دَحْوُ الْأرْض، روز ۲۵ ذی‌القعده است  که بنابر برخی روایات معصومین علیهم السلام، روز گستراندن زمین، و از روزهای بافضیلت شمرده شده است.

بر اساس منابع حدیثی، نزول نخستین رحمت آسمانی بر آدم(ع)، نشستن کشتی نوح بر کوه جودی و تولد حضرت ابراهیم و عیسی بن مریم در شب بیست و پنجم ذیقعده، واقع شده است.

(دحو) (بر وزن محو) به معنى گستردن است بعضى نيز آن را به معنى تكان دادن چيزى از محل اصليش ‍ تفسير كرده اند و چون اين دو معنى لازم و ملزوم يكديگرند به يك ريشه باز مى گردد.

و منظور از دحو الارض( گسترده شدن زمین) آن اسـت كـه در آغـاز، تـمام سطح زمين را آبهاى حـاصـل از بـارانـهـاى سيلابى نخستين فرا گرفته بود اين آبها تدريجا در گودالهاى زمـين جاى گرفتند و خشكيها از زير آب سر بر آوردند و روز به روز گسترده تر شدند تا به وضع فعلى در آمد (و اين مساءله بعد از آفرينش زمين و آسمان روى داد) که مجموع این گسترده شدن، دَحو الارض نام گذاری می شود.

خداوند تبارک و تعالی در آیه شریفه ۳۰ سوره مبارکه نازعات می فرماید:

« وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا»

« و زمین را بعد از آن گسترش داد».

که بر اساس تفسیر برخی مفسران، این آیه شریفه اشاره به روز دحو الارض می باشد.

منابع: من لا یحضره الفقیه، صدوق، ج۲، ص۸۹ و۲۴۲.

مصباح المتهجد، طوسی، ص۸۲۰.

تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ذیل آیه ۳۰ سوره مبارکه نازعات.

تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، ذیل آیه ۳۰ سوره مبارکه نازعات.