چرا که باید در این روز دعا را بخوانیم و ممکن است تشنگی و ضعف غلبه کرده و نتوانیم این دعا را با درک و معرفت بخوانیم. بنابراین دعای عرفه آنقدر مهم است که مشاهده می کنیم دعا از روزه یشی می گیرد در صورتی که در روایات می خوانیم هر کس نه روز اول ذی الحجه را روزه بگیرد، به اندازه تمام عمر روزه گرفته؛ اما در عرفه چه چیزی هست که از روزه برتری می یابد؟ نمی گویند روزه در این روز حرام است بلکه بین دو گزینه دعا و روزه، دعا مهم تر شمرده شده است.

بنابراین توصیه شده اگر می توانید جمع بین این دو عمل داشته باشید و اگر نمی توانید دعا را ترجیح دهید. لذا کراهت معنای بد بودن در اینجا ندارد بلکه دعای عرفه که لوح فشرده و روحانی خاصی است، نسبت به صوم (روزه) ارجحیت دارد چرا که اگر روزه این روز ثواب یک عمر را دارد اما عرفه شناخت و معرفت یک عمر را بدست انسان می دهد. بنابراین در دعای روز عرفه معادلات آسمانی و مضامین زیبا و عمیقی تجلی یافته است که بهترین هندسه عبودیت را ترسیم می کند که از زمان قرار گرفتن در رحم مادر شروع می شود و تا مرحله انسان شدن پیش می رود. روی همین حساب است که امام حسین (ع) چند ساعت ایستاده و این دعا را ختم فرموده اند.

این دعا بوی حسین (ع) می دهد و برای همین است روز عرفه مردم به مرزهای کربلا می روند و عرفه شان را با حسین (ع) پیوند می دهند. در عرفه حسین (ع) اشک می ریزد و در کربلا، خون نثار می کند. این دو قطره مانند اکسیژن و هیدوژنی است که به آب زندگانی تبدیل می شود و به انسان حیات معنوی می دهد. رمز اینکه روز عرفه به مهران و کربلا و غرب می رویم، همین است. عرفه را در کربلا خواندن، حسینی شدن است.

پیوند: http://www.linkdin.ir/url/2788

مردى شامى كه ساكن مدينه شده بود، گاه گاه خدمت حضرت باقر مي‌رسيد و مي‌گفت: خيال نكنى من خدمت شما مي‌رسم چون به شما ارادت دارم،‌بلکه در روى زمين كسى را بيش از شما اهل بيت، دشمن نمي‌دارم و معتقدم كه اطاعت خدا و پيامبرش و بني اميّه در دشمنى با شماست، بلکه چون مردى فصيح و خوش اخلاق هستي،‌ به نزدت مي آيم.وقتى اين حرف را مي‌زد، امام مي‌فرمود: خير است، بر خدا هيچ چيزي مخفي نيست.

پس از مدّتي مرد شامى بيمار شد و بيماريش شديد شد. همين كه به حال احتضار رسيد، کارگزار خود را خواست و گفت: هنگامي که از دنيا رفتم و پارچه به رويم كشيدى برو خدمت محمد بن على و تقاضا كن بر پيكرم نماز بخواند و بگو که خودم اين كار را وصيّت كردم.

نيمه شب كه شد، بدنش سرد شد، فهميدند از دنيا رفته است، او را در پارچه‏اى پيچيدند.

هنگام نماز صبح کارگزارش به مسجد آمد، پس از نماز خدمت امام رسيد، عرض كرد: آن مرد شامى از دنيا رفت و خودش از شما تقاضا كرده كه بر پيكرش نماز بخوانيد.

امام فرمود: نه او نمرده است، سرزمين شام سرد است، و حجاز گرم و شدت گرمايش زياد. برو و در دفن او شتاب نكنيد و او را بر نداريد تا من بيايم.

