حمله اوباش به ناهیان از منکر برای مردم به یک داستان تکراری بدل شده است. حملاتی که حتی آمار حدودی آن هم قابل تخمین زدن نیست و جدای از تعداد جانبازان این اصل مهم دین، از سال 69 تاکنون شهادت حداقل 16 نفر را بدنبال داشته است. از شهید ناصر ابدام 15 ساله در سال 69 تا طلبه شهید علی خلیلی در سال 93.

این معضل اجتماعی از دو جنبه قابل تامل است؛ اول این که مسوولان ذیربط تاکنون چه اقداماتی به منظور توقف این حملات انجام داده اند؟ آیا اگر برخوردی قاطع و عکس العملی محکم از سوی مسوولان صورت گرفته بود بازهم امروز شاهد رشد روزافزون این امر قبیح بودیم؟

دوم این که رسانه های روشنفکرنمای داخلی که درمورد فاجعه اسیدپاشی جیغ عدالت خواهیشان گوش همه را کر می کند چرا در قبال این موضوع روزه سکوت می گیرند؟

داستان این بار از آنجا شروع می شود که در شب عاشورا در بولوار دریای سعادت آباد، یک خانم معلوم الحال که با وضعیت ناهنجاری در خیابان مقابل تکایای عزاداری ظاهر شده و با چند پسر دیگر سرگرم کشیدن سیگار و اعمال منافی عفت بوده، با تذکر دو خانم مذهبی مواجه می شود.

فرد مذکور در مقابل تذکر لسانی آن دو نفر اقدام به کشف حجاب کرده و به سمت آنها حمله ور می شود و پس از درآوردن چادر از سر آنها اقدام به ضرب و شتم ناهیان از منکر می کند.

بدنبال این ماجرا فرد مذکور پس از مقاومت فراوان در مقابل پلیس بازداشت شده و به همراه دو خانم مضروب به پاسگاه منتقل می شوند.

وی که ابتدا در پاسگاه هم اقدام به دادزدن و فحاشی می کند، پس از صحبت کوتاهی با یکی از همراهانش، وانمود به بیماری کرده و با تمارض از پاسگاه خارج شده و متواری می شود.