یکی از بیماری‌هایی که بستر رشد و اثرگذاری آن در روح و دل انسان‌هاست، بیماری “تکبر و کبر ورزیدن” می‌باشد و معصومین ما برای درمان این بیماری داروهای معنوی تجویز کرده‌اند.

 پیامبر خدا(ص) در تعریف ” کبر و تکبر” می‌فرمایند: “ای ابوذر! هر کس بمیرد و در دلش ذرّه‏‌ای تکبّر باشد، بوی بهشت را استشمام نمی‏‌کند مگر این که پیشتر توبه کند. عرض کرد: ای رسول خدا! من زیبایی را دوست دارم، حتّی دوست دارم بند تازیانه‏‌ام و دوال کفشم زیبا باشد. آیا از این حالت بیم کبر و خودپسندی می‏‌رود؟ فرمود: دلت را چگونه می‏‌یابی؟ عرض کرد: آن را شناسای حقّ و آرام گرفته بدو، می‏‌یابم. فرمود: پس این حالت، کِبر نیست. بلکه کبر، آن است که حقّ را فروگذاری و به ناحقّ روی آوری و به مردم با این دید نگاه کنی که هیچ کس آبرویش چون آبروی تو و خونش چون خون تو، نیست1″.

امام علی(ع) در حدیثی راه علاج این بیماری را عبادت می‌دانند و درباره این که کدام عبادت، کبر را از بین می‌برد؟ می‌فرمایند: “خداوند، ایمان را برای پاک کردن از (آلودگی‌های) شرک واجب فرمود و نماز را برای دور کردن از کِبر2″.

پیامبر خدا(ص) نیز فرمودند: “هر کس خودش گوسفندش را بدوشد و جامه‏‌اش را وصله کند و کفشش را پینه زند و با خدمتکارش هم غذا شود و کالایش را از بازار (به خانه) حمل کند، بی‏‌گمان از کبر پاک شده‏ است3″.

همچنین امام علی(ع) در پاسخ با این پرسش که چه کاری انسان را از تکبر دور می‌کند؟ می‌فرمایند: “فروتنی را جوییدم و آن را جز در پذیرش حقّ، نیافتم. (پس) حقّ‏‌پذیر باشید؛ زیرا پذیرش حقّ (و حقیقت، آدمی را)، از تکبّر دور می‏‌سازد4″.

آن حضرت همچنین درباره این که خداوند چگونه تکبر را از دل بندگانش بیرون می‌برد؟ فرمودند: ” امّا خداوند بندگان خود را به انواع سختی‌ها می‏‌آزماید و با سخت کوشی‌های گوناگون آنان را به عبادت و بندگی می‏‌گیرد و به انواع ناملایمات و ناخوشایندی‌ها امتحانشان می‏‌کند ، تا تکبّر را از دل‌هایشان بیرون بَرد و افتادگی و خاکساری را در جان‌هایشان بنشاند و نیز تا این آزمایش‌ها را درهای گشوده‏‌ای به سوی فضل (و احسان) خویش قرار دهد5″.

منابع احادیث:

1- بحارالأنوار: 77 / 90 / 3 منتخب میزان الحکمة: 480

2- نهج البلاغة: الحکمة 252 منتخب میزان الحکمة: 482

3- کنز العمّال: 7793 منتخب میزان الحکمة: 480

4- بحارالأنوار: 69 / 399 / 91 منتخب میزان الحکمة: 480

5- نهج البلاغة: الخطبة 192 منتخب میزان الحکمة: 482

روایات فراونی نیز برای کسب دانش و دوری از جهل و نادانی از ائمه معصومین وارد شده است.با نگاهی به اطراف خود نیز متوجه می شویم آنها که از دانش بالاتری برخورداند هم در مراودات اجتماعی و هم در امور فردی موفق تر از بقیه هستند.

دانش اندوزی تا انجا اهمیت دارد که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم می فرمایند:

ساعتی در مذاکره علم نشستن ،نزد خداوند محبوبتر است از هزار شب بیداری که در هرشبی هزار رکعت نماز گزارده شود

و از هزار جهاد و 12 هزاربار تمام قران را خوانده(برتر) است

و نیز عبادت یکسال که روزها را روزه و شبها را در نماز باشند بهتر است

(جامع الاخبار ص 37)

تردیدی نیست که آنچه مراد پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم می باشد دانشی است که همراه با تزکیه نفس باشد و در جهت معرفت الهی.چینین دانشی است که می تواند هدایتگر انسانها به سوی حق تعالی باشد.