سپس امام بلند شد، وضو گرفت و دو ركعت نماز خواند، و دست به دعا برداشت و به سجده رفت تا خورشيد طلوع نمود، آنگاه به سوي منزل شامى حرکت کرد.

داخل خانه‌ي او شد و صدايش زد. او جواب داد.

امام شامى را نشاند و مقدارى شربت سويق به او داد، بعد به خانواده‏اش سفارش كرد که با خوراندن غذاهاى سرد سينه‏اش را خنک کنند.

چيزى نگذشت كه مرد شامى بهبود كامل يافت و خدمت حضرت باقر رسيد و گفت: مايلم خانه را برايم خلوت كنى، عرضى خصوصى دارم.

امام خانه را خلوت كرد.

شامى گفت گواهى ميدهم كه تو حجت خدايى بر مردم و واسطه بين مردم و خدايى و هر که به غير تو پناه برد، نااميد و زيانكار و گمراه واقعى است.

حضرت باقر فرمود: چه شده؟

گفت: من فهميدم كه روح از بدنم خارج شد، ناگاه منادى فرياد زد و با گوش خود صداى او را شنيدم، خواب نبودم، گفت: روح او را برگردانيد، محمد بن على درخواست كرده است.

حضرت باقر فرمود:

نميدانى خدا گاهى شخصى را دوست دارد ولى كارش را نمى‏پسندد و گاهى شخصى را دوست ندارد اما كارش را دوست دارد.

از آن پس مرد شامى از اصحاب حضرت باقر بشمار ميرفت.

امام باقر عليه‌الصلاةوالسلام در ايجاد تشكيلات تشيع و يك سازمان قوى و همگانى از همه‌ى وسايل مشروع و ممكن استفاده كرد.     (۲۵/۶/۶۷‌)

همین‌كه افرادی را تربيت كند، به عنوان وكيل و نايب ‌خود بگذارد كه كار آن حضرت را دنبال كنند، و ادامه‌ى تبليغات و تعليمات آن حضرت را به عهده بگيرند. اين سازماندهى ‌پنهانى امام باقر بود، كه از زمان قبل از امام باقر شروع شده بود، اما در زمان آن حضرت يك هيجان بيشترى پيدا كرد كه كارى بسيار خطرناك بود   (۹/۵/۶۶)

منبع : کتاب انسان 250 ساله

امام جواد علیه‌السلام مظهر مبارزه‌ى با باطل بود، او كوششگر براى حكومت الله بود. او نمودار و نشانه‌ى مقاومت است. انسان بزرگى كه تمام دوران كوتاه زندگيش با قدرت مُزَور و رياكار خليفۀ عباسى -مأمون- مقابله و معارضه كرد و هرگز قدمى عقب‌نشينى نكرد و تمام شرايط دشوار را تحمل ‌كرد و با همه‌ى شيوه‌هاى مبارزه‌ى ممكن، مبارزه كرد.

رهبر معظم انقلاب

برای دیدن عکس در سایز اصلی روی تصویر کلیک کنید

دحوالارض(گسترش زمین)
روز بیست و پنجم ذیقعده، هم زمان با دحوالارض است. «دَحو» به معنای بسط و گسترش است.[1] بعضی نیز آن‌را به معنای تکان دادن چیزی از محل اصلی‌اش تفسیر کرده‌اند.[2]
منظور از دحوالارض(گسترده شدن زمین) این است که در آغاز، تمام سطح زمین را آب‌های حاصل از باران‌های سیلابی نخستین فراگرفته بود.
این آب‌ها، به تدریج در گودال‌های زمین جای گرفتند و خشکی‌ها از زیر آب سر برآوردند و روز بروز گسترده‌تر شدند. از طرف دیگر، زمین در آغاز به صورت پستی‌ها و بلندی‌ها یا شیب‌های تند و غیر قابل سکونت بود. بعدها باران‌های سیلابی مداوم باریدند، ارتفاعات زمین را شستند و دره‌ها گستردند. اندک اندک زمین‌های مسطح و قابل استفاده برای زندگی انسان و کشت و زرع به وجود آمد. مجموع این گسترده شدن، «دَحو الارض» نام‌گذاری می‌شود.[3] بنابر این دحوالارض یعنی گسترش یافتن زمین.

