکه دروس قدیم می‌خواند، دروس حوزوی را هم «قاچاقی» فرا می‌گرفت. آن هنگامی که «ملّبس» به لباس روحانیت شد، «معمم» شدن خود را از پدر مخفی می‌داشت و شبها وقتی به منزل باز می‌گشت، «عِمامه» را به زیر جامه خود مخفی می‌کرد تا از پدر کتک نخورد. بعدها اما پدر نه تنها با «اهل علم» شدن شیخ احمد موافقت کرد که او مایه افتخار پدر شد. پدر به پشت سر او می‌آمد و نماز را به امامت وی اقامه می‌کرد.
دروس رسمی حوزوی را در مسجد لرزاده و تحت تربیت مرحوم «حاج شیخ علی‌اکبر برهان» سپری کرد. آنچنان نفوذ استاد بر او تأثیرگذار بود که تا پایان عمر، صفات برجسته آن عارف کامل را برای شاگردان خود بازگو می‌کرد. او بارها می‌گفت که «دیروز» و سابق بر این زمان، زمان حرف و عمل بود. استاد آنچه می‌گفت خود نیز پیش از شاگردانش بدان عمل می‌کرد؛ اما «امروز» کمتر زمانه زمانه عمل است و بیشتر حرف تقوا و پاکی بزرگان باقی است، شیخ احمد اما از این نگران بود و می‌گفت که «فردا» شاید دیگر نه حرفی باشد و نه عملی!

….منتظر ادامه ی مطلب در دفعات بعدی باشید . با تشکر