آیت‌الله مظاهری در پیامی به مجمع بزرگ مبلغان و مفسران قرآن کریم، ویژه ماه مبارک رمضان در اصفهان تاکید کرد: نقش برنامه‌های تبلیغی علمای دین و روحانیّون حوزه‌های علمیّه در طول دوره پس از غیبت کبرای حضرت بقیة‌الله‌الاعظم«ارواحنافداه» در ابقاء و استحکام مبانی دینی و هدایت و ارشاد مؤمنان، بی‌تردید نقشی برجسته و بی‌نظیر است.

در متن کامل پیام این مرجع تقلید آمده است:

«بسم‌الله الرّحمن الرّحیم

قال‌الله‌سبحانه وتعالی: «الَّذینَ یُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللَّهِ وَ یَخْشَوْنَهُ وَ لا یَخْشَوْنَ أَحَداً إِلاَّ اللَّهَ وَ کَفی‏ بِاللَّهِ حَسیباً».

اکنون که با عنایات خداوند تعالی بار دیگر با فرارسیدن شهرالله مبارک رمضان، بهار تبلیغ دین و معارف دینی آغاز می‌گردد، اجتماع شما مبلّغان شریعت و داعیان الی‌الله را که به هدف تهیُّأ و هم اندیشی برای مسئولیّت بزرگ تبلیغ تشکیل گردیده، گرامی می‌دارم و نکاتی را به اختصار متذکّر می‌شوم:

نقش تبلیغ در ترویج دین

نقش برنامه‌های تبلیغی علماء دین و روحانیّون حوزه‌های علمیّه در طول دوره پس از غیبت کبرای حضرت بقیة‌الله‌الاعظم«ارواحنافداه» در ابقاء و استحکام مبانی دینی و هدایت و ارشاد مؤمنان، بی‌تردید نقشی برجسته و بی‌نظیر است. آنان با این حرکت عظیم خود، چراغ دین و تعالیم حیات‌بخش قرآن و عترت را در میان مردم و تا اقصی نقاط عالَم، روشن نگاه داشته‌اند و در این راه پرافتخار همه ناملایمات به جان خریده‌اند. تاریخ مشعشع حوزه‌های علمیّه گواهی می‌دهد که عَلَم دین در هر دوره‌ای بر دوش عالمان آگاه و مبلّغان وارسته بوده است و به بیان بلند رسول خدا و پیامبراکرم«صلی‌الله‌علیه وآله وسلّم»: «یَحْمِلُ هَذَا الدِّینَ فِی کُلِّ قَرْنٍ عُدُولٌ یَنْفُونَ عَنْهُ تَأْوِیلَ الْمُبْطِلِینَ وَ تَحْرِیفَ الْغَالِینَ وَ انْتِحَالَ الْجَاهِلِینَ». این روایت شریف نبوی که از لسان مبارک حضرت امام صادق«سلام‌الله‌علیه» نقل گردیده است به روشنی حکایت از آن دارد که تنها کسانی صلاحیّت حمل و ترویج دین مبین را دارند که علاوه برآنکه خود، در شمار عدول و وارستگان هستند، از قدرت و آگاهیِ علمیِ لازم برای مقابله عالمانه با تفسیرهای نادرست مبطلین و التقاطیّون و دگرگون‌سازی‌های غالیان و تندروان و نسبت‌های نادرست جاهلان و مرتجعان برخوردار باشند و بتوانند غبار التقاط و غلوّ و ارتجاع را از چهره تابناک دین و معارف والای دینی پاک نمایند. اینجاست که رسالت خطیر شما مبلّغان گرامی و وظیفه سنگینی که در ترویج و تبلیغ کتاب و سنّت برعهده دارید، معلوم و مشخّص می‌گردد. بنابراین برای اداء مسئولیّت بزرگ تبلیغ، باید هم خود، دین‌باور و دین‌مدار باشیم و هم دین و تعالیم دینی را به خوبی و درستی فهم کرده و شناخته باشیم و در غیر این‌صورت، مسلّماً در انجام وظیفه، ناکام خواهیم ماند.