دحوالارض در قرآن
در قرآن کریم به دحوالارض اشاره شده است. آن‌جا که می‌فرماید: «و زمین را بعد از آن گسترش داد».[4] بیشتر مفسران، در ذیل این آیه، مسئله دحوالارض را مطرح کرده‌اند.
در کتاب‌های دعا و سنن امامیه روزى به عنوان «دحو الارض» ثبت شده است که روز بیست و پنجم ماه ذیقعده است، براى روزه و عبادت این روز ثواب بسیار نوشته‌‏اند، و در این روز نماز و دعاى مخصوصى وارد شده است. دعاى این روز مشتمل بر مضامین عالى اخلاقى - اجتماعى و طلب رحمت و توفیق توبه و پیروزى اهل حق می‌باشد. گویا تعیین یک روز خاص رمزی است از دوره‌‏اى که زمین از وضع پیشین متحول شده و چهره سوزان و خشمناک آن به تدریج به صورت رحمت درآمده و زمین و هوا آماده براى پیدایش آب و گیاه و انسان گشت.[5]

فضیلت روز دحوالارض
راوی می‌گوید: «به هنگام جوانى در شب بیست و پنجم ذی‌قعده به همراه پدرم در خدمت امام رضا(ع) شام خوردیم، پس امام(ع) فرمود: شب بیست و پنجم ماه ذى القعده حضرت ابراهیم و حضرت عیسى بن مریم- که بر آنان درود باد- متولد شدند. و زمین در آن شب از زیر کعبه گسترش پیدا کرد، و نیز فضیلتى در این شب وجود دارد که هیچ‌کس از آن یاد نکرده است و آن این است که هر کس در آن روز روزه بگیرد مانند کسى است که شصت ماه روزه گرفته باشد».[6]

اعمال شب و روز دحوالارض
1. قیام به عبادت و شب زنده‌داری در این شب که ثواب آن برابر است با ثواب صد سال عبادت و شب زنده‌داری.[7]
2. روزه گرفتن که در روایات به آن تأکید شده و دارای ثواب زیادی است.[8]
3. در این روز مستحب است خواندن این دعا:

