چرا که باید در این روز دعا را بخوانیم و ممکن است تشنگی و ضعف غلبه کرده و نتوانیم این دعا را با درک و معرفت بخوانیم. بنابراین دعای عرفه آنقدر مهم است که مشاهده می کنیم دعا از روزه یشی می گیرد در صورتی که در روایات می خوانیم هر کس نه روز اول ذی الحجه را روزه بگیرد، به اندازه تمام عمر روزه گرفته؛ اما در عرفه چه چیزی هست که از روزه برتری می یابد؟ نمی گویند روزه در این روز حرام است بلکه بین دو گزینه دعا و روزه، دعا مهم تر شمرده شده است.

بنابراین توصیه شده اگر می توانید جمع بین این دو عمل داشته باشید و اگر نمی توانید دعا را ترجیح دهید. لذا کراهت معنای بد بودن در اینجا ندارد بلکه دعای عرفه که لوح فشرده و روحانی خاصی است، نسبت به صوم (روزه) ارجحیت دارد چرا که اگر روزه این روز ثواب یک عمر را دارد اما عرفه شناخت و معرفت یک عمر را بدست انسان می دهد. بنابراین در دعای روز عرفه معادلات آسمانی و مضامین زیبا و عمیقی تجلی یافته است که بهترین هندسه عبودیت را ترسیم می کند که از زمان قرار گرفتن در رحم مادر شروع می شود و تا مرحله انسان شدن پیش می رود. روی همین حساب است که امام حسین (ع) چند ساعت ایستاده و این دعا را ختم فرموده اند.

این دعا بوی حسین (ع) می دهد و برای همین است روز عرفه مردم به مرزهای کربلا می روند و عرفه شان را با حسین (ع) پیوند می دهند. در عرفه حسین (ع) اشک می ریزد و در کربلا، خون نثار می کند. این دو قطره مانند اکسیژن و هیدوژنی است که به آب زندگانی تبدیل می شود و به انسان حیات معنوی می دهد. رمز اینکه روز عرفه به مهران و کربلا و غرب می رویم، همین است. عرفه را در کربلا خواندن، حسینی شدن است.