پنج نکته مهم در تبلیغ

توجّه به روش‌های تبلیغ به تناسب زمان و مکان و مخاطبان، امری لازم و از ضروریّات اجتناب ناپذیر تبلیغ است. در این راستا پنج نکته از سایر نکات با اهمیّت‌تر است؛ نخست: بهره‌گیری از زبان برهان و فطرت: «ادْعُ إِلی‏ سَبیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ جادِلْهُمْ بِالَّتی‏ هِیَ أَحْسَنُ». دوّم: بر خورد محبّت‌آمیز و نرمش و ملاطفت در گفتار: «فَقُولا لَهُ قَوْلاً لَیِّناً». سوّم: توجّه به این‌که وظیفه ما تذکّر و یادآوری است نه زورگویی و سیطره‌جویی: «فَذَکِّرْ إِنَّما أَنْتَ مُذَکِّرٌ، لَسْتَ عَلَیْهِمْ بِمُصَیْطِرٍ»«وَ ما أَنْتَ عَلَیْهِمْ بِجَبَّارٍ فَذَکِّرْ بِالْقُرْآنِ مَنْ یَخافُ وَعیدِ». چهارم: استفاده از زبان مورد فهم مخاطبان و بیان ساده‌ و گویای حقائق قرآن و عترت: «فَإِنَّما یَسَّرْناهُ بِلِسانِکَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقینَ وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدًّا». و پنجم: که از همه روش‌ها با اهمیّت‌تر و کارسازتر و ماندگارتر و اثرگذارتر است تبلیغ عملی و نیک‌کرداری و سلامت رفتاری مبلّغان است: «وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلاً مِمَّنْ دَعا إِلَی اللَّهِ وَ عَمِلَ صالِحاً وَ قالَ إِنَّنی‏ مِنَ الْمُسْلِمینَ». کلام بلند و بیان ارجمند امیرالمؤمنین«سلام‌الله‌علیه» را از یاد نبریم که: «إنّ الوعظَ الّذی لا یَمُجُّه سمعٌ و لا یَعدِلُه نفعٌ ما سکَت عنه لسانُ القول و نطق به لسانُ الفعل». وعظ و اندرزی که هیچ گوشی آن را دور نمی‌اندازد و هیچ سودی با آن برابری نمی‌کند، آن موعظه‌ای است که نه با زبانِ گفتار بلکه با زبانِ کردار و رفتار ارائه و عرضه شود.

توجه به تفسیر قرآن

اینک که اجتماع شما مبلّغان گرامی با صبغه توجّه به تفسیر قرآن کریم و بهره‌گیری هرچه بیشتر از این وظیفه بزرگ در انجام امور تبلیغی تشکیل یافته، ضرورت دارد به این نکته نیز اشاره نمایم که مسأله تفسیر قرآن مجید یکی از اساسی‌ترین مسئولیّت‌های عالمان دینی و بلکه میثاقِ مؤکّد و عهدِ وثیق خداوند بر گردنِ آنان است: «وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ میثاقَ الَّذینَ أُوتُوا الْکِتابَ لَتُبَیِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ». این آیه مبارکه به روشنی هرچه تمام‌تر به همه ما می‌گوید که تبیین و تفسیر کتاب الهی برای عموم مردم، پیمان مؤکدّی است که خداوند از عالمان و مبلّغان دین اخذ فرموده است و از این جهت توجّه به موضوع تفسیر قرآن کریم باید در صدر توجّهات و انگیزه‌ها و تلاش‌های علمی و تبلیغی مبلّغان و داعیان الی‌الله قرار گیرد.

اساساً هدف از نزول قرآن کریم به تصریح این کتاب الهی دو چیز است: یکی تبیین تفسیر قرآن و دیگری رشد و ارتقاءِ فکری مردم: «وَ أَنْزَلْنا إِلَیْکَ الذِّکْرَ لِتُبَیِّنَ لِلنَّاسِ ما نُزِّلَ إِلَیْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ». براساس این آیه مبارکه، اولاً: شخص شخیص رسول‌الله«صلی‌الله‌علیه وآله وسلّم» وظیفه‌دار تبیین و تقسیر قرآن کریم برای مردم است و بنابراین وارثان رسالت و نبوّت نیز همین وظیفه سنگین را برعهده دارند و ثانیاً: همه مردم و نه دسته و گروهی خاص، مخاطبان قرآن کریم‌اند و از این جهت پیام این کتاب الهی«جامع و جهانی و جاودانی» است و ثالثاً: قرآن مجید حاوی تعالیم و حقائقی است که کلید فهم درست و تفسیر و تبیین آن در دست رسول خدا و ائمّه‌هدی یعنی عترت طاهرین معصومین«صلوات‌الله‌علیهم‌اجمعین» است و لذا مردم برای فهم و کشف حقائق قرآن باید به آستان مبارک و منوّر آن بزرگواران مراجعه نمایند و «قرآن صامت» را از طریق «قرآن ناطق» بشناسند و رابعاً: رشد فکری و ارتقاء اندیشه و عقلانیّت انسان در گرو توجّه و فهم و عمل به وحی الهی و قرآن مجید است.