«اللَّهُمَّ دَاحِیَ الْکَعْبَةِ وَ فَالِقَ الْحَبَّةِ وَ صَارِفَ اللَّزْبَةِ وَ کَاشِفَ الْکُرْبَةِ أَسْأَلُکَ فِی هَذَا الْیَوْمِ مِنْ أَیَّامِکَ الَّتِی أَعْظَمْتَ حَقَّهَا وَ قَدَّمْتَ سَبْقَهَا وَ جَعَلْتَهَا عِنْدَ الْمُؤْمِنِینَ وَدِیعَةً وَ إِلَیْکَ ذَرِیعَةً وَ بِرَحْمَتِکَ الْوَسِیعَةِ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ الْمُنْتَجَبِ فِی الْمِیثَاقِ الْقَرِیبِ یَوْمَ التَّلَاقِ فَاتَّقِ‏ کُلَّ رَتْقٍ وَ دَاعٍ إِلَى کُلِّ حَقٍّ وَ عَلَى أَهْلِ بَیْتِهِ الْأَطْهَارِ الْهُدَاةِ الْمَنَارِ دَعَائِمِ الْجَبَّارِ وَ وُلَاةِ الْجَنَّةِ وَ النَّارِ وَ أَعْطِنَا فِی یَوْمِنَا هَذَا مِنْ عَطَائِکَ الْمَخْزُونِ غَیْرَ مَقْطُوعٍ وَ لَا مَمْنُونٍ تَجْمَعُ لَنَا التَّوْبَةَ وَ حُسْنَ الْأَوْبَةِ یَا خَیْرَ مَدْعُوٍّ وَ أَکْرَمَ مَرْجُوٍّ یَا کَفِیُّ یَا وَفِیُّ یَا مَنْ لُطْفُهُ خَفِیٌّ الْطُفْ لِی بِلُطْفِکَ وَ أَسْعِدْنِی بِعَفْوِکَ وَ أَیِّدْنِی بِنَصْرِکَ وَ لَا تُنْسِنِی کَرِیمَ ذِکْرِکَ بِوُلَاةِ أَمْرِکَ وَ حَفَظَةِ سِرِّکَ وَ احْفَظْنِی مِنْ شَوَائِبِ الدَّهْرِ إِلَى یَوْمِ الْحَشْرِ وَ النَّشْرِ وَ أَشْهِدْنِی أَوْلِیَاءَکَ عِنْدَ خُرُوجِ نَفْسِی وَ حُلُولِ رَمْسِی وَ انْقِطَاعِ عَمَلِی وَ انْقِضَاءِ أَجَلِی اللَّهُمَّ وَ اذْکُرْنِی عَلَى طُولِ الْبِلَى إِذَا حَلَلْتُ بَیْنَ أَطْبَاقِ الثَّرَى وَ نَسِیَنِی النَّاسُونَ مِنَ الْوَرَى وَ أَحْلِلْنِی دَارَ الْمُقَامَةِ وَ بَوِّئْنِی مَنْزِلَ الْکَرَامَةِ وَ اجْعَلْنِی مِنْ مُرَافِقِی أَوْلِیَائِکَ وَ أَهْلِ اجْتِبَائِکَ وَ أَصْفِیَائِکَ وَ بَارِکْ لِی فِی لِقَائِکَ وَ ارْزُقْنِی حُسْنَ الْعَمَلِ قَبْلَ حُلُولِ الْأَجَلِ بَرِیئاً مِنَ الزَّلَلِ وَ سُوءِ الحطل [الْخَطَلِ‏] اللَّهُمَّ وَ أَوْرِدْنِی حَوْضَ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ وَ اسْقِنِی مَشْرَباً رَوِیّاً سَائِغاً هَنِیئاً لَا أَظْمَأُ بَعْدَهُ وَ لَا أُخَلَّا وِرْدَهُ وَ لَا عَنْهُ أُذَادُ وَ اجْعَلْهُ لِی خَیْرَ زَادٍ وَ أَوْفَى مِیعَادٍ یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ اللَّهُمَّ وَ الْعَنْ جَبَابِرَةَ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ لِحُقُوقِ أَوْلِیَائِکَ الْمُسْتَأْثِرِینَ اللَّهُمَّ وَ اقْصِمْ دَعَائِمَهُمْ وَ أَهْلِکْ أَشْیَاعَهُمْ وَ عَامِلَهُمْ [عَالِمَهُمْ‏] وَ عَجِّلْ مَهَالِکَهُمْ وَ اسْلُبْهُمْ مَمَالِکَهُمْ وَ ضَیِّقْ عَلَیْهِمْ مَسَالِکَهُمْ وَ الْعَنْ مَسَاهِمَهُمْ [مُسَاهِمَهُمْ‏] وَ مَشَارِکَهُمْ [مُشَارِکَهُمْ‏] اللَّهُمَّ وَ عَجِّلْ فَرَجَ أَوْلِیَائِکَ وَ ارْدُدْ عَلَیْهِمْ مَظَالِمَهُمْ وَ أَظْهِرْ بِالْحَقِّ قَائِمَهُمْ وَ اجْعَلْهُ لِدِینِکَ مُنْتَصِراً وَ بِأَمْرِکَ فِی أَعْدَائِکَ مُؤْتَمِراً اللَّهُمَّ احْفَظْهُ [احففه‏] بِمَلَائِکَةِ النَّصْرِ وَ بِمَا أَلْقَیْتَ إِلَیْهِ مِنَ الْأَمْرِ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ مُنْتَقِماً لَکَ حَتَّى تَرْضَى وَ یَعُودَ دِینُکَ بِهِ وَ عَلَى یَدَیْهِ جَدِیداً غَضّاً وَ یُمَحِّصَ الْحَقَّ مَحْصاً وَ یَرْفَضَ الْبَاطِلَ رَفْضاً اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَیْهِ وَ عَلَى آبَائِهِ وَ اجْعَلْنَا مِنْ صَحْبِهِ وَ أُسْرَتِهِ وَ ابْعَثْنَا فِی کَرَّتِهِ حَتَّى نَکُونَ فِی زَمَانِهِ مِنْ أَعْوَانِهِ اللَّهُمَّ أَدْرِکْ بِنَا قِیَامَهُ وَ أَشْهِدْنَا أَیَّامَهُ وَ صَلِّ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِ السَّلَامُ وَ ارْدُدْ إِلَیْنَا سَلَامَهُ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ»‏.[9]

