مرکز مـدیریت حوزه های علمیه با صدور بیانیه ای مردم همیشه در صحنه ایران اسلامی را به حضور
گسترده در راهپیمایی روز جهانی قد س دعوت کرد .
دراین بیانیه آمده است تدبیر و دور اندیشی حکیمانه معمار کبیر انقلاب اسـلامی در پـدیـد آوردن روز جـهانی قـدس و عـرصه نمایش قدرت امت تبدیل به کانون خروش و صحنه غریو برائت از غاصبان و
احساس اقتدار ملت های حق طلب و آزادیخواه در مقابل قدرتهای استکباری و استـعمار گر در اقصی
نقاط جهان پهناور شده است.
این موهبت ارزشمند بیش از آن که مردم سرافراز ما را بـر ارزش های والای انـقلاب اسلامی متحد و ماندگارکند مسلمانان جهان را به اتـحاد و یکپارچگی و همدلی ، این عنـصر حیاتی و راهبردی نظام
اسلامی فرامی خواند.
دراین بیانیه تاکید شده است : حوزه های علمیه با دعوت از آحاد مردم وفادار بـه نظام مقتدر اسلامی  برای شرکت در این راهپیمایی پرشکوه ملل مسلمانان جهان را به دوری از تفرقه و اجتناب از اختلافات مذهبی فراخوانده و اعلام می دارد ابـراز تـنفر و انزجار از استکبار جهانی ، نشان از ایمان بــه قدرت لایزال الهی و موجب برافکندن نقاب تزویر و نفاق از چهره بازی خوردگان و خود فروختگان خـواهد
بود چرا که امروزه اتحاد مسلمین کابوس ویرانگر و بحران لاینحل امنیتی جهان سلطه شده اسـت تــا جاییکه از سر استیصال و درماندگی اتحادیه اروپا در حرکتی ناشیانه ، شاخه نظامی حزب الله لبنان را که برای استقلال کشور و حمایت از مردمش در برابر رژیم اشغالگر قدس تلاش می کند، تروریست خوانده وآشکارا حمایت خود را از تروریست هایی که به نـفع دنیای استکبار و تامین منافع سیاسی آنها گام بر می دارند دریغ نکرده و با تمام امکانات از آنها جانب داری می کند.

روحانیون و طلاب ارجمند نیز با شرکت در این آوردگان بزرگ اسلامی با آرمانهای رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خمین (ره) تجدید پیمان کرده و با سردادن فریاد رسای (( مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل )) به ندای رهبر فرزانه خویش حضرت آیت الله خامنه ای لبیک می گویند.

کاروسیله ی تربیت جسم و روح، پر کردن ایام فراغت، مانع فساد و فتنه، عامل رشد و نبوغ و ابتکارتوسعه ی اقتصادی، عزّت و خودکفائی و کمک به دیگران می باشد.

اسلام برای کار بازویی احترام ویژه ای قائل شده است و مراعات حقّ کارگر و تحصیل رضای او و پرداخت سریع مزد او و اضافه پرداخت بر مقدار تعیین شده و احترام به او همه و همه مورد سفارش اسلام است.کارهای فکری نیز از ارزش بالایی برخوردار است تا آنجا که یک ساعت فکر مفید از ساعت ها عبادت بهتر است. کم کاری و سهل انگاری در کار، مورد انتقاد است تا آنجا که رسول خدا (ص) فرمود: خداوند دوست دارد هرکس کاری انجام می دهد آن را به نحو أحسن انجام دهد.

قرآن می فرماید: هرگاه از کارمهمی فارغ شدی به کارمهم دیگری بپرداز. «فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ» (انشراح، 7) بنابراین بیکاری، ممنوع.

آری، بیکاری مایه ی خستگی، تنبلی، فرسودگی، فرصتی برای نفوذ شیطان، ایجاد فتنه و گسترش گناه می باشد. البتّه اسلام برای کار، ساعت و مرز قرار داده و به کسانی که در ایام تعطیل کار می کنند، لقب متجاوز داده است.

در فرهنگ اسلامی حیا و عفت به عنوان یک خصلت انسانی مبنای روابط زن و مرد است. قرآن کریم در داستان آفرینش آدم و حوّا به تلاش آنها برای ستر عورت اشاره می‏کند که ناشی از کشش فطری و درونی به حیاست.

فلسفه پوشش در مکتب اسلام چند چیز است:

1ـ ارزش و احترام زن:زن مسلمان در جامعه، تجسم عفت و حیاست و داشتن پوشش، او را محترم داشته، از نگاههای ناپاک و آلوده مصون می‏دارد و این مقامی ارزشمند و جایگاهی والا برای او به ارمغان می‏آورد.

2ـ استواری اجتماع: زنان بخش عظیمی از نیروی فعال جامعه را تشکیل می‏دهند و با حضور در ابعاد مختلف: سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی نقش مؤثری را در پیشرفت و رشد ملت‏ها به عهده می‏گیرند. حضور بانوان در محیط کار و فعالیت، همراه با پوشش مناسب، آنها را از تعرض نامحرمان حفظ کرده و سبب می‏شود با امنیت و آرامش خاطر به انجام وظایف بپردازند. در فضایی که معاشرت زن و مرد آزاد باشد، فساد و بی‏بند و باری رشد کرده و به ضعف و رکود فعالیت‏های اجتماعی می‏انجامد.