البتّه باید بدانیم که تفسیر قرآن، امری انتزاعی و یک علم جدا افتاده و بی‌ارتباط با سایر علوم و معارف اسلامی نیست و باید به مجموعه علوم دینی به عنوان منظومه به هم پیوسته‌ای که تفسیر قرآن بر صدر و تارک آن قرار دارد بنگریم.

و نیز مبلّغان گرامی ضرورةً به این نکته توجّه نمایند که تفسیر آیات نورانی قرآن کریم برای هر قشر و گروهی، متناسب با سطح علمی و آگاهی‌های آنان بیان شود و عمدةً بر تعلیمات اخلاقی و اجتماعی قرآن که زندگی‌ساز و انسان‌ساز و جامعه‌ساز است، تأکید بیشتر و فزون‌تری گردد تا به امید خداوند تعالی با فراگیر شدن نهضت تفسیر قرآن، ضرورت «بازگشت به قرآن» در جامعه اسلامی، عملی شده و دردها و مشکلات امروز جامعه ما به برکت قرآن و عترت، درمان شود و با باران فیض جاری کتاب و سنّت، دل‌های تشنگان حقیقت، خصوصاً نسل تکامل‌خواه جوان سیراب گردد و لذّت معنوی آن، کام همگان را شیرین سازد. ان‌شاءالله.

توفیقات حضرات مبلّغان عزیز را از خداوند تعالی مسألت می‌کنم.

والسّلام‌علیکم و رحمة‌الله و برکاته

حسین المظاهری

12/تیر/ 1392

24 / شعبان / 1434»

(ان شاءالله همه شما و همه ما) این توفیق را پیدا کنیم که روزی در رکاب آن بزرگوار باشیم، برای خدا تلاش و مجاهدت کنیم، در مقابل چشم آن بزرگوار، در راه خدا جانمان را از دست بدهیم و به فیض شهادت برسیم که بزرگترین شرف و افتخار است.

                                                                                                                  امام خامنه ای (مدظله العالی)

سه ماه رجب، ‌شعبان و ‌رمضان مورد عنايت الهي هستند. به حسب ظاهر ما در آخرين لحظات ماه شعبان هستيم. سخنانی از مرحوم حاج آقا مجتبی تهرانی در خصوصیات ماه شعبان تقدیم میشود:

رُوِيَ عَنْ ابی الحَسن الرِّضا(عليه السلام) قال: قال رسُول الله(صلّي الله عليه و آله وسلّم):

رَجَبٌ شَهْرُ اللَّهِ الْأَصَبُّ وَ شَهْرُ شَعْبَانَ تَتَشَعَّبُ فِيهِ الْخَيْرَاتُ وَ فِي أَوَّلِ يَوْمٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ تُغَلُّ الْمَرَدَةُ مِنَ الشَّيَاطِينِ وَ يُغْفَرُ فِي كُلِّ لَيْلَةٍ لِسَبْعِينَ أَلْفاً.[1]

ترجمه حدیث: از حضرت علی بن موسی‏ الرضا(علیه السلام) روایت شده که فرمودند: پیغمبر اکرم(صلّي‏ الله‏ عليه‏ وآله ‏وسلّم) فرموده است ماه رجب ماه خداوند است كه رحمت الهي در آن ريزش مي كند؛ و ماه شعبان ماهي است كه در آن خيرات منشعب و پراكنده می­شود و شيوع میابد؛ و در روز اوّل ماه رمضان شياطين در غل و زنجير كشيده مي­شوند و در هر شب ماه مبارك رمضان هفتاد هزار نفر از بندگان (گناهکار) خدا آمرزيده مي­شوند.

