نقطه ضعف امام از زبان پزشک معالجش
11 خرداد 1393 توسط عبدالعظیم حسنی (ع)
عضو تیم پزشکی معالج امام می‌گوید پس از انتخاب حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به‌عنوان جانشین امام خمینی، همه آنهایی که از رفتن انقلاب پس از رحلت امام دم می‌زدند، گفتند: امروز در ایران یک خمینی جدید متولد شد.
به گزارش تسنیم، غلامرضا باطنی از اعضای تیم پزشکی معالج امام راحل است که سال‌ها به عنوان پرستار و پزشک در کنار امام راحل حضور داشته و خاطرات شنیدنی و جالبی از لحظات مختلف عمر امام در گنجینه خاطراتش دارد.
وی تا آخرین لحظات عمر بابرکت امام خمینی در کنار ایشان حضور داشته است. در آستانه سالگرد ارتحال بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی با وی به گفت‌وگوی تفصیلی نشستیم تا ناگفته‌هایی از بیماری و مراحل درمان امام و آخرین ساعات زندگی ایشان را از زبان وی بازخوانی کنیم.
متن زیر حاصل گفت‌وگوی خبرنگار تسنیم با دکتر غلامرضا باطنی است.
* آقای باطنی شما در آن زمان پرستار امام (ره) بودید، چطور شد که شما عضو تیم پزشکی حضرت امام (ره) شدید؟
باطنی: به هر حال آن زمان برای انتخاب افراد شرایط خاصی بود. این را باید از کسانی که انتخاب کرده‌اند، سوال کنید و به خود ما هم زنگ زدند و گفتند که تشریف بیاورید اینجا و ما آمدیم٬ حالا قبل از آن چه مراحلی طی شده بود تا به ما رسیده بودند را بایستی از افرادی که در سیستم اداری آن زمان بودند و افراد را گزینش می‌کردند، سوال کنید. به هر حال دست خود ما نبود که ما تلاشی و یا کاری کنیم و با اینکه درخواستی و یا نامه‌ای داشته باشیم؛ این چیزها نبود.
* وقتی گفتند شما پرستار امام (ره) هستید، چه حسی داشتید؟
باطنی: خب به هر حال شاید یکی از شیرین‌ترین لحظه زندگی ما٬ لحظه‌ای بود که به ما گفتند برای عضویت در تیم پزشکی حضرت امام انتخاب شدید و این را یکی از بزرگترین افتخارات زندگی خودم می‌دانم و روزی هم که به اینجا می‌آمدم، از بس خوشحال بودم٬ انگار روی ابرها راه می‌رفتم٬. حس قابل بیانی نیست ولی خیلی خیلی خوشحال بودم از اینکه لیاقت پیدا کرده بودم در خدمت چنین مرد بزرگی باشم که قطعا در تاریخ ماندگار خواهد بود.
* از چه سالی بود که پرستار امام (ره) شدید؟ در سال ۶۵ که یک بار امام را به بیمارستان بردند، شما هم در آن زمان پرستار امام (ره) بودید؟ یک بار هم که سال ۶۸ بود و بعد هم رحلت حضرت امام (ره). در این دوره‌ها شما نیز بودید؟
باطنی: حضرت امام از پاریس که آمدند، یک مدت تهران بودند و بعد به قم رفتند. در قم که حضرت امام (ره) تشریف داشتند، در تاریخ دوم بهمن سال ۱۳۵۸ دچار سکته قلبی شدند که امام را از قم به تهران آوردند و در بیمارستان قلب شهید رجایی در خیابان ولیعصر٬ ابتدای نیایش امام (ره) را بستری کردند و امام (ره) در حدود ۴۰ روز در آن بیمارستان بستری بودند و اگر فیلم‌ها را شما دیده باشید، حکم بنی‌صدر را هم در بیمارستان می‌دهند.
بعد از اینکه امام از بیمارستان مرخص شدند، اعضای تیم پزشکی می‌گفتند که امام نمی‌تواند به قم برگردد، اگر اتفاقی بیفتد٬ رساندن امام به تهران کار سختی است و چون مشکل قلبی است، باید ظرف چند دقیقه به آن رسیدگی شود٬ بالاخره در آن زمان بیمارستان‌های قلب متعدد وجود نداشت و در کل کشور دو بیمارستان قلب وجود داشت که هر دوی آن هم در تهران بود. این بود که قرار شد حضرت امام (ره) به توصیه پزشکان در تهران بماند.
امام گفت این خانه بوی طاغوت می‌دهد و حالت قصر دارد؛ نمی‌خواهم اینجا زندگی کنم
وقتی قرار شد امام در تهران بماند، ایشان را به یکی از خانه‌های مصادره‌ای دربند می‌برند و بعد از دو سه هفته‌ای که امام در آنجا بودند، به اطرافیان می‌گویند که اینجا بوی طاغوت می‌دهد و حالت قصر دارد و من به هیچ وجه حاضر نیستم در اینجا زندگی کنم. امام (ره) می‌گویند اگر بتوانید در تهران جایی برای من مثل مسجد حاج‌آقا فلانی - اسم شخصی را می‌برند که ایشان یک مسجد محقری کنار بیت‌شان داشتند و مثلا یک دری بین مسجد و خانه ایشان بوده که رفت و آمد می‌کردند- امام می‌گویند که اگر چنین جایی باشد، من در تهران می‌مانم.
خلاصه می‌گردند و همین منزل را برای امام (ره) پیدا می‌کنند و این خانه‌ای که امام (ره) در آن بودند، یک دری به حسینیه جماران دارد البته آن زمان هنوز کامل ساخته نشده بود و در مرحله سفت‌کاری بود. نه دری داشت، نه پنجره‌ای داشت، نه هیچ چیز دیگر…
اگر شما فیلم‌های اولیه را هم ببینید این فضا در آن مشخص است. امام (ره) آنجا را می‌پسندند و در یک چنین روزی که شما تشریف آورده‌اید، به جمارن٬ امام هم در ۲۸ اردیبهشت سال ۱۳۵۹ به جماران می‌آیند و تا آخر عمرشان در اینجا می‌مانند.
وقتی حضرت امام به جماران تشریف می‌آورند٬ مسئولین تیم پزشکی امام (ره) تصمیم می‌گیرند که یک بیمارستان در نزدیکی محل سکونت امام بسازند که اگر موردی هم پیش آمد، مجبور نباشد تا بیمارستان شهید رجایی بیایند، زیرا اگر امام (ره) در یک بیمارستان عمومی بودند، کل بیمارستان به هم می‌ریخت و از نظر اطلاعاتی و امنیتی درست نبود و همه می‌‌فهمیدند برای امام (ره) اتفاقی افتاده است.
صفحات: 1· 2