پیوند: http://hr-fallah.ir/?p=3166

حضرت حجة الاسلام و المسلمین حاج شیخ احمد کافی (قدس سره) فرمود:

یکی از منبری‏ های مهم تهران مرحوم حاج شیخ علی اکبر ترک بود و خیلی منبری خوبی بود. او دو خوبی داشت: یکی اینکه آدم رشیدی بود و دوم اینکه آدم متدینی بود. حاج شیخ علی اکبر تبریزی در سالی که من در نجف بودم، در ایام فاطمیه به عراق آمد. او در ایام فاطمیه ‏ی اول در کربلا و در ایام فاطمیه دوم در نجف منبر می‏ رفت. من این قضیه را از خود ایشان شنیدم.

مرحوم حاج شیخ علی اکبر تبریزی می‏ گفت: من در زمانی که جوان بودم، در تبریز منبر می ‏رفتم. در ماه رمضان تا شب بیست و هفتم، پیش نیامد که شبی نامی از آقا امام حسن (علیه‏ السلام) ببرم. غرضی هم نداشتم! زمینه‏ ی حرف جور نشده بود.

ایشان گفت: در شب بیست و هفتم ماه رمضان به خانه رفتم و خوابیدم و در عالم رؤیا به محضر مقدس حضرت فاطمه (علیهاالسلام) شرفیاب شدم وقتی که سلام کردم حضرت با ناراحتی جواب فرمودند!

من گفتم: بی‏ بی جان! من از آن نوکرهای بی ‏ادب نیستم، خیال نمی‏ کنم اسائه‏ ی ادبی از من سر زده باشد که شما از من ناراحت شده باشید. چرا این طور جواب مرا می‏ دهید؟!

حضرت فرمودند: حاج شیخ! مگر حسن پسر من نیست؟

فهمیدم که اشکال کار از کجاست! می‏ فرمایند: چرا یادی از حسنم نمی‏کنی؟ حسنم غریب است، حسنم مظلوم است!(1)

[۱]. کرامات الحسینیه، ج۲، ص۵۳ به نقل از بلبل بوستان حضرت مهدی،ج۳، ص۱۹۸