شرح حدیث: امام هشتم (علیه السلام) از رسول خدا نقل کردند که آن حضرت فرمودند: ماه رجب ماه خدا است، كه در آن رحمت الهي بر بندگانش ريزش مي­كند. و ماه شعبان ماهي است كه خيرات در آن پراكنده مي‏شود. و در اوّلين روز ماه مبارك رمضان، گمراه‏كنندگان از شياطين ‌به غل و زنجیر بسته مي­شوند. مغلول كردن يعني قفل زدن. خداوند گمراه‏كنندگان از شياطين را مهار مي­كند. يعني خداوند جلوي مانع ایجاد کردن شیاطین را در ماه مبارك رمضان مي­گيرد. اين برای روز بود. در شب چه‏طور؟ خداوند هر شب هفتاد هزار نفر را مورد آمرزش قرار مي­دهد.

روايت معروف دیگری از امام هشتم(عليه‏السلام) است[2] كه دارد اباصلت در آخرین جمعه ماه شعبان، مي­رود خدمت حضرت امام رضا(علیه السلام). حضرت ابتدا به او مي­فرمايد: اى اباصلت ماه شعبان بيشترش گذشت و اين جمعه آخر آن است، پس آنچه از اعمال خير كه در اين ماه در انجام آن كوتاهى كرده‏اى در اين چند روزى كه باقى مانده تدارك كن، و بر تو باد به انجام آنچه به حال تو مفيد است و ترك آنچه براى تو فائده‏اى ندارد، و دعا و استغفار و تلاوت قرآن را افزون كن، و از گناهان و نافرماني­هايت به‏سوى خدا بازگرد و توبه نما، تا اين ماه خدا به تو رو كرده باشد در حالى كه تو با خدايت- عزّوجلّ- اخلاص ورزيده باشى، و امانتى بر گردن خود باقى مگذار مگر آنكه آن را ادا كنى، و نيز در دلت كينه هيچ مؤمنى نباشد مگر اينكه آن را از دل بيرون كنى، و هيچ گناهى را كه مرتكب بوده‏اى وامگذار مگر آنكه آن را رها كرده و از آن دورى گزينى، و از خداوند پروا داشته باش، و در امور نهان و آشكارت بر او توكّل و اعتماد كن، و هر كس بر خدا توكّل كند همانا خداوند او را كافى است، زيرا خداوند كار خود را به انجام می­رساند، و براى هر چيز اندازه‏اى قرار داده است، و در باقي‏مانده اين ماه زياد اين ذكر را بگو: «اللّهم إن لم تكن قد غفرت لنا في ما مضى من شعبان فاغفر لنا فيما بقي منه». (يعنى: پروردگارا! اگر تاكنون در اين ماه ما را نبخشيده‏اى، پس از تو مي­خواهيم كه در باقيمانده اين ماه ما را ببخشى و بيامرزى). زيرا خداوند تبارك و تعالى در اين ماه مردم بسيارى را به جهت احترام ماه مبارك رمضان از آتش آزاد مى‏كند.

حضرت به او گوش‏زد می­کند که اين ماه شعبان این همه بركات داشت، و چه بسا تو از آن غفلت كرده باشي. بيا از بقيه‏اي كه از ماه شعبان مانده است استفاده كن. در مابقي ماه شعبان كوتاهی‏ات را جبران كن. بعد هم فرموده: «وَ أَكْثِرْ مِنَ الدُّعَاءِ وَ الِاسْتِغْفَارِ وَ تِلَاوَةِ الْقُرْآنِ». دعا، استغفار و تلاوت قرآن را زیاد انجام بده. اين هماني است كه پيغمبر اكرم فرمود: «وَ شَهْرُ شَعْبَانَ تَتَشَعَّبُ فِيهِ الْخَيْرَاتُ»؛ خدا خيرات را در ماه شعبان براي امتش پراكنده مي­كند. بیا فکر کن ببین در این ماه چه‏قدر از این خیرات نصیب تو شده است؟ من حرفم اين است. امام هشتم(علیه‏السلام) مي­گويد خيلي از خیرات را از دست دادي؛ پس بيا در اين بقيه ماه شعبان جبران كن.