3ـ تحکیم پیوند خانوادگی: ارتباط صمیمی بین زن و شوهر، بقای کانون گرم و پرنشاط خانواده را تأمین نموده، این هدف حاصل نمی‏شود مگر با محدود کردن بهره‏وری‏های مشروع، در خانواده و منع لذت‏جویی‏های غیر مشروع در محیط اجتماع. در پرتو پوشش و حجاب واقعی به روابط آزاد زن و مرد پایان داده می‏شود و آنها خود را ملزم به پاسداری از حریم و بنیان خانواده می‏دانند و از گسیختن و نابودی ارتباطات خانواده جلوگیری به عمل می‏آورند.

4ـ امنیت و آرامش روانی: سست شدن حریم حیا و عفاف بین زن و مرد سبب هیجانات و تقاضاهای فزاینده جنسی می‏شود و به دنبال آن امنیت از افراد جامعه سلب می‏گردد. دین مبین اسلام بر زنان واجب کرده که با حُجْب و حیا قدم به اجتماع گذارند و با رفتارهایی ناشایست فضای جامعه را ملتهب نکنند و خود و دیگران را به گرداب متلاطم گناه نکشانند. در ضمن از مردان می‏خواهد با نگاههای هرز و حرام سلامت جامعه را از بین نبرند.

روزی لقمان به پسرش گفت:

امروز به تو 3 پند می دهم که کامروا شوی.

اول اینکه سعی کن در زندگی بهترین غذای جهان را بخوری!
دوم اینکه در بهترین بستر و رختخواب جهان بخوابی!
و سوم اینکه در بهترین کاخها و خانه های جهان زندگی کنی!

پسر لقمان گفت ای پدر ما یک خانواده بسیار فقیر هستیم
چطور من می توانم این کارها را انجام دهم؟

لقمان جواب داد:
اگر کمی دیر تر و کمتر غذا بخوری
هر غذایی که میخوری طعم بهترین غذای جهان را می دهد.

اگر بیشتر کار کنی و کمی دیرتر بخوابی
در هر جا که خوابیده ای احساس می کنی بهترین خوابگاه جهان است.

و اگر با مردم دوستی کنی و در قلب آنها جای گیری
آن گاه بهترین خانه های جهان مال توست.

اومد پيشم حالش خيلي عجيب بود فهميدم با بقيه فرق ميکنه

گفت: پدر يه سوال دارم که خيلي جوابش برام مهمه

گفتم: چشم اگه جوابشو بدونم خوشحال ميشم بتونم کمکتون کنم

گفت: من رفتني ام!

گفتم: يعني چي؟

گفت: دارم ميميرم

گفتم: دکتر ديگه اي رفتی، خارج از کشور؟

گفت: نه همه اتفاق نظر دارن، گفتن خارج هم کاري نميشه کرد

گفتم: خدا کريمه، انشاله که بهت سلامتي ميده

با تعجب نگاه کرد و گفت: اگه من بميرم یعنی خدا کريم نيست؟

فهميدم آدم فهميده ايه و نميشه گل ماليد سرش

گفتم: راست ميگي، حالا سوالت چيه؟

گفت: من از وقتي فهميدم دارم ميميرم خيلي ناراحت شدم از خونه بيرون نميومدم

کارم شده بود تو اتاق موندن و غصه خوردن

تا اينکه يه روز به خودم گفتم تا کي منتظر مرگ باشم

خلاصه يه روز صبح از خونه زدم بيرون مثل همه شروع به کار کردم

اما با مردم فرق داشتم، چون من قرار بود برم و انگار اين حال منو کسي نداشت

خيلي مهربون شدم، ديگه رفتاراي غلط مردم خيلي اذيتم نميکرد

با خودم ميگفتم بذار دلشون خوش باشه که سر من کلاه گذاشتن

آخه من رفتني ام و اونا انگار موندنی

سرتونو درد نيارم من کار ميکردم اما حرص نداشتم

بين مردم بودم اما بهشون ظلم نميکردم و دوستشون داشتم

گدا که ميديدم از ته دل غصه ميخوردم و بدون اينکه حساب کتاب کنم کمک ميکردم

مثل پيرمردا برای همه جوونا آرزوي خوشبختي ميکردم

الغرض اينکه اين ماجرا منو آدم خوبي کرد و مهربون شدم

حالا سوالم اينه که من به خاطر مرگ خوب شدم و آيا اين خوب شدن من ارزشمنده؟

گفتم: بله، اونجور که میدونم و به نظرم ميرسه آدما تا دم رفتن خوب شدنشون
واسه خدا عزيزه

آرام آرام خدا حافظي کرد و تشکر، وقتی داشت ميرفت گفتم: راستي نگفتي چقدر وقت داري؟

گفت: معلوم نيست بين يک روز تا چند هزار روز!!!

يه چرتکه انداختم ديدم منم تقريبا همين قدرا وقت دارم. با تعجب گفتم: مگه
بيماريت چيه؟

گفت: بيمار نيستم

گفتم: پس چي؟

گفت: فهميدم مردنيم، رفتم دکتر گفتم ميتونيد کاري کنيد که نميرم. گفتن نه.
پرسیدم خارج چي؟ و باز جواب دادند نه

خلاصه پدر ما رفتني هستيم .وقتش فرقي داره مگه؟

باز خنديد و رفت و دل منو با خودش برد