سليم بن قيس گفت: شنيدم كه على بن ابى طالب عليه السّلام مى‏ فرمود: رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم فرمود: بر دين‏تان از سه گروه بر حذر باشيد :

۱ - فردى كه قرآن خواند و از اين بابت بر خود ببالد و پندارد كه مظهر ايمان است و هر چه خواهد تواند كرد، لذا بر برادر مسلمانش شمشير كشد و او را به شرك متهم كند .
على گويد: گفتم: اى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم كدام يك سزاوار شركند؟ فرمود: آن كه به شرك متهم كند .

۲ - فردى كه احاديث او را احمق و نادان بار آورند، كه هر گاه حديث و روايتى تمام شد، به دروغى بزرگتر از آن روى آورد. چنين فردى اگر دجّال را درك كند دنبالش راه افتد.

۳- و فردى كه خداوند او را قدرت و حكومتى داده و پندارد كه اطاعت از او اطاعت از خدا است و نافرمانى او نافرمانى خداست، اين دروغ مى‏ گويد چرا كه اطاعت از مخلوق در جهت نافرمانى خالق حرام است، از آن كس كه نافرمانى خدا مى ‏كند نبايد اطاعت كرد. همانا كه اطاعت از خدا و رسولش و واليان امر روا است يعنى كسانى‏ كه خداوند آنان را به خويش و پيامبرش نزديك ساخته و فرموده: «اطاعت كنيد خداى را و اطاعت كنيد رسول و واليان امر خود را».۱خداوند امر به اطاعت رسول خدا كرده زيرا وى معصوم و پاك است و فرمان به نافرمانى خدا ندهد، و امر به اطاعت واليان امر كرده زيرا آنان معصوم و پاك هستند و به نافرمانى خدا فرمان ندهند.

سليم گفت: على عليه السّلام وقتى از نقل حديث رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم فارغ شد، رو كرد به من و فرمود:

بايد كه آسيابى ضلالت ‏كوب باشد كه هرگاه به كار افتد نرم كند و نرمى آن را جلايى است و جلاى آن همان شدت كوبيدن و نرم كردن آن است، و سپس بر خداوند است كه آن را ريشه كن نمايد.

نيكان و پاكان خاندانم بردبارترين و داناترين مردم از كوچك و بزرگشان مى ‏باشند، بدانيد كه خداوند به وسيله ما تنگناها و سختيهاى روزگار را بگشايد و به وسيله ما دروغ و تزوير را دگرگون سازد، بدانيد كه ما خاندانى هستيم كه از حكم خدا حكومت يافته‏ ايم و سخن راست شنيده ‏ايم، اگر از شيوه ما پيروى كنيد و راه ما را بپيمائيد و در پى نشانه‏ هاى ما حركت كنيد با چراغهاى راهنماى ما به سر منزل مقصود رسيد و اگر با ما مخالفت كنيد هلاك شويد و اگر به ما اقتدا كنيد ما را بر اساس قرآن پيش روى خود ببينيد و اگر مخالفت ما كنيد جز به خود ضرر نزنيد.

همانا كه خداوند مردم هر روزگارى را مسئول مى‏ داند،در روزگارشان گواهانى از ما عليه آنان فرا مى‏ خواند؛ هر كس راست و درست باشد او را تصديق كنيم و هر كس كژ و نادرست باشد او را تكذيب كنيم.

همانا كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم تا به قيامت هشداردهنده است و هدايت‏ كننده و رسول جنّ و انس، پس از او پيامبر و فرستاده‏ اى نيست و پس از قرآن ديگر كتابى‏ آسمانى نازل نشود.

همانا كه براى مردم هر دوره ‏اى هدايت‏گرى و دليلى و راهنمايى است كه آنان را به قرآن و سنّت پيامبرشان هدايت و دلالت مى‏ كند؛ هر گاه هدايت‏گرى از دنيا برود ديگرى مانند خويش را بر جاى گذارد؛ همه‏ شان با قرآن هستند و قرآن با آنان است، از قرآن جدا نشوند و قرآن از آنان جدا نشود تا كه بر رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم در كنار حوض كوثر در آيند.

همانا كه ما خاندانى هستيم كه پدرمان ابراهيم عليه السّلام از خداوند براى ما چنين خواست: «قلبهايى قرار بده كه مردم به آنها رو كنند»2 منظور خداوند از آن قلبها فقط ما هستيم. ما كسانى هستيم كه در اين آيه منظور نظر خداوند مى ‏باشيم: «اى كسانى كه ايمان آورديد؛ ركوع و سجود كنيد و پروردگارتان را بپرستيد و كار نيكو كنيد، اميد كه رستگار شويد»3 تا آخر سوره، رسول خدا گواه بر ما و ما گواهان خداوند بر خلقش و حجت‏هاى او در زمينش هستيم.

منظور خداوند در اين آيه ما هستيم: «و اين گونه شما را امّتى ميانه قرار داديم تا گواهان بر مردم باشيد.»4 تا آخر آيه. پس در هر روزگارى امامى از ما وجود دارد كه شاهد بر مردم روزگارش باشد.

پی نوشت ها:
۱- قرآن ۴/ ۵۹
2-قرآن ۱۴/ ۳۷.
3- قرآن ۲۲/ ۷۷- ۷۸.
4- قرآن ۲/ ۱۴۳.
5-تاريخ سياسى صدر اسلام / ترجمه كتاب سليم، ص123تا125.

منبع:جام