مدرك و شاعر حقيقى در تركيب آدميزاد نفس است يعنى بيننده واقعى شنونده واقعى بوينده و چشنده حقيقى نفس ما است آنكه سرما و گرما را مى‏ فهمد، آنچه زشتى و زيبائى دوستى و دشمنى را تشخيص ميدهد نفس ما است كه گاهى از آن تعبير به قلب مى ‏شود چشم و گوش و بينى و زبان و پوست بدن و خيال و وهم و غيره اعضائى بيش نيستند حواس ظاهر و باطن آلات حس و درك روح است نه آنكه خودشان حساس و مدرك باشند.

لذا بسيار اتفاق افتاده كه با چشم باز كسى را كه از جلوى ما گذشته است نديده‏ ايم با گوش باز آواز شخصى را كه ما را خوانده است نشنيده‏ ايم چون نفس ما توجه به آنها نداشته و نخواسته كه ببيند يا بشنود.

گوش بى‏ اراده نفس صدا را ميگيرد و در دستگاه خود مي گرداند اما بى‏ اراده و اجازه دل نميتواند وارد خانه او كند.
قرآن نيز مي فرمايد: إِنَّ فِي ذلِكَ لَذِكْرى‏ لِمَنْ كانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَ هُوَ شَهِيدٌ يعنى در آيات و مطالب قرآن ياد آورى است براى كسى كه دلى برايش باشد(دل به اختيار او باشد يا اختيار او به دست دل و عقل باشد و يا دل سالم و عقل درست و وظيفه‏ شناسى داشته باشد) يا گوش فرا بدهد بخواهد از مجراى گوش بهرمند شود در حالى كه شاهد و منتظر نتيجه شود.

پی نوشت:

طب الرضا عليه السلام / ترجمه امير صادقى، ص:88

منبع:افکار نیوز