دست آخر هم ‌مي­فرمايد زياد اين دعا را در مابقی ماه شعبان زیاد بگو: «اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ قَدْ غَفَرْتَ لَنَا فِي مَا مَضَى مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِيمَا بَقِيَ مِنْهُ»؛ خدايا اگر در آنچه از ماه شعبان گذشت من را مورد مغفرتت قرار ندادي، ‌در اين مابقي‏اش من را مورد آمرزش قرار بده. چرا باید این کار را بکنی؟ براي اينكه خودت را خالص كني، ‌پاك كني، ‌تر و تميز كني؛ چون مي خواهي وارد بشوي در ماه رمضان. ماه رمضان ماه ضيافت الهي است. خدا تو را دعوتت كرده، ‌مي­خواهي بروي سر سفره‏اش بنشيني، ‌پس خودت را تطهیر كن.

انسان وقتی مي­خواهد برود مهماني چه‏كار مي­كند؟ خودش را تر و تميز مي­كند. اینجا ميزبان خداست،‌ ميهمان عبد است. باید عبد تطهير و تزكيه کند. و آن تزكيه هم، ‌تزكيه نفس و دروني است. در این روايت هم امام هشتم (علیه السلام) فرمود كه اگر عداوتي از كسي در دلت هست بيرون كن. همه اينها جنبه­هاي دروني دارد. لذا مي­خواستم به دوستان سفارش كنم، اين چند لحظه‏اي كه از ماه شعبان باقی مانده اين دعا را زياد تكرار كنيد. همين‏طور که داري از اینجا مي­روي بر این ذکر مداومت کن و بگو: «اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ قَدْ غَفَرْتَ لَنَا فِي مَا مَضَى مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِيمَا بَقِيَ مِنْهُ». تا شب نشده این را پشت سر هم بگو. شايد ان‏شاءالله خدا عنايتي كند و با يك روح باصفا و تطهير شده و تزکیه شده، وارد ماه مبارك رمضان شوی.[3]

پی نوشت:
[1]. وسائل الشيعة، جلد10، صفحه 315.

[2]. متن کامل این روایت بدین شرح است: عَنْ عَبْدِ السَّلَامِ بْنِ صَالِحٍ الْهَرَوِيِّ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى أَبِي الْحَسَنِ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا ع فِي آخِرِ جُمُعَةٍ مِنْ شَعْبَانَ فَقَالَ لِي يَا أَبَا الصَّلْتِ إِنَّ شَعْبَانَ قَدْ مَضَى أَكْثَرُهُ وَ هَذَا آخِرُ جُمُعَةٍ مِنْهُ فَتَدَارَكْ فِيمَا بَقِيَ مِنْهُ تَقْصِيرَكَ فِيمَا مَضَى مِنْهُ وَ عَلَيْكَ بِالْإِقْبَالِ عَلَى مَا يَعْنِيكَ وَ تَرْكِ مَا لَا يَعْنِيكَ وَ أَكْثِرْ مِنَ الدُّعَاءِ وَ الِاسْتِغْفَارِ وَ تِلَاوَةِ الْقُرْآنِ وَ تُبْ إِلَى اللَّهِ مِنْ ذُنُوبِكَ لِيُقْبِلَ شَهْرُ اللَّهِ إِلَيْكَ وَ أَنْتَ مُخْلِصٌ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا تَدَعَنَّ أَمَانَةً فِي عُنُقِكَ إِلَّا أَدَّيْتَهَا وَ لَا فِي قَلْبِكَ حِقْداً عَلَى مُؤْمِنٍ إِلَّا نَزَعْتَهُ وَ لَا ذَنْباً أَنْتَ مُرْتَكِبُهُ إِلَّا قَلَعْتَ عَنْهُ وَ اتَّقِ اللَّهَ وَ تَوَكَّلْ عَلَيْهِ فِي سِرِّ أَمْرِكَ وَ عَلَانِيَتِكَ وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدْراً وَ أَكْثِرْ مِنْ أَنْ تَقُولَ فِيمَا بَقِيَ مِنْ هَذَا الشَّهْرِ اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ قَدْ غَفَرْتَ لَنَا فِي مَا مَضَى مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِيمَا بَقِيَ مِنْهُ فَإِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يُعْتِقُ فِي هَذَا الشَّهْرِ رِقَاباً مِنَ النَّارِ لِحُرْمَةِ شَهْرِ رَمَضَان‏. «عیون اخبار الرضا، جلد2، صفحه 51».

[3] . چهارشنبه20 مرداد 1389 - 30 شعبان1431. مسجد جامع بازار تهران