حجت الاسلام و المسلمین دکتر توانایی در گفتگو با خبرنگار هم اندیشی پیرامون مسئله وحدت حوزه و دانشگاه و وضعیت فعلی آن در کشور به نکاتی اشاره نمود:

قبل از پیروزی انقلاب اسلامی مبنای علوم، برگرفته از غرب و مبانی غربی بود و محور اصلی آن اومانیسم و مکاتب منحرف غربی وبه طور کلی خدافراموشی بود.

برهمین اساس در دانش های روز درحوزه علوم انسانی، بلافاصله پس از پیروزی انقلاب اسلامی احساس نیاز به دین بوجود آمد.

و بایستی در این راستا شهید مفتح را مظهر وحدت حوزه و دانشگاه دانست. وحدت واقعی بین حوزه و دانشگاه این است که علوم انسانی که انسان در آن مطرح است، بایستی بر گرفته از وحی و سیره معصومین باشد.

اما می بینیم در رشته های علوم انسانی همچون حقوق، تاریخ و جامعه شناسی، همچنان اندیشه های لیبرالی غربی حضور دارد و تعالیم وحیانی در آنها قابل مشاهده نیست.

وحدت حوزه و دانشگاه این است که کسب علوم انسانی از طریق اندیشمندان حوزه و دانشگاه به رشته تحریر درآید.

مراد از وحدت حوزه و دانشگاه این نبود که تنها برای این امر مراکزی ایجاد شود. دانشگاه امام صادق(ع) هم در واقع همان دانشگاه مصطلح فعلی است ولی مسئولان آن به شایستگی توانسته اند تا حد زیادی محتوای دانشگاه را با اندیشه های وحیانی بیامیزند، ولی بسیاری از مطالب و محتواهای آموزشی و علمی غربی باقی مانده است.

به طور کلی روند مطلوبی در حال اجراست هرچند که همچنان با فقر منابع دینی روبرو هستیم و برای حل این مشکل باید این تفکر را نهادینه کرد که عقل از وحی جدا نیست.

منشأ کندی این حرکت این است که فقر اندیشه های دینی را در دانشگاه ها احساس می کنیم و نگاهی علم محور صرف بر فضای علمی دانشگاه ها حاکم است.

دو تغییر باید در دانشگاه ها صورت گیرد: یکی تغییر در علوم انسانی و دیگر تغییر در رشته های دانشگاهی.

اساس امر به معروف که عقلی تربیتی و فرادینی است در دانشگاه ها کم است و یا این که جریان ندارد. این اندیشه های علمی و دانش های نوین نتوانسته است انسان را به سمت خدا هدایت کند و مشاهده می شود انسان همچنان سرگردان است.

بایستی به روزی برسیم که از طریق علوم روز به خدا برسیم نه شیطان. البته تا حد زیادی وحدت حوزه و دانشگاه با دعوت صاحب نظران حوزوی در دانشگاه ها تحقق پیدا کرده است.