قرآن می فرماید: «الا المصلّین- الذین هم علی صلاتهم دائمون» آنهایی که در نماز خود مداوم هستند. مقصود چیست؟ در اینجا روایات، خوب معنی می کنند.
از حضرت امام صادق علیه السّلام و حضرت امام باقر علیه السّلام روایت کرده اند در اینجا منظور نوافل است. چون در مورد فرائض نمی گوید که این ها مثلا، نماز صبحشان ترک نمی شود، وقتی که می گوید «الا المصلّین»، یعنی کسی که لااقل فریضه اش را انجام می دهد، کافی نیست و باید نوافل را نیز انجام دهد.

اثر نوافل در تربیت انسان بیش از فرائض است. چون فرائض، حالت وجوب و اجباری دارد، ولی نافله که مستحب است و اجباری نیست و از روی میل و رغبت پذیرفته است، اثر بیشتری دارد.

آن وقت در باب نوافل هم گفته اند، که نوافل را یک بار خواندن و یک نخواندن هم کار صحیحی نیست. مثلا آدم یک دفعه نافله صبح را بخواند و یک دفعه نخواند، یک دفعه نافله مغرب را بخواند و یک دفعه نخواند، یک دفعه نافله عشاء و نافله شب را بخواند و یک بار نخواند، به این صورت اثر نمی بخشد، بلکه مداومت در مستحبات اثر دارد.

پس انسان هَلُوع آفریده شده است. همه انسانها، شامل مؤمنین و نمازگزاران نیز می شود. اما انسان های دیگر، این حالت که برای ابتدای کمال است، ولی بعد باید تبدیل به حالت کاملتر بشود، در آنها چنین نیست. تا آخر عمر به همین صورت می باشد. ولی این گروه به دلیل این که نمازگزاران هستند دیگر این جور نیستند «الا المصلّین- الذین هم علی صلواتهم دائمون». این یک عامل تربیت است.

منبع: جام دینی