4. خواندن دو رکعت نماز هنگام ظهر به این کیفیت که در هر رکعت آن یک‌بار سوره «حمد» و پنج مرتبه سوره «والشمس» خوانده شود و سپس بعد از سلام دادن نماز گفته شود: «لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ، یَا مُقِیلَ الْعَثَرَاتِ أَقِلْنِی عَثْرَتِی یَا مُجِیبَ الدَّعَوَاتِ أَجِبْ دَعْوَتِی یَا سَامِعَ الْأَصْوَاتِ اسْمَعْ صَوْتِی وَ ارْحَمْنِی وَ تَجَاوَزْ عَنْ سَیِّئَاتِی وَ مَا عِنْدِی یَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ»‏.[10]

_____________________________________________
[1]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ‏14، ص 251، دار صادر، بیروت، چاپ سوم، 1414ق.
[2]. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، تحقیق: داودی، صفوان عدنان، ص 308، دارالقلم‏، الدار الشامیة، دمشق، بیروت، چاپ اول، 1412ق.
[3]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏26، ص 101، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش.
[4]. نازعات، ۳۰، «وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذلِکَ دَحاه».
[5]. طالقانی، سید محمود، پرتوی از قرآن، ج ‏3، ص 106، پاورقی، شرکت سهامی انتشار، تهران، چاپ چهارم، 1362ش.
[6]. شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 79، دار الشریف الرضی للنشر، قم، چاپ دوم، 1406ق. «أَبِی ره قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ إِدْرِیسَ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ الْحُسَیْنِ عَنْ أَبِی طَاهِرِ بْنِ حَمْزَةَ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشَّاءِ قَالَ کُنْتُ مَعَ أَبِی وَ أَنَا غُلَامٌ فَتَعَشَّیْنَا عِنْدَ الرِّضَا ع لَیْلَةَ خَمْسٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ ذِی الْقَعْدَةِ فَقَالَ لَیْلَةُ خَمْسٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ ذِی الْقَعْدَةِ وُلِدَ فِیهَا إِبْرَاهِیمُ وَ وُلِدَ فِیهَا عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ع وَ فِیهَا دُحِیَتِ الْأَرْضُ مِنْ تَحْتِ الْکَعْبَةِ وَ أَیْضاً خَصْلَةٌ لَمْ یَذْکُرْهَا أَحَدٌ فَمَنْ صَامَ ذَلِکَ الْیَوْمَ کَانَ کَمَنْ صَامَ سِتِّینَ شَهْرا».
[7] . ابن طاووس، على بن موسى‏، إقبال الأعمال، ج 1، ص 312، دار الکتب الإسلامیه‏، تهران، چاپ دوم، 1409 ق.
[8]. همان، ص 310 و 312.
[9]. همان، ص 312 - 313.
[10]. همان، ص 314.

منبع : اسلام کوئیست